HOE GAAN WIJ OM MET SCHERMTIJD?

 In Moederschap

*Dit artikel betreft een samenwerking

Volgens mij was ik 11 of 12 jaar toen ik mijn eerste telefoon kreeg. Ik zat in groep 8, zou na de vakantie naar de middelbare school gaan, deed mijn vormsel, en als cadeau van papa en mama lag er een mobieltje op tafel. Een Samsung D500, ik zie ‘m nog liggen. Knetternieuw, je kon ‘m uitschuiven en hij had zélfs Bluetooth. Van Whatsapp had niemand nog ooit gehoord, en van Instagram net zo min, maar je kon er mee bellen, sms’en, en megakorrelige – maar dat mocht de pret niet drukken – foto’s maken. Prepaid kaartje erin en ik was de koning te rijk. Ik weet ook nog dat we, toen wij jonger waren, af en toe ‘s avonds een half uurtje achter de computer mochten om spelletjes te spelen of iets op internet op te zoeken. En wilden we tv kijken? Dan moesten we maar net geluk hebben met wat er te zien was, of anders een videoband uit de kast trekken. EEN VIDEOBAND. Precies dat is nu niet meer voor stellen. Onze kinderen zullen überhaupt nooit weten wat een videoband is, zelfs dvd’s verdwijnen langzaam maar zeker, en af en toe een half uurtje op internet mogen als het goedkoop is, is al helemaal niet meer voor te stellen. Ze groeien op met een overvloed aan beeldschermen. Met overal televisies, iPads, laptops, pc’s en telefoons, en met altijd iets te kiezen, want Netflix en Youtube continu voorhanden. Hoe gaan wij daarmee om? Hoe denken wij over schermtijd voor onze kinderen? En over buiten spelen?

Wij hebben een iPad in huis, televisies, laptops en telefoons. Wat dat betreft is er dus ook hier van alles meer dan genoeg. Toch is schermtijd iets waar ik best strikt in ben. Strikter eigenlijk, dan ik bij voorbaat dacht. Het eerste jaar van Morris’ leven gaf hij er geen hout om, dus als ik dan een keer bedacht dat babyTV een uitvinding zou zijn, vond hij er zelf niks aan. Veel verder dan het clipje van ‘Allerbeste vriendjes’ van Woezel en Pip kwamen we dus niet. Méér dan prima. Voor Benjamin geldt hetzelfde, want hoewel hij het jaar inmiddels gepasseerd is, geeft hij helemaal niets om een iPad of televisie. Hij vindt het grappig om mijn telefoon vast te houden en te doen alsof hij belt, maar daar is dan ook echt alles mee gezegd.

Morris vindt het ondertussen wél leuk, dus dat is een ander verhaal. Ik wil geen moeder zijn die dingen pertinent verbiedt, want dan gaat hij straks als hij oud genoeg is bij ieder ander lopen zeuren om een filmpje op tv of een spelletje op de iPad. Sowieso vind ik verbieden in dit geval absoluut niet nodig. Met af en toe een filmpje of een spelletje vind ik niets mis. Verre van. Sterker nog; Morris leert er het alfabet mee en kent ineens veel meer kleuren dan voorheen, en het is voor hem echt een rustmoment waarvan hij zelf prima aan kan geven dat hij het nodig heeft. En laten we vooral ook niet vergeten dat het af en toe een verrekt handig ding is als hij geen kant op kan. Lang in de auto, in het vliegtuig, in een restaurant op zijn billen moeten blijven zitten: dan blijkt het vaak even een uitkomst te zijn. Thuis hebben we wel de ‘regel’ dat de tv overdag in principe uitblijft, en de iPad in de kast – al wordt daar ook weleens van afgeweken. Dat hebben we vooral afgesproken, omdat we het jammer vinden als schermtijd ten koste gaat van buiten spelen. Als ik ‘s avonds eten kook, wil Morris vaak even iets kijken en dat is prima; zolang de balans maar klopt. Voordat ik die telefoon kreeg op mijn twaalfde mochten we af en toe een filmpje kijken, maar hingen we de rest van de tijd ook vooral in de tuin en op het speelveldje naast ons huis. Buskruit spelen – mijn grootste favoriet – of voetballen met de kinderen uit de buurt: we waren vooral heel veel buiten en dat vind ik nog steeds het fijnst.

Op de dagen dat ik vrij ben met de jongens, op woensdag, vrijdag en in het weekend, zijn we een heel groot deel van de tijd op pad. We wonen vlakbij een parkje met een grote speeltuin dus dat is ideaal, maar we gaan ook heel vaak naar de kinderboerderij, en op zondag zijn we natuurlijk altijd op het voetbalveld. Als we thuis zijn en het droog is, staat de schuifpui open en wordt er vooral buiten gespeeld. Zandbak open en zandtaartjes maken, of met z’n tweeën achter een bal aan. Ik vind het belangrijk dat de jongens leren dat er buiten veel meer te beleven valt dan hier op de bank met een schermpje. Dat frisse lucht gezond is. En daarbij wordt er buiten ook nog écht samen gespeeld. Met andere kindjes in de speeltuin, maar ook met Benjamin. Racen met auto’s is hier favoriet. Achter elkaar aan, of Benjamin bij Morris voor in het bakkie van zijn bakwagentje. Die interactie vind ik het allerleukste om te zien.

Afgelopen weekend waren we de hele dag met vrienden op pad. We gingen naar het stadsstrand, genoten van het mooie weer en kletsten bij terwijl de kindjes zich vermaakten in de zandbak. Tijd voor elkaar en voor ontspanning. Heel veel meer dan een paar zandkorrels, een glijbaan en wat lekkers te eten en drinken is er dan gewoon echt niet nodig. We hadden het ‘Buiten de Pixels’ kinderboek mee. Dat is een prachtig geïllustreerd boekje, ontwikkeld door Pearle om buiten spelen te stimuleren in een tijd van beeldschermen en vierkante ogen.

Het zicht van kinderen wordt steeds slechter; kinderen krijgen meer te maken met bijziendheid door veel beeldschermgebruik en een gebrek aan buiten zijn. Door diverse onderzoekers wordt geadviseerd kinderen dagelijks ten minste twee uur buiten te laten spelen; er is bewezen dat kinderen die veel buiten zijn, minder snel bijziend worden dan leeftijdsgenoten die dat niet doen. Daar wil Pearle iets mee. Buiten de Pixels kun je gratis ophalen bij alle Pearle-filialen en staat vol met opdrachtjes om buiten te doen. Morris is er nog een beetje klein voor, maar het is wel een boekje waarvan ik weet dat ik het als kind leuk had gevonden, dus we bewaren hem hier voor als hij de opdrachten wat beter begrijpt. Het is erop gericht kinderen te laten ontdekken dat er buiten oneindig veel te zien en te beleven is en dat is precies waarom ik het zo’n mooi initiatief vind.

Je hebt maar één paar ogen. Die van mij zijn bar slecht. Ik ben hartstikke bijziend en heb een flinke cilinder, waardoor ik zonder bril of lenzen maar 15 à 20 centimeter afstand scherp kan zien. Daarna is het allemaal wazig. Dat is niet erg, maar het is wel onhandig. Als ik had mogen kiezen, dan was ik sowieso voor een paar goede ogen gegaan. De kans is natuurlijk aanwezig dat mijn kinderen later ook een bril of lenzen nodig zullen hebben, dat is bij iedereen zo, maar als er íets is wat ik kan doen om het ook maar enigszins te beperken, dan is minder schermtijd en meer buiten spelen voor mijn gevoel wel het minste wat ik kan doen.

Hoe ga jij om met schermtijd en buiten spelen? Benieuwd naar jullie standpunt hierin!

#buitendepixels

Recent Posts
Showing 6 comments
  • Lieke

    Heel goed dat je dit (deze samenwerking) doet. Ik ben ervan overtuigd dat het goed is voor kinderen om te leren omgaan met bijv een iPad of computer. Daarentegen merk ik dat veel kinderen ook zoet gehouden worden met bijv een iPad. Zo lang ze maar stil zijn, dat idee.

    Mijn kinderen (6, 4 en 1) kijken een filmpje op de iPad als we gaan uit eten, of vliegen / lange autoreis maken. Wat we vaak doen. Maar verder niet. Ze spelen idd buiten, altijd. Met zon, regen, kou en sneeuw. Al hebben wij dat laatste in italie weinig. Wij hebben ook bewust gekozen voor een vrije school. Veel natuur, muziek, dieren en ook 2 uur buitenspelen per dag. Zo ontzettend belangrijk op deze leeftijd en erg nodig. Alles is al zo snel en vol van technologie. Laat ze nog even kind zijn en klooien met zand of steentjes. Schermtijd hier en op school dus nog even niet.

    Waar ik heel bang voor ben, als ze iets ouder zijn straks, is social media. Het ‘perfecte plaatje’, het zo willen zijn zoals een ander. Vooral voor mijn dochter. Zoals je zegt was het toen wij jong waren zoveel makkelijker. Als tiener kon je hooguit een smsje sturen ofzo. Ik vind technologie mooi en waardevol, maar ook eng. Gelukkig is t nog niet zo ver en hou ik ze nog even in het park waar ze zich verwonderen over miertjes en vliegjes.

  • Roos

    Ik moet altijd een beetje grinniken om “ouders van nu” termen als “schermtijd”. Het is een (negatief) woord wat juist door social media is ontstaan. Het beeld dat het slecht is. Vroeger, toen ik klein was, zou je van teveel tv kijken vierkante ogen krijgen. Nu wordt het beeld geschetst dat je wanneer er geen afspraken zijn over de iPad, je een vreselijk barbaarse slechte moeder bent. De generatie van nu, groeit op met de iPad. Dat is niet iets waar je spastisch mee om moet gaan of bang voor moet zijn. Het is iets wat bij het leven hoort. Bij een peuter van 2 is het niet zo moeilijk om de iPad buiten beeld te leggen. Mijn zoon is bijna 9 en hij is er handiger mee dan jij en ik. Hij heeft al vanaf zn vierde een eigen iPad. Hij doet er álles mee. Maar, de iPad hoort er ook gewoon bij. Net als zijn bak met Lego. En net als de hutten die hij met zn vrienden bouwt. De ene dag speelt hij de hele dag in de blubber. De andere dag speelt hij met zn vrienden spelletjes op de iPad. Zonder tijd limiet. Nothing wrong about it

    • Lieke

      Ik denk dat het ook afhankelijk is van het karakter van je kind. Als ik mijn vierjarige een iPad zou even zonder limiet zou hij niet meer buiten komen. Ermee leren omgaan is 1 ding, het ding altijd beschikbaar stellen vind ik iets heel anders én onnodig.

  • Linda

    Wat leuk om te lezen dit en tof dat je hier aandacht aan schenkt! Als orthoptist ben ik werkzaam op de poli oogheelkunde en dit is inderdaad hartstikke actueel… Een mooie balans lijkt me een prima streven en je bewust zijn van de het feit dat het invloed kan hebben op de ontwikkeling van een brilafwijking is al heel belangrijk! Misschien goed om te weten ook dat het niet alleen om beeldschermen gaat maar om al het focussen op het nabijwerk… dus mocht Morris als hij ouder is zo’n boekenwurm blijven is het verstandig om dan leespauzes in te lassen! 🙂

  • Nicole

    Zo dacht en deed ook het ook altijd. ‘Helaas’ is dat nu niet meer mogelijk met ipad onderwijs, ons voortgezet onderwijs is of ipad of laptop.
    Gelukkig nog wel 3x pwk voetbal, dus buiten komt ie wel

  • Marja

    Vanwege mijn eigen slechte ogen, zelfde verhaal als jij – maar ben gelaserd, zijn we hier ook scherp op. Feit dat mn man in de oogheelkunde werkt helpt ook mee. Helaas volgende week wel naar oogarts met Lauren. Kans is groot dat ze mijn aangeboren afwijking heeft. Goed onderwerp!!

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!