ZINDELIJK WORDEN: HOE PAK JE DAT AAN?

Één van de onderwerpen waarvan ik niet wist of ik erover wilde schrijven: zindelijkheid. Morris is inmiddels bijna een jaar zindelijk en ik kreeg met name in het begin heel veel vragen over hoe we dat zo snel voor elkaar hebben gekregen. Het is lange tijd een onderwerp geweest waarvan ik niet zo goed wist hoe ik erover zou kunnen schrijven zonder dat ik veel te persoonlijke informatie over de jongens ga lopen delen. Inmiddels denk ik dat ik een modus heb gevonden waarin ik dat wel kan, en omdat ik merk dat het toch een onderwerp blijft waar heel veel verschillende theorieën over bestaan en waar ik nog altijd regelmatig vragen over krijg, vooral nu de dreumes des huizes ook heeft uitgevonden hoe hij zijn broer na kan doen, dus vandaag tóch een artikel met hoe wij het zindelijk worden hebben aangepakt, vooral vanuit mijn eigen perspectief geschreven.

POTJE OF WC?

Wij zijn net na Morris zijn tweede verjaardag gestart met het introduceren van het potje. Hij vond de wc op dat moment nog veel te groot en spannend, terwijl het potje wel door de keuring kwam. Aanvankelijk hebben we hem op het toilet gezet, en er af en toe bij gepakt in de woonkamer om hem ermee kennis te laten maken. Morris vond het ding op zich best interessant, en we hebben hem er in het begin alleen af en toe opgezet met een boekje en bijvoorbeeld wat krentjes om hem eraan te laten wennen. Verder zonder verwachtingen of iets van die aard; echt puur ter kennismaking. Toen we merkten dat hij er vertrouwd mee was probeerden we het qua timing zo te plannen dat we hem er ongeveer een half uurtje nadat hij veel gedronken had op zetten. Meteen één van de eerste keren plaste hij toen ‘per ongeluk’ op het potje. Gewoon uit automatisme; dat had hij ook gedaan als hij een luier om had gehad, alleen was die luier nu dus vervangen voor het potje, en door onze reactie – lees juichen, door de kamer dansen, klappen en zingen – had hij wel door dat wat hij gedaan had de bedoeling was. Op die manier hebben we een paar weken aangemodderd. Na het drinken af en toe even op het potje met een boekje om het geduld op te brengen om te blijven zitten, en een beloning als er dan ook echt iets was gelukt. Daarvoor gebruikten wij het welbekende stickersysteem: ook hier favoriet. Na die paar weken merkte ik dat Morris op zich best prima doorhad wat de bedoeling was, maar dat hij vaak toch iets in zijn luier deed, puur omdat hij die dan toevallig een aanhad. 

LUIER UITLATEN

Toen we de kennismaking voor ons gevoel goed hadden laten verlopen leek het mij op een gegeven moment tijd voor een volgende stap. Het was zomer, mooi weer, dus ik besloot een week vooral thuis te blijven met de jongens om helemaal te kunnen focussen op het zindelijk worden. Ik heb toen eigenlijk niet anders gedaan dan zijn luier uit laten en een onderbroekje aan – express wél een broekje aan omdat dat nat wordt als ze plassen en dat niet fijn is. Als ze zonder luier lopen en plassen merken ze daar verder weinig nadeel van, terwijl een nat broekje niet comfortabel zit. Afijn, luier uit, onderbroekje aan dus, en maar eens kijken hoe hij het dan zou doen. Ik zette hem op gezette tijden op het potje en soms een keer extra als hij veel gedronken had, en eigenlijk ging dat vrij snel heel goed. Na twee ongelukjes en bijbehorend drama omdat hij het zelf zo erg vond dat hij een nat broekje had ging hij uit zichzelf op het potje zitten en was de boel bekeken, mét iedere keer een sticker als het hem gelukt was. Een stuk gemakkelijker dan ik bij voorbaat verwacht had.

POTJE NAAR WC

De overgang van het potje naar de wc kan wel eens een ding zijn. Er zijn ook heel ouders die überhaupt niet aan potjes beginnen, en dat snap ik heel goed, maar omdat Morris met z’n net twee echt nog heel klein was én hij de wc aanvankelijk maar een beetje engig vond was het hier wel een fijne tussenoplossing. De overgang naar de wc was dus wel nog even spannend, maar wc-bril verkleiner en een krukje ervoor om zijn voetjes op te zetten loste dat probleem op. Dat gebungel met die voeten schijnen meer kinderen vervelend te vinden, en het gevoel dat ze in de wc vallen ook, dus die twee dingen maakten de overgang hier heel eenvoudig. Inmiddels gebruiken we die verkleiner overigens niet meer.

DE NACHTEN

Om de nachten ook droog te krijgen hebben we Morris een poosje ‘s avonds voor dat wij gingen slapen nog wakker gemaakt om hem te laten plassen. Vaak ongeveer twee tot drie uur nadat hij ging slapen omdat ze dan de laatste urine aan schijnen te maken. Ongeacht hoe veel hij dronk in de uren voor het slapengaan; hij moest altijd nog wel even plassen. Na een poos zijn we daarmee gestopt: als hij moet plassen wordt hij wakker. Heel af en toe komt hij zelf naar ons toe omdat hij moet plassen ‘s nachts; over het algemeen is dat niet meer nodig en houdt hij het tot ‘s ochtends vol. Mocht je kind daar meer moeite mee hebben kun je bijvoorbeeld ook een matrasbeschermer om zijn matras doen om te voorkomen dat je ‘s nachts een compleet nat bed hebt bij een ongelukje.

POSITIEVE AANPAK

Ik las in een boekje dat het precies nul zin heeft je kind te forceren, omdat ze het toch echt pas doen als ze er zelf aan toe zijn, dat het wel werkt om ‘het juiste’ gedrag te belonen, en dat het in alle gevallen slim is om naar de signalen van je kind te kijken. Ik denk dat het bij ons vooral geholpen heeft dat we continu heel positief zijn geweest. Niet boos worden bij een ongelukje – ‘kan gebeuren hè mama’ nam hij zelf over als het een keertje misging – en zorgen dat we altijd droge kleren bij hadden. We hebben ook wel eens gehad dat we in de auto onderweg waren en dat hij aangaf dat hij moest plassen en dat hij écht niet meer op konden houden. Als we dan net te laat waren met stoppen ging het mis; dan zijn droge kleren in een tas wel een must. Ik denk dat het ook geholpen heeft dat Morris van zichzelf behoorlijk schoon is. Hij vindt vieze handen al vervelend; laat staan een natte broek. Beetje karaktertrek van het kind zelf. Benjamin heeft daar minder last van; we gaan zien hoe dat zich gaat ontwikkelen als we zometeen serieuzer met zindelijkheidstraining bezig gaan.

Een kleine disclaimer: ik zeg niet dat dit dé juiste manier is. Dit is puur onze ervaring en wat hier gewerkt heeft in het geval van Morris. Benjamin wordt eind augustus twee, en omdat hij alles wil wat zijn grote broer ook doet gaat hij nu al regelmatig net zo lang op de wc zitten tot het hem gelukt is om te plassen. Hoop dat de luiers net na zijn tweede verjaardag de deur uit mogen. Ik denk dat het ‘t allerbelangrijkste is om je kind niet te forceren, in geen enkel opzicht, en het hele gebeuren vooral een positief iets blijft, maar ieder doet het op zijn eigen manier. Dit stuk is er dus ook niet om wie dan ook de les te lezen; meer om wat handvatten aan te reiken mocht je daar behoefte aan hebben:).

Dankjewel voor het lezen!