HOE GAAT HET NU MET ONS?

Jongens jongens, wat een weken hebben we achter de rug. Een verbouwing, verhuizing, en vorige week het overlijden van oma; Het is allemaal nogal. Inmiddels is de rust enigszins wedergekeerd – vooral in praktische zin van het woord, emotioneel is ‘n ander verhaal – en leek het me tijd om jullie eens te updaten over hoe het met ons gaat, hoe de situatie met ons huis nu is, hoe het met kleine Morris gaat, wat de plannen zijn met de blog en hoe ik dat allemaal precies denk te gaan bolwerken. Mocht je daar benieuwd naar zijn; vooral even verder lezen:)!

Laat ik beginnen jullie héél héél erg te bedanken voor alle lieve e-mailtjes, reacties en Instagramberichtjes die ik kreeg om me een hart onder de riem te steken na mijn artikel van vorige week maandag. Ik heb heel erg getwijfeld of ik dat artikel wel online zou zetten, maar vond het uiteindelijk hypocriet dat niet te doen. Mijn blog is míjn persoonlijke stukje internet. Ik schrijf over het moederschap, maar ook over mijn leven an sich en alles daar omheen. Het overlijden van een grootouder is geen gezellig leesvoer, maar wél iets wat nu bij mijn leven hoort en het op dit moment ook even best wel beheerst. Het zou niet eerlijk zijn jullie wel alle hoogtepunten voor te schotelen, maar niets te vertellen over dit dieptepunt in mijn leven. Hoe cru ook; het is iets menselijks en hoort er in die zin gewoon bij, wat overigens niet wil zeggen dat ik hier dagelijkse kost van wil gaan maken, want man o man wat een verdriet.

Ik vind het moeilijk te zeggen hoe ik me voel. Om heel eerlijk te zijn voel ik op het moment vrij weinig. Het is een beetje leeg. Ik ben verdrietig, al zie je dat niet per se aan me, en mis oma verschrikkelijk; gisteren ging ik voor de eerste keer sinds haar overlijden ‘gewoon’ weer werken, en werd ik geconfronteerd met dat ze er gewoon écht niet meer is. Ze zat niet in haar stoel, was er tussen de middag niet voor een gebakken eitje en er viel weinig te knuffelen. Ik heb op een of andere manier nog steeds het gevoel dat er straks iemand komt die me verteld dat het allemaal ‘n gruwelijk slechte grap was en dat ze daarna dan gewoon weer in haar stoel zit; al weet ik uiteraard rationeel gezien dondersgoed dat dat grote kul is en helemaal niet kan. Waarschijnlijk is dit een typisch geval ‘geef het de tijd’. Dus dat doe ik. Ik praat veel over oma, dat vind ik heel fijn, en kijk alle filmpjes terug die ik de afgelopen maanden van haar met Morris heb gemaakt. Daar word ik vrolijk van; de herinneringen zijn zo waardevol. Er zijn duizend dingen die me troosten – haar afscheid was heel erg ‘oma’ en zo mooi, ze heeft bijna tot het allerlaatst in haar eigen huisje mogen wonen en ze heeft nog intens van Morris kunnen genieten – maar dat maakt het verdriet niet minder. Voor nu pakken we de draad van het normale leven weer op. Alles heeft bijna twee weken op pauze gestaan, en nu moeten we weer verder. Precies zoals voorheen, alleen dan zonder oma en dus nooit meer hetzelfde.

Ondertussen wonen we ook ruim twee weken in ons nieuwe huis. Door alles wat er gebeurd is voelt dat als véél langer. Alle dozen zijn uitgepakt, en eigenlijk is het zo goed als af. Sinds afgelopen weekend hangen er ook gordijnen op de slaapkamers, en dat is toch echt wel héél erg fijn! We moeten alleen nog wat verlichting, de raamdecoratie voor beneden is er nog niet en de tuin moet nog aangelegd worden. De ‘grote lijnen’ zijn klaar, zometeen komt er tijd en ruimte voor de kleine dingetjes. Schapjes op de slaapkamers, een fotolijstje hier, ‘n plant daar; dat soort dingen. Voor nu ben ik een tevreden mens. We wonen hier echt heel fijn. We voelen ons allemaal al hartstikke thuis. Hoewel ik best even moest slikken toen ik voor de allerlaatste keer wegging in het appartement – vooral omdat we er getrouwd zijn en Morris er geboren is – is het nu net of het nooit anders is geweest.

Dan kleine Morris. Die was zondag precies 9 maanden oud. Ja echt. 9 HELE MAANDEN! HOE DAN?! Ik krijg altijd de neiging al die stomme cliché’s uit de kast te trekken als het Morris z’n ontwikkeling betreft, want die lijken ineens allemaal zó waar te zijn. De tijd gáát echt belachelijk snel, en hij wórdt echt heel snel groot. Dat mini baby’tje van 9 maanden geleden is inmiddels een heerlijk ventje dat nog altijd de hele dag lacht, maar toch ook écht wel een karaktertje heeft. Met z’n eten moeten we bijvoorbeeld niet te lang wachten, want honger is honger. Net z’n moeder;). Hij gaat inmiddels het hele huis door, vindt nog steeds niets leuker dan staan, probeert aan onze hand voorzichtig een paar wiebelige stapjes te zetten, kletst erop los – ‘mama’ en ‘papa’ – zwaait, klapt en is vooral heel erg sociaal. Morris maakt iedere dag nog net wat leuker en we zijn zo trots. Ik had gewoon oprecht nooit gedacht dat het zó leuk zou zijn. Wat dat betreft toch echt wel nog steeds die grote roze wolk hoor.

Tot slot: mijn blog. Niet geheel onbelangrijk natuurlijk, want wat gaan we daar nou precies mee doen? Ik vertelde jullie nét voor alle toestanden al dat ik in februari weer volle bak wilde gaan bloggen. Nu zullen jullie allemaal begrijpen dat de gebeurtenissen van afgelopen week lichtelijk roet in het spreekwoordelijke eten gooide. Toch wil ik zo snel mogelijk weer met ziel en zaligheid bezig voor de site, net zoals ik voorheen deed. Ik mis mijn uitlaatklep en wil zo graag weer van me af schrijven. Ik blijf wel bij m’n standpunt dat ik alleen dingen online wil zetten waar ik écht achter sta en waarvan ik denk dat ze iets toevoegen aan de site – geen opvullertjes! – dus laat me vooral weten in de reacties wat voor artikelen jij graag zou lezen, dan ga ik daar mee aan de slag. Verwacht niet dagelijks een artikel, maar ik wil toch echt wel weer toe naar minimaal 3 keer in de week; dat moet zeker haalbaar zijn. Er komen weer genoeg leuke dingen aan om met jullie te delen.

Dus. Dat was ‘m! Een hele riedel tekst; misschien niet even samenhangend, maar jullie zijn in ieder geval weer redelijk bij! Voor nu wil ik jullie nogmaals héél erg bedanken voor jullie steun, begrip en lieve woorden de afgelopen tijd. Dat hele internet is zo gek nog niet;).

Bedankt voor het lezen en tot heel gauw!