IS HET WAT IK ERVAN VERWACHT HAD?

Met een schoolgaande kleuter en een peuter die over twee maanden drie kaarsjes uit mag blazen mag ik mezelf toch al best effe moeder noemen. We hebben er al een aantal fases opzitten en zijn de eerste paar stations gepasseerd. Van de week zat ik ‘s avonds op de bank, Morris sliep, Benjamin zat naast me met zijn auto te spelen – for the record, het was 22:30; hij kon niet slapen – toen ik me ineens hardop afvroeg: is het moederschap eigenlijk wat ik ervan verwacht had? En in welke opzicht juist wel of niet?

Dat je van je kinderen houdt is volgens mij voor bijna iedereen een soort van vaststaand feit. Of je het nou meteen leuk vindt of niet, of je een roze wolk ervaart of niet, of je meteen die connectie voelt van hier tot de maan of niet; van ze houden terwijl ze nog in onze buik wonen doen we bijna allemaal. Veel meer dan ik ooit verwacht had dat kon, dat ook. I know, CLICHÉ, maar ik wist oprecht niet dat je zo onnoemelijk veel van iemand kunt houden als ik van onze kinderen doe, en vooral ook dat dat zo anders voelt als houden van een partner. Van hem houd ik ook bizar veel. Als in zoveel dat ik me voor hij er was nooit voor kon stellen dat ik zo intens lief zou kunnen hebben. Het is niet meer of minder, maar het is een ander soort liefde. Ik weet niet eens hoe je dat uitlegt en goed onder woorden brengt. De jongens zijn mijn eigen vlees en bloed. Ze hebben negen maanden in mijn buik gewoond. Ik zag ze voor het eerst op het beeld van de echo’s toen ze letterlijk een paar millimeter groot waren; nu zijn het twee jongens van bijna- en ruim ‘n meter lang. Dat gevoel is met niets te vergelijken.

Dat in mijn buik wonen an sich vond ik trouwens best anders dan verwacht. Romantisch beeld had ik wel, van tevoren, en deels klopte dat, want iedereen die me al langer volgt weet hoe fantastisch ik het vond om zwanger te zijn en leven in mijn buik te voelen, maar dat ongemak van met zo’n dikke buik in bed liggen, overeind komen, de charme van voor Jan en alleman met je benen wijd moeten voor nog een echo of een controle of een inwendig onderzoek; die had ik er echt niet bij gefantaseerd voor ik die twee streepjes op die eerste zwangerschapstest zag.

Maar goed, uiteindelijk heb je dan dus die baby waarvoor je hart uit elkaar knalt van liefde. Die later een dreumes, peuter en kleuter wordt. Waarvan je meer houdt dan je bedacht had dat zou kunnen; dat had ongetwijfeld voor je begon met lezen al ingevuld. Ik had namelijk vijf jaar geleden ook géén idee van hoe benauwend ik dat nooit aflatende verantwoordelijkheidsgevoel af en toe vind. Dat het me soms naar de keel grijpt hoe graag ik ervoor wil zorgen dat de jongens blij en gelukkig zijn en dat het goed met ze gaat, terwijl niet altijd alles binnen mijn macht ligt. Hoe het is als ze zo’n dag hebben waarop precies niets goed is. Waarop je denkt hun lievelingseten te maken, terwijl zij precies op het moment dat ze het bord op tafel zien verschijnen besluiten dat iets anders tot lievelingseten is gebombardeerd. Hoe het is als je ze ‘s avonds naar bed brengt en ze met geen mogelijkheid gaan slapen terwijl je zelf ook al lang en breed fix und fertig bent. Hoe het is als ze allebei om je huilen en je jezelf niet in tweeën kunt splitsen. Of als ze huilen omdat jij even alleen een boodschap gaat doen en zij niet mee kunnen. Of omdat ze pijn hebben of verdriet en je het niet meteen weg kunt nemen.

Dat zijn van die dingen waar ik van tevoren niet eens bij stil stond. En waar ik me, áls ik er al over nadacht, geen voorstelling van kon maken. Ik denk dat bijna iedereen zich er schuldig aan maakt het moederschap vooraf enigszins te romantiseren. Al is dat misschien het goede woord niet. Meer dat je er vanalles bij bedenkt, maar dat je nooit kunt weten hoe het voelt tot het er is. Ja, je verwacht dat het ouderschap ook wel eens pittig of lastig of ingewikkeld zal zijn, maar hoe dat dan concreet is? No idea. En dat hoeft ook niet. Want gaandeweg gaat het zoals het gaat. Is het dan wat ik ervan verwacht had?

Van de ene kant niet, en van de andere kant wel. Ik wist niet hoe mooi het echt zou zijn, en ook niet hoe zwaar het soms is, en hoe allesomvattend. Ik wist niet dat de liefde die ik voor ze voel uit een soort onuitputtelijke bron komt die nooit leeg raakt, en ik wist ook niet dat dat een gevoel is wat je nóóit even uit kunt zetten. Niet als ze een nachtje zijn logeren, niet als ze op school of bij de oppas zijn, niet als wij iets leuks doen zonder ze. Ze worden geboren, er gaat een knop aan, en vervolgens nooit meer uit. Net als je ‘t lekker onder de knie denkt te hebben begint er weer een nieuwe fase. Maar misschien is dat ook wel de charme van het moederschap. Dat het een soort adventskalender is waar steeds een nieuw vakje van open gaat. Eentje waarvan je niet weet wat erachter zit. Met nieuwe hoogtepunten en hobbels en uitdagingen, en altijd met oneindig veel liefde.

Benieuwd hoe dat voor jullie is. Of het is wat je verwachtte, of juist helemaal niet. Voor nu bedank ik je weer voor ‘t lezen.