HOE WIJ TWEE SLAAPKOPPEN KREGEN

Morris is vanaf het begin een goede slaper en was een tevreden baby, en we waren – en zijn! – ons er maar al te bewust van dat dat geen vanzelfsprekendheid is. Inmiddels is Benjamin ruim elf weken oud en blijkt hij al net zo’n tevreden slaapkoppie te zijn als zijn grote broer. Dubbel bingo dus. Als we thuis zijn doet hij met gemak twee slaapjes van ongeveer 2,5 uur in zijn grote bed, en ook ‘s avonds slaapt hij heel goed, van half negen tot de volgende ochtend half negen, met om 23:00 uur nog even een paar slokjes voor we de nacht in gaan. Ik krijg vaak berichtjes met dat ik m’n handjes mag klappen met twee van die slapers – geloof me; dat doen we ook – en misschien nog vaker de vraag hoe we dat zo voor elkaar hebben gekregen. Ik schrijf dit artikel niet om iemand iets in te wrijven, maar puur omdat er zoveel naar gevraagd is en het mooi zou zijn als een andere mama wellicht iets aan mijn tips zou kunnen hebben. Nou pretendeer ik geenszins dat ik de wijsheid in pacht heb als het op opvoeden of slapen aankomt, of dat ik nou zo’n gewellldige moeder ben omdat ik van die goede slapers heb, want dat is helemaal niet zo en ik ben er van overtuigd dat het voor een heel groot deel aan het karakter van de kids ligt, maar ik kan jullie wel vertellen wat wij hebben geprobeerd om ze aan het slapen te krijgen! 

RITME

Toen Morris geboren werd wisten we natuurlijk van toeten noch blazen. Hij was ons eerste kind, dus in beginsel deden we eigenlijk maar wat. We schaften na een paar dagen een Puckababy aan omdat hij zichzelf continu wakker lag te slaan, en dat bleek een gouden zet. Toen ik na twee weken overging van voeden op verzoek – wat op dat moment iedere drie uur drinken en vooral ‘s avonds heel erg clusteren inhield – naar voeden in een ritme van om de vier uur omdat Morris wel héél hard groeide (lees: een halve kilo in een paar dagen!) betekende dat, in combinatie met de bedritueeltjes, het begin van het doorslapen. Met twee weken maakte hij nachten van 23:15 uur tot 7:15 uur, en die nachten zijn eigenlijk alleen maar langer geworden. Hij is inmiddels anderhalf jaar, en de keren dat we er ‘s nachts voor hem uit zijn gemoeten zijn op twee handen te tellen.

Toen Benjamin er eenmaal was wist ik door die ervaring van de eerste keer dat ik meteen wilde proberen ritme aan te brengen in onze dagen, met name wat voeding betreft. Ik ben hem in een ritme van om de drie uur gaan voeden, en hij pikte dat eigenlijk meteen op. Ik krijg heel vaak de borstvoedingsmaffia op mijn dak als het gaat over voeden in een ritme, maar hier werkt het nou eenmaal als een malle en ik ben er inmiddels achter dat voeden in een ritme heel snel voeden op verzoek kan worden. Hier namen de jongens het namelijk allebei vet snel over, waardoor voeden in een ritme toch weer voeden op verzoek werd. Dus. Volg je het nog;)? Als Benjamin in het begin een uur na de vorige voeding onrustig werd bleek dat heel vaak geen honger te zijn, maar behoefte aan aandacht of zuigbehoefte. Aan de borst werd er dan alleen maar een beetje gesabbeld, en dat bleek ook prima op te vangen met wat knuffelen, een pink of een speentje. Ik liet mijn kind heus niet huilen als hij al na een uur onwijs honger had hoor, maar eigenlijk kwam, en komt, dat nauwelijks voor. Precies zoals het met Morris ook was. Toen we Benjamin de eerste nachten – waarin hij overigens op zijn zij lag vanwege misselijkheid door de snelle bevalling – wakker wilden maken voor een voeding moesten we echt alle zeilen bijzetten om hem wat te laten drinken, en na overleg met de kraamhulp besloten we toen dat gewoon eens niet te doen om te kijken wanneer hij zelf zou komen. Omdat Benjamin maar minimaal was afgevallen mochten we dat best proberen. Die eerste week werden we meteen heel erg verwend, want hij sliep ‘s nachts – op zijn buik! – van ergens rond twaalven tot de volgende ochtend tegen zes, zeven uur, en ook dat is sindsdien alleen maar langer geworden. Ik ben heel snel overgegaan op voeden om de vier uur, omdat Benjamin net als Morris destijds bizar hard groeide die eerste weken, en ik hem na drie uur te vaak wakker moest maken terwijl hij nog helemaal geen honger had.

Morris en Benjamin zijn allebei de belichaming van een ritmekind. Ik voed Benjamin nog steeds in een ritme van om de vier uur, vijf keer per dag. Hij drinkt om 8:30 uur, 12:30 uur, 16:30 uur, 20:00 uur en 23:00 uur. Soms schuift het allemaal een kwartiertje op, maar over het algemeen ziet iedere dag er wat voeding betreft identiek uit. Voor slapen geldt hetzelfde. Hij slaapt van ongeveer 10:00 tot 12:30, en vervolgens van 14:00 tot 16:30. Het komt wel eens voor dat hij tussendoor heel even wakker wordt, maar over het algemeen valt hij dan zelf – of na een aai over zijn bol – weer in slaap. Tussen de voedingen van 16:30 en 20:00 doet hij vaak een hazenslaapje op mijn arm, in de draagdoek of in het babynestje, en dat duurt dan drie kwartier tot een uurtje. Het ochtendslaapje is wel eens iets korter, maar over het algemeen verlopen de dagen allemaal min of meer op deze manier. Na de voeding van 20:00 uur gaat hij naar bed, en als wij zelf naar bed gaan om 23:00 uur halen we hem uit zijn grote bed, laat ik hem nog heel even drinken – vaak wordt hij dan nauwelijks wakker – en leg ik hem daarna over in zijn wieg. Die laatste paar slokjes kunnen er voor ons gevoel al wel af omdat het ondertussen nauwelijks meer wat voorstelt, maar voor nu wil ik het nog even niet jinxen. Benjamin slaapt overdag overigens veel beter dan Morris dat deed in het begin, en volgens ons is dat echt te wijten aan ritueeltjes.

BEDRITUEELTJES

De eerste weken hebben allebei de jongens overdag vooral heel veel bij mij geslapen. In de box, in de draagdoek, Benjamin in het babynestje: overal, als het maar dicht bij mij was. Ik vind het zelf gewoon het fijnste om zo’n minibaby zoveel mogelijk in mijn buurt te hebben. De overgang van in mijn buik naar uit mijn buik is al groot genoeg, laat staan als ze dan ook nog eens helemaal alleen een eind bij hun moeder vandaan moeten slapen. Dat idee vond ik helemaal niks, en zolang ik dat had heb ik daar ook maar gewoon aan toegegeven. Ik geloof dat Benjamin een week of twee oud was toen ik me bedacht dat ik wel eens langzaam zou kunnen beginnen met oefenen met zelf in slaap vallen in zijn grote bed. Ik heb op verschillende plekken gelezen over slapen en baby’s, onder andere in het boek Slaap! van Susanne Willekes, en overal komt wat terug over de maximale tijd die een baby eigenlijk wakker kan zijn, en over slaapsignaaltjes. Zo schijnt het zo te zijn dat een baby tot 2 weken eigenlijk maar ongeveer drie kwartier wakker kan zijn. Voor een baby van 12 weken is dat een uur tot anderhalf uur. Dat heb ik steeds in mijn achterhoofd gehouden als het op het ritme van de jongens aankomt. Ik breng Benjamin uiterlijk anderhalf uur nadat hij wakker is geworden weer naar bed, volgens een vast ritueel. Schone luier, knuffelen, kus op zijn voorhoofd, slaapliedje zingen, op zijn buikje in bed leggen, instoppen en muziekdoosje aan. Overdag blijven de gordijnen open, ‘s avonds gaan ze dicht.

De eerste keer dat ik hem zo wakker in bed legde lag hij eerst nog een poos wakker en begon hij op den duur te huilen. Toen ben ik naar hem toe gegaan, heb ik hem getroost door hem níet uit bed te halen, maar over zijn hoofdje te aaien en zachtjes tegen hem te praten tot hij weer tevreden was. Dat proces herhaalde zich een paar keer, tot hij zelf in slaap viel. Uiteindelijk hoefde ik ieder dutje dat ik hem wakker in bed legde ‘n keer minder terug, en inmiddels valt hij meteen zelf in slaap. Hij huilt altijd een paar minuutjes, maar we zijn er inmiddels achter dat hij dat doet om prikkels te verwerken. Daar moet je tegen kunnen, en ik vind het niet altijd gemakkelijk, maar ik weet ondertussen dat hij niet huilt omdat hij verdrietig is. Dat gekrijs is namelijk moeiteloos te onderscheiden van het zachte gejammer voor hij in slaap valt. We weten inmiddels dat we niet meteen op moeten springen als we hem horen, want daardoor halen we hem juist uit zijn slaaproutine. Dat is even wennen en ik kan me voorstellen dat je als moeder linea recta naar je baby toe stuift als hij ook maar het minste geluid maakt, maar voor ons is gebleken dat dat alleen maar averechts effect heeft. Als het na een paar minuutjes niet stopt of hij echt verdrietig gaat huilen ga ik naar hem toe om hem gerust te stellen, maar zover komt het eigenlijk zelden.

De voeding van 20:00 uur krijgt hij in zijn slaapzak nadat hij zijn vitamientjes en Sab Simplex heeft gehad, in een half donkere kamer, iedere avond op dezelfde manier, en de paar slokjes voor het slapengaan krijgt hij altijd plat liggend op bed in het donker, om hem niet uit zijn ritme te halen. Het klinkt allemaal behoorlijk spastisch en totaaaal niet flexibel, zo’n strak ritme en avondritueel, maar dat het met Morris een succes was en nu met Benjamin weer is voor ons voldoende reden om er mee door te gaan! Qua slaapjes overdag hebben we een soort ongeschreven regel dat hij er minimaal één in zijn eigen bedje doet. Doordeweeks zijn we veel thuis en slaapt hij vaak zowel ‘s ochtends als ‘s middags in zijn bed; in het weekend is het vaak alleen in de middag tegelijk met Morris, omdat we dan in de ochtend op pad zijn, en het komt ook wel eens voor dat hij de hele dag zijn bedje niet ziet en hij in de kinderwagen, auto en draagdoek slaapt. Dat laatste gebeurt eigenlijk niet zo vaak.

Het is een behoorlijke lap tekst geworden, maar dit is hoe wij het met onze jongens hebben aangepakt als het op ritme en slapen aankomt. Nogmaals: ik denk dat wij vooral vet geluk hebben, en ben ervan overtuigd dat je als ouder nog zo hard je best kunt doen, maar dat het er ook een beetje in moet zitten. Vroeg of laat tukken ze allemaal die nachten door, maar wanneer kan niemand je vooraf vertellen. Wij genieten er maar van dat het nu is zoals het is. Misschien gaat Benjamin over een paar weken wel gigantisch lopen spoken en kan m’n hele avondrituelentheorie het raam uit; niemand kan het ons vertellen, maar wie dan leeft wie dan zorgt. Mocht je nou op zoek zijn naar tips van iemand die er wél echt verstand van heeft kan ik je Slaap! van Susanne Willekes zeker aanraden. Ik heb het pas gelezen en haalde er heel veel herkenning uit.

Doen jullie ook aan bedritueeltjes en vaste slaaptijden? Of is iedere dag weer anders? Ik ben benieuwd hoe jullie het aanpakken qua ritme!