OVER WAAROM HET ANDERS LIEP

Afgelopen week las ik het artikel terug wat ik eind 2018 schreef over onze dromen en doelen voor dit jaar. Daarin schreef ik over het afmaken van ons huis, quality time met Koen, én over gezinsuitbreiding. In 2018 was ik behoorlijk openhartig over wat ons overkwam met betrekking tot onze kinderwens, en ook in de jaren daarvoor was ik er altijd heel eerlijk over geweest en had ik er nooit een geheim van gemaakt dat we hoopten op een groot gezin. We sloten vorig jaar af met de uitgesproken wens dit jaar op z’n minst toch wel weer zwanger af te sluiten. Maar inmiddels is december al over de helft en gaat het jaar anders eindigen dan we in dat opzicht hadden verwacht.

Die hele kinderwens van ons. Het is niet de eerste keer dat ik erover schrijf, en het zal ongetwijfeld ook de laatste niet zijn. Het is tenslotte de reden waarom ik deze site ooit begon. Omdat ik erover wilde praten, terwijl ik merkte dat dat eigenlijk niet per se heel erg de norm is. Het is zo’n persoonlijk onderwerp, en eentje waar vooral binnenskamers over wordt gepraat, terwijl ik destijds de behoefte voelde om het wél te delen. En dat is eigenlijk nooit veranderd. Ik vind het fijn om erover te kunnen praten. Ervaringen te kunnen uitwisselen. Te horen hoe anderen dat ervaren. En waar het bij ons de eerste twee keer hartstikke voorspoedig zit, ging het daarna een paar keer mis. Het voelde destijds niet meer dan logisch om ook daar eerlijk over te zijn; ik vond het hypocriet om wel van de daken te schreeuwen hoe gemakkelijk ik zwanger raakte van de jongens en hoe voorspoedig mijn zwangerschappen verliepen, maar vervolgens niet te delen dat het daarna tegenzat. Hoe een ander dat doet is overigens helemaal aan hen, daar heb ik ook echt geen mening over, maar voor ons voelde dat niet goed. Dus ook dat deelde ik. En hoewel er destijds ook een paar kutreacties kwamen – ‘ik ben blij dat je ook eens voelt hoe het is als het niet vanzelf gaat’ QUE!? echt – bood het vooral heel veel troost.

Voordat we kinderen kregen riep ik altijd dat ik heel graag drie of vier kinderen zou willen, en dan het liefst met zo min mogelijk leeftijdsverschil. Heel naïef, maar nadat het met Morris allemaal zo voorspoedig ging werden we misschien een beetje overmoedig. Al helemaal toen het met Benjamin precies zo ging, eigenlijk van begin tot eind. Binnen een paar maanden zwanger, heel fijne zwangerschappen, bizar gemakkelijke baby’s die het slapen meteen hadden uitgevonden. Tja.. Op zich geen wonder dat je dan, hoewel je goed weet dat dat niet per definitie de norm is, toch gaat denken dat het dan zo wel zal gaan. Met de miskramen liepen we allebei een flinke knauw op. Ook samen. Koen had zijn verdriet, ik het mijne, we gingen er allebei anders mee om en hoewel we er continu voor elkaar waren voelde het soms toch heel erg alleen. Op het moment zelf was ik vooral van niet janken en doorgaan en kijken naar wat je al hebt, en dat deed ik ook, maar ik denk achteraf dat het me meer gedaan heeft dan ik op dat moment wilde toegeven. Vooral ook qua zelfvertrouwen. Het voelde alsof mijn lijf me te drogen liet hangen. Niet fijn.

Het afgelopen jaar kreeg ik heel vaak DM’s, e-mails en berichtjes van lieve volgers die me een hart onder de riem staken en me lieten weten dat ze voor ons duimden dat het snel weer zou lukken. Die me vertelden dat zij na een of meer miskramen toch gauw weer in verwachting waren en een gezonde baby in hun armen hadden mogen sluiten. Of juist aangaven dat zij dezelfde struggle meemaakten als wij en gewoon aan me dachten. De eerste helft van het jaar waren we er zelf helemaal niet mee bezig. Na de miskramen vonden we het wel even welletjes en hadden we allebei geen zin in nieuwe tegenslagen of teleurstellingen. Het was – en is! – goed zo, met onze twee jongens. We wisten allebei dat er een moment zou komen dat we er anders over zouden denken, maar op dat moment wilden we vooral even geen polonaise en genieten van hoe het was. We ontdekten de festivals, genoten van elkaar en van die twee heel snel groter wordende jongens, en besloten daar vooral even tijd voor te nemen zonder altijd maar dat vizier op een baby te hebben. Op het moment dat we eigenlijk dachten dat we er wel weer voor wilden gaan begon mijn lijf ineens gekke fratsen te vertonen. Een compleet op hol geslagen cyclus, continu bloedverlies zoals na een bevalling (en dit zijn echt geen grappen) en andere rare toestanden maakten dat ik op een gegeven ongeblik onder lichte dwang van Koen en mama – ik zat nog volle bak in de kop-in-het-zand-fase – toch een bezoek aan de huisarts bracht.

Ik vind dat een lastig onderwerp om over te praten, voor jullie beeldvorming: ik vertelde zelfs mijn vriendinnen in eerste instantie niets, dus ik voel niet heel erg de behoefte om compleet in detail de hele medische bedoeling uit te leggen, maar moraal van het verhaal was dat het volgens de huisarts niet was zoals zou moeten, in mijn buik. Daarna volgde een lijstje met een aantal opties waar dat aan zou kunnen liggen, en daar schrokken we op z’n zachtst gezegd behoorlijk van. Een afspraak bij de gynaecoloog was het volgende ding, maar die zat eigenlijk helemaal vol tot februari. Ik werd er tussen gepland, en wat volgde waren drie weken waarin alle scenario’s de revue passeerden. Ik ben niet van het doemdenken, dus ik besloot maar vooral nog meer te werken om mijn gedachten te verzetten, en dat lukte aardig, maar op het moment dat het rustiger werd qua werk gebeurde in mijn hoofd precies het tegenovergestelde. Hoe hard je ook probeert positief te zijn, en hoe vaak dat ook lukt, het is bijna niet te voorkomen dat ook de wat-als’en voorbij komen. Dus dat deden ze. Van scenario a tot scenario z. We hebben heel heel veel gepraat samen, kwamen allebei tot de conclusie dat die kinderwens misschien wel sterker is dan we allebei de laatste tijd toe hadden willen geven. Dat we echt heel graag nog een broertje of zusje willen voor de jongens. We besloten ook dat we het op alle mogelijke manieren zouden proberen, als zou blijken dat het op de ‘gewone’ manier niet meer zou gaan. Dat gaf me ergens een soort rust. Gek genoeg was ik niet eens zo bezig met mijn eigen gezondheid, maar zag ik vooral onze droom aan een zijden draadje hangen, terwijl Koen zich druk maakte om mij.

Inmiddels zijn we een paar weken verder, en weten we dat het puntje bij paaltje allemaal meevalt. De term opluchting zou nog tekort doen aan hoe we ons voelden toen we het ziekenhuis uitliepen. Om het feit dat het met mij oké is. Dat we gewoon mogen proberen om zwanger te raken en dat dat in principe ook mogelijk moet zijn. We hebben het vizier weer op vooruit, maar er is ook iets in ons veranderd. Het idee dat het misschien niet meer zou lukken, hoe verdrietig ook, heeft ons ook doen beseffen dat we zo zo zo intens gelukkig mogen zijn met dat het met de jongens gegaan is zoals het ging. Dat we ouders zijn van twee gezonde zoons. Dat ik zwanger mocht zijn, ze op de wereld kon zetten. We hadden altijd plannen. Nu doen we dit, nu doet, en dan zus en zo, maar dat is er écht vanaf. We hebben geen plan meer. Ja, we willen héél graag nog een kindje. Ja er is ruimte in ons hart, in ons huis en in ons gezin. Maar plannen doen we niet meer. Het komt zoals het komt. Als we er klaar voor zijn. Als het goed voelt. Of ik, net als toen ik dat artikel van vorig jaar schreef, hoop 2020 dan wel af te sluiten met een buikje? Ja. Sowieso. Maar ik weet inmiddels dat het leven geen wensconcert is. Dat bleek de afgelopen twee jaar. Maar dat is oké. Het was voor ons ook echt een heel mooie les in acceptatie, dankbaarheid en tevreden zijn met wat we hebben. En dat het leven soms nou eenmaal loopt zoals het loopt. Dus we zullen wel zien. Ik verheug me heel erg op een nieuw jaar en ik ben heel benieuwd wat het ons gaat brengen. Ergens geeft het ook wel rust dat we na de miskramen en toestanden nu precies weten wat de situatie is in mijn buik en dat die ons in principe niet hoeft te belemmeren. Weten dat het ‘gewoon’ kan, is voor nu al zo’n cadeau.

Het was even geleden, en ik had ook niet meteen de behoefte om het linea recta online te gooien, maar voor nu voelt het fijn om de dingen op papier te zetten zoals ze zijn. Dankjewel voor het lezen van dit persoonlijke stukje.