25!

Het is vandaag 14 augustus 2018, en ik vier mijn 25e verjaardag! VIJF-EN-TWINTIG. Een kwart eeuw. Ik ben normaal gesproken helemaal niet zo van leeftijden en houd me daar eigenlijk nooit heel erg mee bezig, maar op een of andere manier vind ik dit toch een apart geval. Ik weet het, het slaat feitelijk helemaal nergens op, maar toch.. Gevoelsding. Vanavond vier ik mijn verjaardag klein met wat familie en onze beste vrienden. Niks groots en meeslepend, maar gewoon, lekker in de tuin met iedereen die ik liefheb. Daar verheug ik me op. Hier – online – is mijn verjaardag traditiegetrouw een moment om terug te blikken op afgelopen jaar én vooruit te kijken naar dat wat gaat komen, dus dat is precies wat ik vandaag doe. Ik denk dat ik dit artikel straks afsluit met dezelfde zin als in 2017. En deze keer echt;).

Voor wie het zich niet meer kan herinneren – want dat snap ik, na een jaar – even een opfrisser: in 2017 zei ik letterlijk dat ik ging voor een lekker stabiel 25e levensjaar..

‘Komend jaar gaat er zeker weten anders uitzien. Volgende week zondag, op 20 augustus, zijn Koen en ik 5,5 jaar samen, en in die tijd is er zóveel gebeurd! Koen trok bij ons in, we gingen samenwonen, trouwden, studeerden ondertussen ook nog allebei af, kochten ons huis, raakten voor het eerst in verwachting, Morris werd geboren, ik werd opnieuw zwanger, we verhuisden, en zometeen hebben we dus twee kindjes. Dus. Heb je effe? Dat is nogal hè, voor zo’n relatief kort tijdsbestek! Ik sluit mijn 24e levensjaar af als mama van één en weet dat ik mijn 25e levensjaar zal beginnen als mama van twéé. Voorlopig gaan we dus maar eens genieten van ons gezin. Van de rust. Van alles wat we de afgelopen jaren hebben opgebouwd. Ik ga voor een lekker stabiel jaar zonder grote uitschieters. Lijkt me ook wel eens lekker. En dan hoop dat ik daar weer héél veel van met jullie kan delen. Dat zou mooi zijn toch?’

Soms is het maar goed dat je niet alles van te voren weet.. Een stabiel levensjaar werd het namelijk niet echt. De allergrootste impact had de geboorte van Benjamin, twee weken na mijn verjaardag vorig jaar, waarmee we van een gezin van drie naar een gezin van vier werden. Van mama van één was ik ‘ineens’ mama van twee onder de twee. Benjamin heeft ons gezin intens verrijkt, en hoewel het bij vlagen echt wel aanpoten is om alle ballen – lees gezin, werk, blog, sport, huishouden, sociaal leven – in de lucht te houden, en ik me ‘s avonds regelmatig afvraag of ik nergens tekort schiet en ik niemand tekort gedaan heb, zijn die twee kleine jongens, en die grote ook, echt mijn allergrootste geluk. Als het goed met hen gaat, gaat het goed met mij; dat cliché gaat in mijn geval echt op. Waar ik me vorig jaar op mijn verjaardag nog afvroeg of dat wel écht kan, van twee kinderen evenveel houden, weet ik inmiddels dat je die moederliefde niet hoeft te delen, maar dat dat gevoel gewoon verdubbelt. Er zijn momenten dat ik ze achter het behang wil plakken hoor, als die jongste avonturier voor de duizendste keer kiezels probeert op te eten of de plantjes in de tuin tot lunch heeft gebombardeerd, of als de oudste vindt dat hij écht niet hoeft te eten ‘want hij is klein en hoeft helemaal niet groot te worden’ – ja echt, dat zegt ie zelf – maar ze maken me iedere dag ook zó verschrikkelijk blij. Ze zijn bij ons, ze zijn tevreden en gezond, en ze zijn mijn lievelings. Allebei. Of alledrie. Voor mij het allermooiste.

Er werd ook dit jaar veel gewerkt, mijn bedrijf met Robin groeide, de shop werd gelanceerd – daar wordt achter de schermen hard aan gewerkt; er komen heel leuke dingen aan! – en de blog groeide. De klapper zat ‘m met de verkoop van ons oude huis en koop van ons nieuwe huis in de staart van dit jaar. Allemaal veel sneller dan we hadden verwacht én dan we hadden gepland. Dat we honderd zouden worden in ons oude huis lag niet in de lijn de verwachting, maar dat we er zo snel alweer weg zouden gaan net zo min. Wisten wij veel. Toch schrijf ik dit stukje nu vanaf de bank in ons nieuwe huis, en daar ben ik blij om. De dingen gaan zoals ze gaan, daar geloof ik echt in, en het is heel fijn om hier te wonen met z’n vieren. Ik heb geen seconde spijt dat we ons vorige huis ooit kochten, want hoewel we er maar kort woonden hebben we er wel veel mooie herinneringen gemaakt én werd Benjamin er geboren, maar dit voelde als een goede en ergens toch logische volgende stap met z’n vieren.

Ik heb alles waar ik ooit van droomde en nog heel veel meer dan dat. Er is, zoals eigenlijk ieder jaar, vooral zo veel om dankbaar voor te zijn. Ik ben 25 jaar. Ik ben getrouwd met de voor mij allerleukste man op de hele wereld, we hebben twee geweldige kinderen en een mooi leven samen. We doen ons best om er wat van te maken samen, en dat is niet altijd eenvoudig, maar het wel meer dan waard. Dus ik denk dat ik hem net zo afsluit als vorig jaar. Voorlopig gaan we maar eens genieten van ons gezin. Van de rust. Van alles wat we de afgelopen jaren hebben opgebouwd. Ik ga voor een lekker stabiel jaar zonder grote uitschieters. Lijkt me ook wel eens lekker. Maar echt. De jongens worden zo snel groot; Morris kletst ons de oren van de kop en Benjamin viert over twee weken zijn eerste verjaardag al.. De tijd glipt ons door de vingers en ik wil niet later terug kijken en denken ‘had ik maar wat meer genoten’. Verhuizen gaan we komend jaar in ieder geval sowieso níet. Dat scheelt al een flinke slok op de borrel wat die rust betreft. En verder? Verder zien we wel hoe het allemaal loopt. Dat het leven niet te plannen of te regisseren valt is wat ik het afgelopen jaar heb geleerd. Die les neem ik mee. We gaan het zien. En jullie hopelijk ook.