MORRIS IS 1 JAAR!

Het is vandaag 05.05.2017, en Morris wordt ÉÉN JAAR! Ik kan het gewoon niet geloven.. Mijn kleine baby is jarig. Mijn kleine baby, die precies een jaar geleden geboren werd, is geen baby meer. Vandaag vieren we dat ons allergrootste geluk 365 dagen bij ons is. Dat hij ons een jaar geleden papa en mama maakte, en dat het ‘t aller- aller- allermooiste jaar van ons hele leven was. Ik kan er maar niet over uit. Een jaar..

Vorig jaar op 4 mei zaten we, net geen 39 weken zwanger, ‘s middags bij de gynaecoloog in het ziekenhuis om een eventuele inleiding te bespreken. De harde buiken begonnen zijn tol te eisen, en mijn lijf trok alles wat dat met zich mee bracht, vooral de slapeloze nachten, niet al te best meer. Nadat de gyn drie centimeter ontsluiting geconstateerd had, spraken we af op maandagochtend 8 mei in alle vroegte terug te komen om mijn vliezen te laten breken, als er dan nog niets gebeurd was. Ik was het kamertje nog niet uit toen ik mijn eigen verloskundige al belde: ik vertelde wat er besproken was, en dat ik vast bleef houden aan mijn wens om thuis te bevallen. Mijn verloskundige had me daar mijn hele zwangerschap heel erg in gesteund, dus die gaf meteen aan dat we daar alles aan zouden doen. Verloskundigen mogen óók vliezen breken, dus dat zou het plan de campagne zijn. Diezelfde avond nog stond ze voor de deur, met de mededeling dat ze het protocol nog even had nagekeken en dat het feest die avond niet door zou gaan: thuis vliezen breken mag alleen in de ochtend. De volgende ochtend, op 5 mei, om 8:30uur zou ze wel terugkomen om het klusje te klaren.

Zo ver kwam het alleen nooit, want op 4 mei, om 20:00uur, tijdens de twee minuten stilte op televisie, kreeg ik mijn allereerste échte wee. Na weken van harde buiken en voorweeën wist ik meteen: mijn bevalling is begonnen. Wat ik nog niet wist, is dat ik het kleine mensje wat al die tijd in mijn buik had gewoond vijf uur en vijftig minuten later al, na een prachtige korte bevalling, zelf ter wereld zou brengen. Thuis, in ons eigen bed, precies zoals ik zo had gehoopt. Op 05.05.2016, om 01:53uur ‘s nachts, was hij er eindelijk. Onze zoon. Morris Robbie Bollen. 51 centimeter lang, 3360 gram zwaar en bovenal: kerngezond. Vernoemd naar mijn papa; zijn opa. Wat hadden we naar hem uitgekeken.

En dat is vandaag dus een jaar geleden. Vanaf het allereerste moment, het ogenblik dat ik hem zelf aanpakte en op mijn borst legde, was het goed. Er waren geen tranen, bij mij niet en bij Morris niet. Er was vooral intens geluk en berusting. En dat is er nog. Wat is er het afgelopen jaar veel gebeurd, en wat heeft het ouderschap me in alle opzichten verrast. Morris was een gemakkelijke baby, die niet huilde – dat kan echt – en vrij snel doorsliep, waardoor we een geweldige start hebben gehad, en oh wat hebben we het daarmee getroffen. Het is allemaal nog zoveel mooier dan alle voorstellingen die ik me had gemaakt, en dan ik ooit heb durven dromen. Dat het mijn allergrootste wens was om moeder te worden is nooit een geheim geweest, maar dat ik Morris’ mama mag zijn, is oprecht een zegening. Hij heeft de dagen zo veel mooier gemaakt dan ze al waren, en ons leven zo verrijkt. En wij hebben zo genoten van hem en alle hoogtepunten en mijlpalen die zo’n eerste jaar met zich meebrengt. De eerste keer omrollen, de eerste nacht in zijn eigen kamertje – JANKEN! – zijn eerste glimlach, het eerste hapje, onze eerste vakantie samen, het eerste tandje, tijgeren, kruipen, zijn eerste woordjes, zijn eerste stapjes.. We hebben het zo intens beleefd. Hoewel ik nooit had gedacht dit ooit te zeggen, mis ik die eerste maanden niet. Ik heb ontzettend van dat minimensje genoten, maar vind de interactie met de kleine bink die hij nu is echt onbetaalbaar. Dat hij me dingen duidelijk kan maken en heel bewust naar me toe komt om even te knuffelen, dat hij zijn armpjes naar me uitstrekt als ik hem ‘s ochtends uit zijn bedje kom halen, en hij het zichtbaar fijn vindt dat ik er ben. Daar word ik zo blij van.

Morris is een heerlijk kind. Hij is vrolijk, gezellig, nieuwsgierig, en ondeugend. Hij heeft een eigen willetje van heb ik jou daar en kan driftig worden alsof het niets is, maar hij is vooral heel heel erg lief. Dat kleine minimensje van een jaar geleden is ondertussen een flink kereltje van bijna 80 cm en 10 kg. Het is af en toe gewoon bijna niet voor te stellen hoe hij in een jaar veranderd is en wat hij allemaal geleerd heeft. Morris is een slim kereltje dat het allerliefste loopt, maar dan wel aan mama’s hand, want alleen is nog te eng. Een kereltje dat hele verhalen vertelt die niemand kan verstaan maar waar we allemaal om moeten lachen, een kereltje dat lacht naar iedereen die hij tegenkomt, dat zwaait alsof zijn leven er vanaf hangt, eet als een bootwerker en stapelgek is op ballen, boekjes, klokjes en de katten. En ik ben gek op hem. Op onze prachtige zoon. Op het mooiste mensje dat ik ooit heb gezien. Ik kan niet eens in woorden uitdrukken hoe gelukkig hij mij maakt, en hoe zielsveel ik van hem houd. Ik geloof niet dat er íets is wat de lading dekt.

Happy first birthday, lieve kleine Morris. We zijn al 12 maanden twee handen op één buik, jij en ik, en ik hoop dat we dat nog heel lang blijven. Dat ik nog heel lang jouw veilige haven mag zijn. Mijn kleine grote liefde. Mijn alles. Dat het maar een prachtige dag voor je mag worden, en dat er nog heel, heel, heel veel mooie verjaardagen mogen volgen. Maar eerst nog even genieten van nu hoor. De tijd gaat zo snel.. Blijf je nog heel even klein?