IK ZIT OP SLOT

 In Moederschap

Ze zeggen altijd dat het krijgen van kinderen je zo verandert. Dat het zomaar kan dat je ineens een heel ander mens bent als die miniversie van jezelf er eenmaal is. Heel eerlijk? Ik kon me daar dus echt hé-le-maal niks bij voorstellen. Michelle is Michelle, toch? Wat zou een baby dáár nou aan moeten veranderen? Natuurlijk verandert het leven an sich als er een baby bij komt. Daar hoef je geen hogere wiskunde voor gestudeerd te hebben. Dat snap ik ook. Maar ik zou echt wel dezelfde ik blijven. Wist ik zeker. Hmhm..

Al tegen het einde van mijn zwangerschap kom ik voorzichtig terug op mijn eerst zo stellige standpunt. Ik merk dat ons leven zelfs al begint te veranderen als Morris er nog niet eens is. We zijn rustiger, minder explosief, minder driftig – kunnen wij allebei HEEL erg zijn;) – we zijn veel redelijker en op een of andere manier wat meer in balans. Koen en ik zijn altijd heel goed geweest in een potje stevig ruziemaken op zijn tijd, voor ons werkte dat echt heel goed, maar vanaf het moment dat er een minimens in mij groeit gebeurt dat gewoon niet meer. We zien er het nut niet van in, krijgen vaak al de slappe lach als een van ons een poging tot boos worden onderneemt, en als het wél zover komt dat iemand boos wordt zijn we zo verstandig om het maar even te laten. Dan is het na een half uur al niet meer interessant. Ik ben zwanger, nog steeds mezelf, alleen dan een soort kalme versie. Michelle 2.0. The new and improved. Ofzo.

Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder. Ik ben nog steeds dezelfde Michelle als ik vroeger was. Of Mies eigenlijk, want niemand noemt me Michelle. Alleen Koen als hij boos op me is. Dus. Ik ben nog steeds dezelfde Mies. Wat rustiger, en evenwichtiger, maar verder? Hartstikke dezelfde. Alleen ben ik nu ook moeder. En dat, jongens, ís me toch een wereld van verschil. Ik heb namelijk één probleempje vanaf het moment dat Morris geboren is. Vanaf het moment dat hij op mijn borst gelegd werd. Ik zit op slot. Finaal op slot. Ik lijk wel ineens een soort emotieloos projectiel. Van emotionele draak naar ijskonijn. Ik ben weer de Iron Lady, zoals ze me vroeger in mijn ik-ben-een-puber-en-ik-ben-stoer-en-ik-ben-een-keiharde-bikkel-fase ook noemden. Alleen is het nu geen keuze. Geen masker, geen doen alsof. Ik kan er niks aan doen.

Ik kan niet meer huilen. Ik kan niet huilen van geluk, en niet huilen van verdriet. Hoe graag ik ook wil, er komt gewoon geen traan uit. Ik had gedacht dat ik de ogen uit m’n kop zou brullen op het moment dat ik eindelijk mama zou zijn. En toen was Morris er, om 01.53 op 5 mei, en kon ik alleen maar heel tevreden lachen en naar hem kijken en waren de waterlanders nergens te bekennen. Ik begreep er geen hout van, want als iemand een emotioneel beestje is ben ik het wel, ik bedoel, ik jankte al bij een goeie aflevering GTST, maar toch was het zo. Toen ik dat aan m’n kraamzorg vroeg; ‘waarom moet ik nou niet huilen?’ zei ze: ‘ach meid, die kraamtranen komen nog wel’. En dus wachtte ik in spanning af. Op het moment dat die welbekende fenomeen mij zou overvallen als een dief in de nacht. Maar dat moment kwam dus nooit. Geen kraamtraan te bekennen hier. Ja, misschien een heel heel klein miniscuul exemplaar, maar dat was het dan ook.

Nu denk jij waarschijnlijk ‘mens stel je niet zo aan, wees blij dat je niet hoeft te janken’. En ik ben ook wel blij dat ik niet hoef te janken van verdriet. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Dat is het probleem niet. Daar zit het hem niet in. Ik wil zo graag mijn emoties delen. Delen wat ik voel. Maar dat lukt niet en dat begrijp ik niet. Hoe kan het nou zo zijn dat ik op slot zit terwijl ik altijd een open boek ben geweest, ik mijn emoties altijd heel goed kon uiten, en ik al huilde bij een van die onbenullige romantische tranentrekkers op tv? De omslag is zo groot. En het voelt ook niet fijn. Want ik voel zó veel. Als Morris naar me lacht, als ik hem ‘s avonds naar bed breng en zijn slaapliedje voor hem zing, als ik hem ‘s ochtends uit zijn bedje ga halen en hij zijn armpjes naar me uitstrekt. Als we met zijn drietjes in het grote bed liggen en ik me realiseer hoe ‘n gruwelijke geluksvogel ik ben dat dit me gegeven is. Als hij in mijn armen ligt te slapen..

Dan voel ik dat ik wel kan janken van geluk. Maar dan komt er dus niks. En nu heb ik het gevoel dat ik vol zit. Dat ik er van over loop. Ik kan het alleen niet uiten. Dat lukt me niet. Ik voel dat ik dat ik overloop van liefde en van geluk, maar ik kan het niet laten zien. Ik lijk net gevoelloos. Blanco. En dat ben ik zó niet. Ik kan het geloof ik niet heel goed uitleggen, er is tot op heden nog niemand geweest die snapt wat ik bedoel en dat wijt ik vooral aan mijn gebrekkige verklaring van het hele fenomeen. Koen zegt dan ‘Mies je hóéft toch ook niet te huilen? Alles is toch goed?’ En nee dat hoeft ook niet, want alles is ook goed. Meer dan goed zelfs. Maar dat móet ik dus wel. Dat voel ik. Alleen voel ik dat van binnen en komt het er dus niet uit.. Koen is een man; ik denk dat dat het al helemáál onmogelijk maakt om deze acbracadabra van mij te ontcijferen. Wellicht dat hogere wiskunde in dit geval wél handig zou zijn geweest;)..

Het zal een hormonending zijn. Uitgaande van ‘negen maanden op, negen maanden af’, heb ik nog even te gaan. En dan geef ik ook nog steeds borstvoeding. Dat zal ook wel niet bijdragen aan bespoediging van het hele ontzwangeringsproces (is dat een woord?). Het komt vast wel weer terug. Dan ben ik weer helemaal mezelf. Zit ik straks gewoon weer te janken bij All You Need Is Love met de kerst. We zullen zien. Keep you posted! Feit blijft dat ik wel degelijk veranderd ben. Ik ben nog steeds dezelfde ik. Dezelfde Mies als ik ruim een jaar geleden was, voor dit hele avontuur begon. Ik vind nog steeds dezelfde dingen leuk, ben nog steeds gek op dezelfde man, heb nog steeds – veelal – dezelfde principes, gedachten, overwegingen en voorkeuren. Maar nu ben ik moeder. En dat maakt dat niets ooit nog écht hetzelfde zal zijn.

Ik ben zo benieuwd hoe jullie dit ervaren hebben! Ook veranderd door het moederschap? Of juist helemaal niet?

Mijn welgemeende excuses dus als dit een gruwelijk onsamenhangend verhaal is geworden. Mijn site is persoonlijk; ik deel zó veel met jullie over hoe ik het moederschap ervaar. Dit is daar ook een onderdeel van, en dus voelt het logisch om ook hier over te schrijven. Voor ik zometeen heel onvriendelijke reacties krijg over dat ik me niet aan moet stellen – ik wéét dat ik bof met hoe het allemaal gaat en dat ik een gezond kind heb – of andere opmerkingen met een dergelijke strekking: zullen we elkaar in de waarde laten? Ieder z’n sores, ieder z’n ding, ieder z’n gevoel; hier loop ik op het moment nou eenmaal tegenaan. Het zou hypocriet zijn om jullie wel steeds te vertellen hoe ‘n feestje ik het allemaal vind, en dit dan niét met jullie te delen. Ik verwacht heus niet dat iedereen me altijd begrijpt, misschien snap ik zelf niet eens dat ik wil janken als er niks te janken valt, maar ik stel me kwetsbaar op door mijn gevoel met jullie te delen, en ik hoop heel erg dat jullie daar op een respectvolle manier mee om gaan<3.

Recommended Posts
Showing 19 comments
  • Marye

    Ik herken dit heel goed maar ik heb dit met de pil. Zonder pil ben ik veel emotioneler en gaat het alle kanten op. Met pil ben ik de ijskoningin zoals jij het omschrijft, net een flatline. Bij mij is het dus te wijten aan de hormonen. Soms denk ik ik stop met de pil om er dan vervolgens toch weer aan te beginnen. Dus nee voor mij geen vaag verhaal maar heel herkenbaar, het is dan frustrerend om niet je emoties naar de volle max te kunnen brengen door eens lekker een potje flink te janken of juist lekker een keer hysterisch te kunnen lachen. Laatste keer dat ik heb gehuild is lang geleden geweest zonder pil en ik ben juist iemand die ook graag emoties toont en heeft.

    • Sabien

      Bij mij is het juist omgekeerd; voor de pil huilde ik bijna nooit.. nu ben ik echt een huilebalk. Ik huil om tv programma’s, zielige verhalen ectect Dit is weer de andere kant…

  • Lieve

    Lieve Mies,

    Je schrijft dat je emotieloos bent, een ijskonijn, maar als ik je verhaal verder lees, ben je dat dus juist helemaal niet. Je hebt wel emoties, je hebt hartstikke veel emoties; ze komen er alleen niet meer uit op de manier die je gewend bent van vroeger, en die je nu ook verwacht. Is dat erg? Ja en nee. Nee, het is niet erg dat je je geluk en ontroering niet kunt tonen door middel van tranen. Je toont ze namelijk ook op heel veel andere manieren. Al jouw blogs en plogs staan vol met jouw emoties, in woorden en in foto’s. Ik lees en zie hoe gelukkig je bent, hoe ontroerd je bent, hoe dankbaar je bent. Ja, het is daarnaast ook wel erg dat je voor jouw gevoel op slot zit. Want het voelt blijkbaar niet goed voor jou op dit moment.

    Ik vind het heel erg dapper dat je het met ons deelt op je blog. En ik zou zo graag iets voor je willen doen zodat jij je beter voelt, maar ik weet niet wat. Als het je echt dwars zit, en je niet kunt accepteren dat je dus blijkbaar wel veranderd bent, alleen niet op de manier die jij verwacht had (verwachtingen zijn een bitch), dan zou ik je aanraden er met iemand over te gaan praten. Misschien de huisarts, misschien een psycholoog, misschien een (vrouwen/moeder)coach. Volgens mij heb je verder geen heftige psychologische problemen (zei de amateurpsycholoog in mij), maar iets wat je dwarszit, is belangrijk en heeft aandacht nodig. Of dat nou een ingegroeide teennagel is, een slijmbeursontsteking van je schouder of een gedachte/gevoel die/dat jouw dag en mood bepalen. Dan kan het helpen een paar gesprekken te hebben met iemand die je helpt vanuit verschillende oogpunten naar een kwestie te kijken, of die je wat oefeningen kan geven waardoor de kwartjes voor jou op zijn plaats vallen. Moeder worden is best wel een gedoetje, ook al heb je een fantastisch kind en gaat alles hartstikke goed. Helemaal niet raar als er daardoor veranderingen op je pad komen, in welke vorm dan ook, waar je aan moet wennen, of waar je wat hulp bij nodig hebt om mee om te gaan.

    Of je plant een date met de bloglezers die moeder zijn zodat we verhalen kunnen uitwisselen 😉 Gedeelde smart is halve smart immers!

    Ik herken je verhaal niet, ben zelf juist alleen maar emotioneler geworden sinds mijn dochter er is. Maar ik begrijp wel heel goed hoe het moederschap toch voor verrassingen zorgt, op lichamelijk, geestelijk en sociaal vlak, en dat het soms best wennen is, of tijd kost om te accepteren dat dingen veranderd zijn. Dat is voor iedereen anders, en iedereen gaat er ook weer anders mee om. Ik wens je heel veel sterkte en success bij jouw reis hierin. Heel erg bedankt voor je kwetsbaarheid, dat maakt je een mooi mens. Dikke kus.

  • Evelien

    Mooi dat je dit deelt. Topper!

  • Voor mij is het herkenbaar, maar dan andersom. Ik had tijdens mijn zwangerschap en ontzwanger periode nauwelijks gehuild of kunnen huilen, nu ik me weer een beetje mezelf voel huil ik weer wat vaker. Om alles, om niks. Om geluk en verdriet. Ik denk dat het wel goed komt, als je je ontzwangerproces voorbij bent.

  • Julia

    Ik reageer nóoit, maar toch even een heel een heel kort berichtje; wat een mooi stuk tekst!

  • Loes Johanna

    Wat mooi geschreven! Ik ben zelf ook een erg emotioneel persoon, en herken het gevoel dat het er gewoon uit moet. Ik sprak heel toevallig laatst iemand die ook niet kon huilen, en daar hulp bij is gaan zoeken. Misschien is dat, voor een later moment, voor jou ook iets om te onthouden. Ondertussen huil ik hier met mijn zwangerschapshormonen wel voor twee. 🙂

  • Anouk

    Lieve Michelle!

    Ik herken dit zooo erg. Tot voorkort had ik exact hetzelfde. Mason is nu bijna 2 jaar en pas sinds een half jaar lijk ik echt op mezelf als vóór de zwangerschap.
    Ik vond dat gevoel van niet kunnen uiten best beangstigend en raar.
    Mijn beste vriendinnetje had dit ook en dat is nu ook bijgetrokken!
    Ofwel: er is nog hoop dat het gewoon vanzelf weer goedkomt! Ik begrijp dat het nu vervelend is, maar nu worries!

  • Inge

    Heel herkenbaar ergens… zelf 20 april bevallen wat een soort trauma heeft meegebracht. Had ik totaal geen last van en was emotioneel heel vlak, zodra ik stopte met de borstvoeding kwam ‘ie als een bom binnen.. inmiddels een half jaar verder en heb ik het verwerkt met hulp, maar vond dit ook heel verbazingwekkend. Wat hormonen met je kunnen doen, ik zie het als een soort overlevingsmodus..
    Het zal een keer bij je komen dat je dat gevoel weer terugkrijgt!!

  • Laura

    Ik herken het gedeeltelijk. Ik had ook verwacht te huilen van geluk wanneer mijn kleine man geboren zou worden. Alleen was ik erg kalm. Hier ook geen kraamtranen gehad, terwijl ik heel vol zat met allerlei gevoelens. Die kon ik wel uiten door te praten, maar dan kreeg ik niet zo’n ‘opgelucht-gevoel’. Daarna zaten alle emoties nog steeds heel hoog.
    Dat heeft bij mij een poosje geduurd. Nu huil ik al bij een zielig stukje op tv.
    Geef het de tijd en blijf vooral praten met iedereen. Het huilen komt vanzelf 😉

  • Isa

    Voor mij best heel herkenbaar. Ik denk dat het ‘gewoon’ een soort proces is waar je doorheen gaat. Ofzo.. En eigenlijk is er helemaal niks mis mee. Zoals je zelf zegt: Mies is Mies. En ze is moeder en volgens mij een hele lieve en goede mama! Je blogs, plogs en alles wat je schrijft omtrent Morris, je familie en je gezin in het algemeen straalt alleen maar liefde uit. Top dat je ook dit met ‘ons’ deelt!

    Liefs,
    Isa

  • MetMirjam

    Ik ben juist veel emotioneler geworden sinds mijn zwangerschap.. Ik dacht dat het met hormonen te maken had, maar mijn dochter is intussen 2,5 en ik ben nog steeds veel emotioneler dan ik vroeger was.

  • kim

    Ik vind jouw blog prachtig! Ik heb heel veel bewondering voor bloggers die hun hele wel en wee op het internet durven delen, iets wat ik zelf nooit zou durven en willen, maar heel fijn om mee te kunnen lezen met andere kersverse moeders. Ik ben twee weken geleden bevallen en tegen mijn verwachtingen in had ik (vooral de eerste week) ENORM last van kraamtranen. Ook dat was erg verwarrend voor me, iedereen reageert blijkbaar anders op die hormonen en ook vaak heel anders dan je zelf verwacht. Geef het wat tijd, het komt vast vanzelf goed! Veel liefs!

  • Nicole

    Ik ben zeker veranderd door het moederschap. Ik ben veel milder geworden en mijn prioriteiten liggen anders. Ons zoontje is het allerbelangrijkste. Overigens jank ik me nu helemaal leeg om alles. Zielige baby op TV, daar gaan de sluizen weer open 😉 Niet normaal. Vroeger huilde ik nooit.

  • Eem

    haha wat leuk om te lezen, bij mij is het namelijk precies de andere kant om geslagen… ik was altijd een bikkel om niet te huilen bij all you need is love, bij zielige films etc.
    Jason was geboren en ik kon om alle liedjes van Woezel en Pip in tranen uitbarsten of er iets ergs was gebeurt,… en eigenlijk met alles. Misschien kan ik een beetje van jou krijgen en jij een beetje van mij! 😉

  • Mandy

    Mooi stuk hoor! Knap dat je het zo durft te delen, zijn toch hele persoonlijke dingen. Maar vast herkenbaar voor sommige moeders, en dat is dan heel fijn om te lezen. Hormonen doen sowieso rare dingen met je en vaak duurt het een tijd voordat alles weer ‘back to normal’ is.

  • Margriet

    Misschien heeft het met hormonen te maken, misschien met het moederschap, ik weet het niet, dat weet je uiteindelijk waarschijnlijk alleen zelf. Ik weet wel dat emoties spannend zijn, en dat het soms heel moeilijk is om ze eruit te laten komen. Zelfs al wil je dat graag, kan iets in je je tegen houden. Een soort bescherming ofzo, want als moeder moet je sterk zijn en als je jezelf laat gaan is het einde misschien wel zoek. Je voelt de emoties wel en misschien dat die wetenschap je wel wat rust kan brengen. Ik was altijd al erg emotioneel, en nu ik moeder ben nog erger, dat is ook niet altijd prettig.

  • Jessica

    Wat een mooie stuk Mies… 😉 Mooi dat je dit durft te delen met ons… En jij ijskoningin? Ik lees er niks van. Wat een emotie geeft deze post. Dat mijn sluizen bijna open gaan. Ontzettend mooi geschreven, en het allerbelangrijkste is dat je de emotie wel in je voelt. Je bent waarschijnlijk zo ongelooflijk ontzettend blij en trots dat je lach overheerst en er geen traan te bekennen is..Jij bent een goed mooi mens, of je huilt of niet!

  • Joke

    Michelle, je bent een prachtvrouw en een topmoeder. Ik geniet enorm van je blog, ook al reageer ik nooit. Ik waardeer je eerlijkheid! Ik zou zeggen, laat het los, want je kan prima beschrijven hoeveel gevoel je hebt! Knuffel.

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!