KOEN & MIES – 2012 . 2020

Het is vandaag donderdag 20 – 02 – 2020, mooie trouwdatum wel trouwens, en dat betekent dat Koen en ik precies acht jaar verkering hebben. Zoals jullie weten tel ik ondanks dat we getrouwd zijn nog steeds onze verkeringsjaren, omdat ik dat gewoon heel leuk vind en omdat er nooit te veel dagen zijn om de liefde extra te vieren. Acht jaar verkering dus. Van twee guppies, ik zelfs nog een tiener, naar volwassenen, man en vrouw en ouders van onze jongens. Het is nogal een transitie geweest. Ik vond het een mooie reden om mijn harde schijven uit de kluis te trekken en in het archief te graven.

Deze moet erin. Want hoewel hij niet van 2012 is, maar van 2009, was het wel het begin van wat we nu hebben. We leerden elkaar in 2008 kennen toen Robin bij RKC Waalwijk ging voetballen en Koen zijn trainer was, en in mei van 2009 gingen we met de hele bende naar Milaan voor een oefenpotje tegen AC Milan. Dit is de eerste foto die ik ooit van hem maakte. Dat er zóveel zouden volgen wist ik toen nog niet.

• 

• 

• 

Fast forward naar carnaval 2012. Hier, op deze foto’s, hebben we zeg maar net vijf minuten verkering. Max. Ik vind het zo leuk dat ik deze heb. Die avond was ik met vriendinnen in Den Bosch carnaval aan het vieren. Koen en ik draaiden inmiddels al een hele poos om elkaar heen, en het was een beetje pompen of verzuipen, zeg maar. Nadat ik hem eerst een hele poos had gezocht maar niet gevonden omdat hij mij steeds sms’te waar hij was maar die berichten driehonderd jaar later pas aankwamen door het slechte bereik, het was 2012 mensen, niemand had nog gehoord van 4G, had ik de hoop opgegeven. Mijn vriendinnen en ik hebben in de hele Korte Put bij iedere kroeg een shotje gedaan, en toen kreeg ik weer een berichtje: hij was bij de Roels, achterin, en zou daar blijven. Wij daarheen, Koen gevonden, en de rest is geschiedenis.

Pasen 2012: net verkering, compleet hoteldebotel echt. Koen zijn ouders hebben een huisje aan zee en daar vertoeven we met Pasen, met de hele familie. De eerste keer dat we zo met z’n allen iets doen en ik erbij ben. Ik weet nog dat ik dit van tevoren vet spannend vond. Zonder reden overigens, want dat bleek echt niet nodig. Ik was hier trouwens 18, Koen 22. Volgt er nu een korte samenvatting van de zomer van 2012. Dat was ‘n aardig turbulente, om mee te beginnen.

• 

• 

• 

• 

Het plan was: met z’n vijven op vakantie naar het Gardameer, zoals destijds ieder jaar. Pap, mam, Robin, Koen en ik. Dus wij daarheen, alles helemaal leuk en aardig, Koen en ik een weekend samen naar Milaan. Dikke prima. Maar dan zijn we goed en wel daar met de trein, ingecheckt in het hotel en gaat de tellie: het is papa. Oma – mama’s moeder – is gereanimeerd en naar het ziekenhuis gebracht. Wat volgt is een rollercoaster van heb ik jou daar. Mam met de eerste vlucht naar huis, wij met de eerste trein terug naar het meer, daarna als een idioot alles inpakken en de auto in om ook naar huis te gaan. Vervolgens ligt oma kritiek, gaat Koen op zondagochtend toch trainen in de hoop dat we misschien later nog op vakantie kunnen, en terwijl ik aan oma’s bed zit gaat mijn telefoon: Koen, met de mededeling dat hij op het veld ligt met een gebroken been en zo wordt opgehaald met de ambulance. Of ik ook naar het ziekenhuis wil komen. Zijn kuitbeen blijkt inderdaad gebroken, hij moet geopereerd, even later overlijdt oma en dan hebben we ‘t wel gehad voor deze zomer. We gaan nog een paar dagen samen naar Oostkapelle om er toch even uit te zijn en dat is fijn.

Vlak na de zomer, in augustus, komt Koen bij ons inwonen. Vanaf dan zijn we heel veel samen. Ik begin met mijn nieuwe opleiding en we kunnen vaak samen op en neer naar school. In december van 2012 vieren we Kerst in Dubai en halen we de schade van de zomer dubbel en dwars in. De combi van strand en kerstbomen is even schakelen, maar die warmte is zo fijn. Het wordt een topvakantie.

Een jaar later. 2013. We hadden het raceteam nog, dus tijdens het seizoen waren we heel veel op de circuits. Hoewel het meer mijn dan Koen z’n ding was ging hij mee wanneer hij zelf niet hoefde te voetballen, en het is het jaar waarin we écht gaan samenwonen, in ons eigen appartementje, en waarin we de katten krijgen.

• 

• 

• 

2014 is een leuk jaar. We gaan in ondertrouw, op vakantie met z’n zessen en op vakantie met Lot en Flip en zijn met kerst in Istanbul. Ik vind mezelf in dit jaar het meeste ‘anders’; als je die foto van 2013 naast die van 2014 zet. Heel veel kilo’s minder en gewoon een ander koppie ook.

En dan is het 2015! Het jaar van onze vrijgezellenfeesten, waarin ik afstudeer, mijn diploma op mag halen, waarin we trouwen en ik zwanger raak van Morris. Het jaar waarin Koen en ik samen naar Barcelona en Parijs gaan, met z’n allen naar Mallorca en met Lot en Flip naar Bloemendaal voor een korte vakantie. Dit is één van mijn favoriete jaren ooit. Zoveel mooie herinneringen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

En dan is het 2016. Het jaar waarin we na een heel mooie thuisbevalling ouders worden van Morris. We gaan voor het eerst met hem op vakantie, naar Mallorca als hij 11 weken oud is, en aan het eind van het jaar gaan we ook voor het eerst als gezin op wintersport. Op de allerlaatste dag van 2016 komen we erachter dat ik weer zwanger ben. Er is een broertje of zusje voor Morris onderweg!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

2017 begint met onze verhuizing, en als we er nauwelijks wonen overlijdt oma. En dan ben ik ook nog heel pril zwanger. Het is een behoorlijk turbulente periode. Ik heb wel een heel fijne zwangerschap. In juli gaan we voor de laatste keer als gezin van drie op vakantie naar Mallorca, en in augustus, twee weken na mijn 24e verjaardag, wordt Benjamin Wilson Bollen geboren. Onze tweede zoon, Morris’ broertje, vernoemd naar oma. Opnieuw thuis, met een geboortefotograaf dit keer. Ik zou die bevalling nog tien keer over willen doen, zo bijzonder is het. We hebben een goede start als gezin van vier en sluiten het jaar af in Winterberg.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We gaan 2018 in met onze twee jongens! Wat voelt dat compleet. We beginnen het jaar in een natuurhuisje in Egmond aan den Hoef, Morris breekt zijn polsje, we krijgen een aantal miskramen voor de kiezen met een nasleep van heb ik jou daar, kopen een ander huis, zijn een weekend op Duinrell, en een weekend in Amsterdam, we verhuizen, gaan op vakantie naar Mallorca en aan het eind van het jaar skiën. Veel hoogtepunten, maar ook dieptepunten, en al met al is het niet ons beste jaar samen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

2019 blijkt dat wel te worden. We ontdekken de festivals, maken meer dan eens tijd voor elkaar, en het is het eerste jaar zonder ‘grote’ dingen en dat voelt heel fijn. Er is rust in ons huis en in ons gezin en er komt ruimte voor andere dingen. We laten dit jaar dezelfde tattoo zetten op de zijkant van onze pols, vieren uitgebreid carnaval, we ondernemen veel leuke dingen, genieten weer van Mallorca en van elkaar en alles wat we de afgelopen jaren samen hebben opgebouwd.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Inmiddels is het 2020 en staan er dus acht jaar samen op de teller. Als we samen terugkijken is het bijna bizar wat er in die acht jaar gebeurd is, maar zo heeft het nooit gevoeld. En gelukkig maar. Het is één groot avontuur en ik had het met niemand liever willen delen. Ik ben stiekem, of eigenlijk niet eens stiekem, heel erg trots op ons en op wat we samen hebben. Die guppies van acht jaar geleden hebben plaats gemaakt voor volwassen mensen met een volwassen leven en verantwoordelijkheden, maar ik ben nog net zo verliefd op hem als in het begin. Of nog verliefder. Het is anders, heeft meer inhoud, en tegelijkertijd hebben we nog steeds dezelfde dramatische humor, lachen we om dezelfde platte grappen. Ik blijf onze verkeringsjaren forever tellen, omdat ik nooit wil vergeten hoe het begon.