VAN INSTROOMKLAS NAAR GROEP 1

Ergens blijft het een bizarre gewaarwording: over een week begint voor mijn gevoel de zomervakantie, omdat onze oudste zoon dan voor het eerst schoolvakantie heeft. Na dik twee maanden in groep nul, het instroomklasje, gaat hij na de zomer door naar een nieuwe klas. Andere kindjes, andere juffen, een ander lokaal, maar dezelfde school en hopelijk met net zo veel plezier als de afgelopen weken. Want ondanks al mijn tegenstrijdige gevoelens in begin hadden we ons geen fijnere start kunnen wensen.

Nog niet zo heel lang geleden sprak ik hardop mijn twijfels uit over het naar school laten gaan van Morris in de tijd van nu. Ik vond het zó naar dat ik hem niet naar zijn plekje in de klas mocht brengen, dat ik hem aan de poort zou moeten laten gaan en ‘t vertrouwen zou moeten hebben dat hij dan maar gewoon zou gaan. Ik had aanvankelijk geen idee of hij dat überhaupt zou doen; zomaar de eerste keer meelopen naar zijn klasje zonder één van ons, en ik kon ook niet echt inschatten hoe hij of wij het zouden vinden. Eindstand bleek het een hoop spanning en toestanden om helemaal niks, want Morris blijkt school fantastisch te vinden. Vanwege ons eigen gevoel besloten we in eerste instantie in overleg met zijn juffen hem halve dagen naar school laten gaan in plaats van meteen de hele ruk nu er continurooster is. Dat begon dus met dinsdag en donderdag een halve dag.

Welgeteld één week ging het zo, want nadat het wegbrengen serieus al nul voeten in de aarde had – er kon nog net een zwaai vanaf, zo enthousiast was ie – was het kind was op z’n zachtst gezegd not amused dat hij eerder naar huis moest dan de andere kindjes. Meteen die eerste dag al vroeg hij waarom hij niet gewoon op school mocht blijven, en donderdag gaf hij hetzelfde aan. De week daarna werden dat dus twee hele dagen, en toen de basisscholen weer helemaal open gingen brak er voor ons een heel nieuwe fase aan van een vijf dagen in de week schoolgaand kind. Dat ik dat zelf een ding vind is niet zo belangrijk: Morris vindt het zelf geweldig. Ik heb hem in al die tijd één keer verdrietig weggebracht, dat lag, bleek later, aan dat hij Benjamin geen goed genoege kus en knuffel had gegeven, maar alle andere dagen staat hij letterlijk bij de deur te springen om te gaan. We hebben al een paar gezegd als hij bijvoorbeeld ‘s avonds later in bed lag dan normaal: ‘als hij morgen nou moe is houden we ‘m gewoon thuis’, maar dat is voor Morris echt geen optie. Hij wil gewoon lekker naar school. En ergens vind ik dat ook alleen maar heel erg fijn. Maakt me trots om te zien dat hij het zo goed oppakt.

En wat me nóg trotser maakt is hoe hij het op school doet volgens zijn juffen. Van de week kregen we zijn eerste rapport, ook weer zo’n ding waarvan je denkt wtf hoezo zitten we nu al in deze fase? maar dat terzijde, en zonder hier de complete ontwikkeling van Morris te publiceren; het was echt om intens gelukkig van te worden. Een klein stukje wat zijn juffen over hem schreven en wat voor ons nog tien keer belangrijker is dan zijn ontwikkeling, om te illusteren wat ik bedoel; ‘Met veel plezier en vol vertrouwen zien we je elke dag weer spelen met verschillende kinderen uit onze klas. Jij bent een echte allemansvriend.’ En: ‘Fijn om te zien dat jij altijd zo aardig en zorgzaam bent voor andere kinderen. Je bent een topper.’

Nou echt: je kon me opvegen. We weten zelf best hoe hij zich ontwikkelt, dus daar hadden we aardig zicht op, maar ik ben geen vliegje op de muur en heb geen idee hoe hij is op school. We vinden zelf dat Morris een bizar lief kind is, eigenlijk iedereen die hem persoonlijk kent is die mening toebedeeld, maar zelfs dan: je weet niet hoe hij zich verhoudt tot een groep leeftijdsgenoten. Toen ik dit stukje tekst op zijn rapport las kreeg ik oprecht een warm hart. Hij is dus ook op school écht Morris. Zijn zorgzame, lieve zelf. Blijkbaar voelt hij zich zo op zijn plek dat hij compleet zichzelf is en blijer kun je ons als ouders niet maken.

Nog een week dus, en dan gaat hij na de zomer naar groep 1/2. Naar twee andere juffen en andere kindjes. Dat van die juffen vind ik heel jammer, en Morris zelf ook. Één van zijn juffen is net wat ouder dan wij maar woont vlak bij ons in de wijk en dat klikt zo leuk; hadden er een fijn gevoel bij dat Morris bij haar in de klas zat. Maargoed; zo werkt het nou eenmaal met naar school gaan. Volgens Morris zijn zijn nieuwe juffen ook heel erg leuk en in plaats van dat hij het heeft over welke kindjes hij straks níet meer in de klas heeft focust hij vooral op de paar kindjes die wél meegaan naar zijn nieuwe klas, én dat daar nog weer heel veel andere kindjes bijkomen. Dat bevalt hem alleen maar heel erg. En mij dus ook. Ik heb ons kind de afgelopen weken compleet zien veranderen. De eerste week nadat school startte had hij ineens een grote mond, maar toen hij doorkreeg dat dat niet per se gewaardeerd werd hier en hij klaar was met uittesten maakte dat plaats voor zoveel fijne andere dingen. Hij leert iedere dag bij, is bovenal dus echt verschrikkelijk lief én zit heel lekker in zijn vel. Je ziet gewoon dat school hem goed doet, dat hij het leuk vindt om te leren en dat hij iedere dag weer met plezier gaat: meer kunnen wij ons niet wensen. De komende weken volle bak genieten van de vakantie samen, en dan door naar groep  1/2!

Ik weet dat er een aantal volgers is waarvan de kindjes de afgelopen tijd ook voor het eerst naar school gingen en een aantal dat twijfelde over voor of na de vakantie. Heel benieuwd hoe dat uiteindelijk gegaan is!

Voor nu bedank ik je voor ‘t lezen en voor straks fijn weekend!