WAT WIJ ONZE KINDEREN MEE WILLEN GEVEN

Al vanaf het moment dat we probeerden zwanger te raken voeren Koen en ik gesprekken over de opvoeding van onze kinderen. Wat vinden wij belangrijk? Welke dingen uit onze eigen opvoedingen willen we aan ons nageslacht meegeven, en welke juist helemaal niet? Dit zijn vaak mooie en bijzondere gesprekken, omdat het het verleden en de toekomst zo wezenlijk met elkaar verbindt. Er zijn een paar dingen die wij heel erg belangrijk vinden, en die wil ik graag met jullie delen:)!

Koen en ik hebben twee compleet verschillende opvoedingen gehad. Onze ouders hebben het anders aangepakt, maar onze basis is qua normen en waarden en fatsoensregels wel helemaal gelijk. We vinden het allebei belangrijk om netjes met mond dicht te eten – ja ik snap dat dat nog niet kan met een kind van een half jaar maar later lijkt me dat echt wel mogelijk –  geen ellebogen op tafel te leggen tijdens het eten, u te zeggen tegen onbekenden en al dat soort dingen. We hebben allebei op onze eigen manier een hele fijne jeugd gehad. Iets wat we onze eigen kinderen ook heel graag willen geven. Koen en ik hebben allebei het – niet vanzelfsprekende – geluk dat onze ouders altijd bij elkaar zijn gebleven. Dat maakt dat we ons er allebei heel erg van bewust zijn dat een huwelijk niet altijd alleen maar hosanna is, maar bij tijd en wijlen ook heel hard knokken om het te redden samen. Ik heb dat als kind ook heel bewust meegemaakt; papa en mama waren het niet altijd met elkaar eens, maar vonden wel áltijd een oplossing én zijn na dertig jaar samen nog steeds oprecht verliefd. Ik leerde dat het niet erg is om af en toe ruzie te maken, maar dat je wel altijd je best moet doen om er samen uit te komen. Ik zie dat vooral nu ik zelf getrouwd ben als een heel wijze les.

Eigenlijk komt daaruit hetgeen voort dat wij eigenlijk het belangrijkste vinden als het de opvoeding van onze kinderen betreft. Iets waar we het ontzettend over eens zijn samen, en wat we echt als de basis van alles zien: praten. Wij vinden het extreem belangrijk om onze kinderen mee te geven dat ze overal over kunnen praten, dat ze het uit mogen spreken als ze iets dwars zit, en dat we naar ze zullen luisteren als ze hun ei kwijt moeten. Dingen uitspreken – leuk of niet leuk, hoe lastig dat af en ook is, in plaats van het weg te stoppen en confrontaties uit de weg te gaan. Ik heb thuis van kleins af aan altijd alles kunnen bespreken, en in ons eigen huwelijk doen Koen en ik dit ook. We praten overal over, spreken het uit als we het ergens niet mee eens zijn of ergens mee in onze maag zitten, en maken daar dan ook best wel af en toe ruzie om. Ondanks dat ik echt niet sta te juichen op zo’n moment dat het even botst, weet ik wél dat ik me nooit hoef af te vragen OF er misschien iets aan de hand is, of wat er in hemelsnaam in zijn hoofd omgaat, en daarnaast maakt het ook dat het nooit tot het punt komt waarop een van ons overloopt en het compleet escaleert. Zover laten we het gewoon niet komen.

Wij vinden dat een belangrijke les voor onze eigen kinderen. Er zijn maar weinig vanzelfsprekendheden in het leven, het blijft allemaal niet ‘vanzelf’ goed en voor sommige dingen moet je heel hard je best doen, maar dat is het wel waard! Door te praten kun je ook tot nieuwe inzichten komen en samen dingen oplossen. Met verzwijgen of liegen wordt dat stukken lastiger. Ik weet nog dat ik – nog lang geen 16 jaar – benieuwd was naar hoe zo’n Breezer nou eigenlijk smaakte. Ik besprak het met papa en mama en dronk op een vrijdagavond op de bank met hen erbij op mijn dooie gemakje mijn allereerste drankje. Daarna was de lol er meteen vanaf! Waar leeftijdsgenootjes het überhaupt niet met hun ouders bespraken, of oorverdovend nul op rekest kregen en het dus na school stiekem in het park op een zuipen zetten, was dat voor mij niet zo nodig.  Als ik eerlijk was kon en mocht bij ons heel veel, maar zodra ik ergens over loog had ik een heel groot probleem. Ik heb welgeteld één keer gelogen en dat vond ik later zo erg, dat ik daarna alles maar gewoon weer eerlijk met ze besprak. Ik begrijp dat ieder kind anders is, maar dit is wel iets wat wij heel erg graag over willen nemen in de opvoeding van die van ons.

Ten slotte hopen wij onze kinderen vooral mee te geven dat ze goed zijn zoals ze zijn. Dat ze zichzelf mogen en kunnen zijn, en dat ze zich nóóit en voor niemand anders voor hoeven te doen. Als het dan voor een ander niet goed genoeg is: soit..

Ik kan nog wel honderd dingetjes opnoemen die we belangrijk vinden om onze kinderen mee te geven, – klaar staan voor andere mensen, niet altijd iets terugverwachten en ga zo nog maar even door – maar dit zijn wel een beetje te speerpunten. Ik hoop vooral dat onze kinderen later met net zo’n grote glimlach terug zullen kijken op hun jeugd als Koen en ik dat allebei doen op die van ons – linksom of rechtsom: dat lijkt me toch echt het allerbelangrijkste! Het opvoeden van kinderen lijkt me een ontzettend bijzondere en af en toe héle zware taak, maar ik kan niet wachten tot we ermee mogen beginnen.

Wat vind jij belangrijk in de opvoeding van je kind(eren)? Bedankt voor het lezen! X