ONZE RELATIESTRUGGLES

Een perfect huwelijk. Ik weet niet of het überhaupt bestaat, en of er mensen zijn die hun relatie als dusdanig ervaren, maar voor ons gaat die vlieger sowieso niet op. We hebben het écht heel fijn hoor, begrijp me niet verkeerd, en ik ben nog bijna continu tot over m’n oren, maar we plakken mekaar bij vlagen ook niet te zuinig achter het behang, hebben onze strubbelingen zoals (bijna?) ieder ander en we maken ruzie. Dat deden we al toen we net verkering hadden, en nu we 6,5 jaar en twee kinderen verder zijn doen we dat nog steeds. Nou heb ik altijd heel hard geroepen dat ik het niet kan delen op mijn blog of op Instagram als we bonje hebben, want a: wie gaat er foto’s of video’s lopen maken als je het bloed onder elkaars nagels vandaan aan het halen bent, en b: ik ben natuurlijk niet m’n uppie in deze relatie en ík kan het allemaal nog wel zo leuk vinden jullie vanalles te vertellen; we zijn toch met z’n tweeën, maar ik denk dat heel veel van dit voor heel veel mensen herkenbaar is. Het is overal wel wat. Dus vandaag, in het kader van gedeelde smart is halve smart; wat zijn onze relatiestruggles? Waarover maken we ruzie en wie wordt er het snelst boos?

ROMMEL

Waarschijnlijk gaat minimaal de helft van jullie nu heel hard zitten knikken, want dit is toch wel een struikelblokje van niveau hoor. De ROMMEL, lieve mensen, die mannen kunnen laten slingeren zonder zich daar bewust van te zijn is op zich bijna een compliment waard. Bijna. Want echt hoor. Doe je nog zo je best de boel enigszins toonbaar te houden, het speelgoed aan het eind van de dag op te bergen zodat er niet thuis gekomen hoeft te worden in een gigantische pleurisbende, en wordt er in huis op het opruimen van zijn eigen meuk na vrij weinig van de wederhelft verwacht; kun je alsnog na drie dagen vragen of dat vest wat over de stoel hangt inmiddels in de wasmand mag of misschien toch buiten te luchten. Heb je een bakje waar de sleutels en zonnebrillen en portemonnees in gaan, worden die zonder pardon midden op tafel gegooid en er ook niet vanaf gehaald tot ze weer nodig zijn. Brr. Dat is en blijft hier toch wel een dingetje. Vooral als we zo’n dag hebben gehad dat het gewoon allemaal niet lukte zoals we wilden en we eigenlijk al aan onze tax zitten is dit een bekende.

ZEUREN

Komt meteen de volgende; want als gevolg van het puntje hierboven verander ik af en toe in een draak. Écht een draak. En dat erken ik volledig. Zo een die gaat zitten zaniken net zo lang tot dat vest van die stoel is. Óf, als ik op m’n ergst ben, eerst gaat zeuren dat dat vest daar nog hangt, net zo lang tot Koen zeg maar in beweging komt om er wat aan te doen, en dan vervolgens zegt ‘nee laat maar hoor, ik doe het wel weer’, en hop, dat vest van die stoel grist en ‘m in de wasmachine stopt. Tenenkrommend en heel irritant, maar toch doe ik het. Komt de sfeer nooit zo ten goede, een actie van dit kaliber. 

ACHTER DE VODDEN

Ik ben er eentje van het proactieve soort, en dan waarschijnlijk daar ook nog wel een behoorlijke extreme variant van. Koen daarentegen is meer van het ‘dat doen we nog wel een keer’, of ‘ja dat doe ik straks’, en dat botst af en toe behoorlijk. Ik heb de dingen graag meteen gedaan, wil aanpakken en dóór, en die vlieger gaat voor Koen over het algemeen niet zo op. Het is nog wel eens een opgave daar de gulden middenweg in te vinden. Ik iets meer geduld, hij iets meer gas erop: we doen ons best.

TIJD SAMEN VINDEN

Ik denk een herkenbare voor heel veel mensen van onze leeftijd die kinderen hebben, of een druk sociaal leven, of een grote carrière, of allemaal: tijd voor elkaar vinden is niet altijd even gemakkelijk. En het sluipt er hier ook nog wel eens in dat we dan, áls we een avond samen vrij hebben, de hele avond bezig zijn met werkdingen of klusjes in huis, waardoor er nóg niet echt heel veel tijd bewust met z’n tweeën was. We merken allebei dat we, als dat te lang zo voortkabbelt, allebei een beetje geïrriteerd gaan doen om kleine dingen en bij het minste of geringste op elkaar gaan lopen vitten. Dan ís er niet eens echt iets aan de hand, maar gebeurt dat toch. Inmiddels gaan we een keer in de zoveel tijd een avond samen wat doen, en dan ook echt buitenshuis, en dat werkt voor ons wel echt. Geen laptop in de buurt om te kunnen werken en ook geen wasje te draaien of raam te wassen of weet ik veel; gewoon even geen afleidingen en alleen elkaar. Uiteten, dagje sauna – hebben we ook maarliefst één keer gedaan, maar de voornemens zijn er – ergens wat drinken, een stuk wandelen. Af en toe echt niet minder dan nodig voor ons.

COMPLIMENTJES

Ik ben een vrouw. En ik vind het leuk om te horen als hij vindt dat ik er leuk uitzie. Koen is een man – goh, surprise – van het type ‘je-weet-toch-dat-ik-je-mooi-vind?’ en onder die noemer is hij dus niet echt heel erg complimenteus. Hij denkt er gewoon niet aan en het is echt niet slecht of vervelend bedoeld, dat weet ik allemaal heel goed, maar toch baal ik er wel eens van als ik m’n best heb gedaan en hij er vervolgens niets van zegt. Pas als ik er zelf naar vraag komt er iets, en dat voelt – heel eerlijk – ruk. En als ik daar dan weer wat van zeg komt dat compliment natuurlijk al helemaaal niet meer en daalt het qua onderlinge temperatuur ook tot net onder het vriespunt. Dingetje wel. Hij geeft me overigens wel heel vaak complimenten over het eten, en over hoe ik als moeder ben, en dat is super super super lief, maar je wilt af en toe ook wel eens iets leuks niet huishoud- of kindgerelateerd horen toch?

Ik moet lachen als ik de punten hierboven teruglees, want vaak gaat het praktisch nergens over, en toch zijn dit de dingen waar wij eens in de zoveel tijd verveel over hebben. Als het gaat om boos worden is Koen altijd de eerste – hij zei overigens zelf dat ik dit mocht schrijven;) – omdat hij veel driftiger van aard is dan ik, maar als bij mij de laatste druppel die emmer in plonst wordt het ook allemaal aanzienlijk minder vriendelijk. Ergens ben ik nog een soort van blij dat we af en toe ruzie maken. Nee het is niet leuk, en nee het wordt er niet gezelliger op, maar het betekent wel dat we overal over praten, van ons hart geen moordkuil maken en dat het nooit voorkomt dat een van ons zegt ‘was daar maar eerder mee gekomen’. Hoge pieken, diepe dalen. Plus: als je ruzie maakt kun je het ook weer goedmaken en dat is mijn favoriete onderdeel van het hele gebeuren. Haha. Zoals ik in het eerste stukje ook al zei: iedereen heeft zo zijn dingen. De één zal snappen wat ik bedoel, de ander zal denken ‘vrouw laat die man zijn garderobe lekker over de eettafel draperen; maaaak je je druk om’ en dat is allemaal oké. Ruzie maken is niet per se wat je bedenkt bij leuk en gezellig en sfeerbevorderend, maar wel heel menselijk en in ons geval zelf echt wel nodig ook, zo af en toe. Zolang het allemaal niet wereldschokkend is en we er maar weer samen uitkomen. Ieder huisje heeft zijn kruisje!

Maken jullie wel eens ruzie met je wederhelft? En ook vaak over dezelfde terugkerende onderwerpen? Of is het bij jullie juist wel altijd pais en vree?