HET EERSTE JAAR NIKS

 In Persoonlijk

Ik schreef er al eerder over: we hebben de afgelopen jaren in een soort achtbaan gezeten waar geen eind aan leek te komen. Volledig onze eigen keuze overigens hoor; wij stonden er helemaal achter het op deze manier aan te pakken en we waren er zelf bij, maar het valt niet te ontkennen dat er in relatief korte tijd héél veel gebeurd is in ons leven. Van mijn 18e tot mijn 25e verjaardag is er geen jaar geweest dat ‘zomaar’ voorbij ging. Tot nu. Afgelopen week zaten we in de tuin, samen aan tafel, keken we elkaar aan en dachten we allebei hetzelfde: dit was het eerste jaar sinds we samen zijn dat er geen hele grote dingen gebeurd zijn.

Koen en ik kregen verkering in 2012. Die zomer overleed oma, en kwam hij bij ons wonen. In 2013 kregen we de sleutels van ons eigen appartement, in 2014 studeerde Koen af, in 2015 trouwden we, kochten we een huis, studeerde ik af en raakte ik zwanger van Morris, allemaal in een tijdsbestek van 3 maanden, in 2016 werd Morris geboren én raakte ik op de valreep zwanger van Benjamin, in 2017 verhuisden we naar ons nieuwe huis, overleed oma, en werd Benjamin geboren, in 2018 raakte ik opnieuw zwanger, kochten we een nieuw huis, kreeg ik een miskraam, en daarna nog een, en toen was het juli. En nu zijn we dus precies een jaar verder. We zijn niet verhuisd, ik ben niet zwanger, we hebben geen andere baan; we doen ‘gewoon’ ons ding met zijn vieren.

Ik heb heel lang geroepen dat ik er juist heel lekker op ging. Op die achtbaan. En ergens was dat ook zo. Is dat ook zo. Ik vond het heerlijk, heb nooit het gevoel gehad dat iets té veel was, of té snel ging. Veel ja, en snel ook, maar dan zonder te. We hebben in geen van alle gevallen maar gewoon impulsief iets gedaan zonder daar verder bij stil te staan; op een of andere manier liep het zoals het liep. En dat was fijn. Als ik terugkijk zou ik het precies zo gedaan hebben, zonder uitzonderingen. Maar we weten ook allemaal dat het niet forever zo kan blijven. Dat is hoogst onwaarschijnlijk. En ook niet per se gezond, denk ik. Niemand kan een heel leven lang ieder jaar maar ‘grootse’ dingen doen. En als dat wel gebeurt is het ook prima, maar niet omdat het móét. Omdat ‘gewoon’ niet goed genoeg is. Zo van ‘we nemen nog een baby, want die rush is zo lekker’, of ‘laten we verhuizen want ik moet weer nieuwe prikkels’. Eh, nee. Beter niet.

Afgelopen jaar was dat hier dus wel. Het normale leven. Er wordt gewerkt, de kinderen worden groter, Morris gaat over tien maanden naar de basisschool, B wordt zometeen gewoon alweer twee – HOE DAN?! – we hebben een drukker sociaal leven dan we ooit gehad hebben en genieten eigenlijk vooral héél erg van het leven zoals het op dit moment is. Het is namelijk méér dan goed genoeg. Het is heel fijn, precies zoals het is. Na al die jaren vol ‘grote’ gebeurtenissen is er nu ruimte voor andere dingen. Voor feestjes met vrienden, voor festivals, voor een weekend weg als we daar zin in hebben. Voor onze persoonlijke ontwikkeling. Hoe je het ook wendt of keert; als je zwanger bent, of een heel klein pasgeboren baby’tje hebt, ligt de focus daar. Voor duizend procent. Dan moet je wennen aan een nieuwe gezinsdynamiek, zoeken naar een nieuw ritme, voeden, knuffelen, en dat op repeat. Dat gaat zo, en dat is geweldig, maar nu de jongens dat station al even gepasseerd zijn is er ineens tijd voor mij. Voor ons. Voor stilstaan bij onszelf. Voor groei. Voor mij was afgelopen jaar een jaar waarin ik aan mezelf kon werken. Niet omdat ik nou zo’n losgeslagen projectiel was, maar wel omdat ik merkte dat ik daar behoefte aan had. Waarin Koen en ik eindeloze gesprekken voerden over ons, over ons huwelijk en ons gezin. We elkaar op een andere manier leerden kennen.  Er andere dromen kwamen en we nieuwe doelen stelden. Voor ons allebei heel waardevol.

Ik verbaas me over de stappen die de jongens maken. Over de volledige gesprekken die ik met Morris kan voeren, en over de kleine momenten, zoals gisteravond toen ik hem naar bed bracht, hij een lok haar uit mijn gezicht streek met z’n kleine handjes, me in mijn ogen keek en zei: ‘jij bent echt heel mooi hè mama, ik word later net zo lief als jij’. En Benjamin die me honderd keer op een dag ‘mammie houvejouw’ zegt. Me te pas en te onpas een knuffel komt geven. Over mijn rol als moeder en de liefde voor mijn jongens die letterlijk uit m’n tenen lijkt te komen en met de dag lijkt te groeien terwijl ik steeds denk dat dat niet kan. Ik heb er altijd van genoten hoor, meteen vanaf het begin, maar het lijkt alsof er een kamertje in mijn hoofd is opengegaan waardoor ik alles bewuster meemaak en intenser beleef. Ik verbaas me dagelijks over de band tussen de jongens, want ze zijn letterlijk twee handen op één buik en waar je de een ziet zie je de ander. Sowieso. Als ze al ruzie maken duurt het welgeteld twee minuten omdat de één iets van de ander afpakt, maar tot op heden komt dat wonder boven wonder weinig voor. Als Morris naar de peuterspeelzaal is gaat Benjamin – als hij geen middagdutje doet of als hij wakker wordt uit z’n dutje – alleen maar bij de deur zitten om op z’n broer te wachten, en als we weglopen nadat we Morris weggebracht hebben is het standaard huilen omdat hij bij Morris wil blijven. ‘Mijn momo’, zegt ie dan zo mooi. Elkaars beste vrienden.  Nog zo veel meer dan waar ik op hoopte toen we zo snel een tweede kind kregen.

Om me heen worden er af en toe baby’tjes geboren, of er is iemand zwanger, en hoewel ik dan altijd een kleine kriebel in mijn onderbuik voel en ik me realiseer dat ik intens hoop dat ooit nog mee te mogen maken, is het voor nu echt oké zo. Ik krijg er nog steeds heel vaak vragen over, en dat snap ik, maar we voelen ons op het moment compleet met z’n vieren. Vorige zomer heeft me wat dat betreft toch genoeg een deuk gegeven om mezelf dat niet weer aan te willen doen. Ik weet dat de kans dat de geschiedenis zich wat dat betreft herhaalt hartstikke klein is, maar toch voelt dat zo. Het komt wel. Ooit. En daarbij: de leeftijd die de jongens nu hebben geeft ons zoveel vrijheid en ruimte. Het wordt wat dat betreft wel steeds makkelijker. Voor nu dus vooral keihard in onze handen klappen met dat wat we hebben en heel erg tevreden zijn met het leven zoals het is. We wonen in een fijn huis. We mogen vandaag de nieuwe auto ophalen, iets wat voor mij écht een doel was, al zolang ik me kan heugen, en waarvan ik het gewoon megavet vind dat het nu al gelukt is. Dat schijn je niet te mogen zeggen in Nederland, want niet bescheiden enzo maar daar heb ik echt de jeuk aan, want ik vínd het gewoon heel cool. En buiten die materiële zaken als steen en blik het allerbelangrijkste: de jongens zijn gezond, wij zijn gezond, het gaat gaat goed met de mensen die we liefhebben, en we zijn gelukkig.

We plukken de dag en vieren het leven, want met alleen maar verlangen naar morgen gooi je vandaag weg.

Ik wens jullie een heerlijk weekend toe lieve mensen. Bedankt voor het lezen.

Recommended Posts
Showing 11 comments
  • Mandy Vink-Splitthoff

    Heerlijk
    ♥️

  • Marieke

    Mooi dat jullie daar zo bij stil kunnen staan en meer nog, het helemaal prima vinden. Lekkere flow, geniet er hopelijk nog lang van!
    En telt een kleine verbouwing niet?

  • Marleen

    ‘Je bent echt heel mooi hè mama?’ Pffff… tranen in mn ogen. Wat er wel niet in die koppies omgaat hè?
    Maar hij heeft wel gelijk. En volgens mij van binnen en van buiten. Fijn weekend met je mooie mannen, Michelle!

  • Karin van Loon

    Wat een prachtig, positief verhaal. Het is jullie zo gegund. Indie is nu net anderhalf, Morris wordt over 2 maanden 4 jaar, echt een heerlijke tijd en wij genieten daar ook zó van! Tel je zegeningen en ben trots op wat je bereikt hebt! En dat mag je zeker van de daken schreeuwen 🙂 ❤️

  • Susan

    ❤️❤️❤️ Mooi geschreven Michelle.

  • Judith

    Mooi ♡

  • Shelley

    Mooi geniet, geniet, geniet!!

  • Carmen

    Mooi stuk. Ik ervaar het net zo (behalve dat ik absoluut geen derde meer wil). Mijn jongens zijn nu net 4 en bijna 2, en wat is mijn leven ineens in rustiger vaarwater gekomen. Ik heb weer tijd waarvan ik niet eens wist dat ik die miste, maar wat is dat fijn!

  • Marloes

    Wow wat een mooi en eerlijk verhaal

  • Mandy

    ❤️

  • Iris

    Heel mooi geschreven!❤
    Je bent echt heel mooi he mama, mijn hart stroomt over!

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!