WEER EEN NIEUWE FASE

Hoewel ik heel graag claim dat het bij mij allemaal wel mee valt met de hormonsters rondom de zwangerschap, is er toch één onderwerp waarover ik een ontzettend hormonaal gevalletje ben. Borstvoeding. Voordat ik in verwachting raakte van Morris riep ik altijd met m’n grote waffel dat ik never borstvoeding zou gaan geven. Nee joh. Niets voor mij tenslotte, en op flesvoeding worden kinderen ook groot. Eenmaal zwanger draaide ik aardig bij. We zouden er voor gaan en het samen volle bak proberen, maar als het niet zou lukken zouden we daar geen tranendal van maken, maar het accepteren en weer doorgaan. Vond ik best een realistische en relaxte instelling. Eenmaal ‘borstvoedende moeder’ was er werkelijk geen greintje meer over van dat laconieke van weleer. Na ‘we gaan voor vier maanden’, en later ‘oké, minimaal een half jaar’, moest en zou ik Morris’ eerste levensjaar volmaken en borstvoeding blijven geven. Alleen is me dat niet gelukt.

Toen Morris een half jaar oud was schreef ik voor het laatst een artikel over het geven van borstvoeding en hoe dat hier ging (klik! Uiteindelijk ging Morris redelijk snel over op twee voedingen per dag, één ‘s ochtends en één ‘s avonds (verder water en thee) en vanaf dat moment kwamen we al helemaal in een ideaal ritme. Vooral ook omdat ik vanaf dat moment helemaal geen last meer had van hyperlactatie of stuwing en het kolfapparaat de kast weer in kon. Toen heb ik toch wel even een paar spreekwoordelijke slingers aan het plafond gehangen hoor, want zo fijn als ik borstvoeding geven vond, zo erg heb ik dat kolfapparaat vervloekt. Ik heb daar gewoon echt niet aan kunnen wennen. Niet aan hoe het voelt, niet aan hoe het eruit ziet, gewoon helemaal niet. Daar schaam ik me ook allerminst voor, want ieder zijn ding, maar ik werd er gewoon niet blij van! Des te fijner dus dat de overgang naar twee voedingen er ook voor zorgde dat er niet meer gekolfd hoefde te worden.

Ik vond borstvoeding geven ideaal, en Morris is er als een tierelier op gegroeid. Op een of andere manier werkte dat gewoon heel goed, hij en ik zo samen. Dat echt romantische gevoel heb ik er niet bij, en ook niet gehad, maar ik vind het wel intens mooi dat de natuur zo werkt en ik heb ontzettend genoten van die momenten met zijn tweeën. Morris dronk vanaf het begin behoorlijk snel dus ik heb nooit heel lang met hem gezeten – met het half jaar deed hij maximaal ‘n kwartier over zijn voeding maar meestal korter – dus de tijd dát hij zo lekker rustig bij me lag was me extra dierbaar. Daarbij vond ik het ook gewoon hartstikke praktisch, want ik had overal eten voor hem bij, of we nou op het terras zaten of onderweg waren. Ideaal! De twee keer dat ik borstontsteking had – één keer zo extreem dat er een zwarte (NO JOKE!) plek op mijn borst zat – vond ik echt niet grappig, maar ik ben achteraf superblij dat ik heb doorgezet en niet ben gestopt met voeden. Dat was het me ondanks de pijn niet waard. Ik vond dat volhouden tot een jaar wel een mooi streven. Dan zou ik daarna proberen af te bouwen. Zo ver is het alleen nooit gekomen.

Toen Morris een maand of 7 oud was raakte ik opnieuw in verwachting. Nou is het algemeen bekend dat zwanger zijn invloed kan hebben op je voeding, maar tot in hoeverre dat dan gevolgen heeft weet je eigenlijk niet. Hier leken we er eigenlijk vrij weinig van te merken. Morris dronk gewoon zoals hij daarvoor ook deed en leek niet te merken dat er in mijn lijf vanalles aan de hand was. Tot het eind januari was en Morris op een paar dagen na negen maanden oud. Toen weigerde hij op een avond ineens de borst. Witheet werd hij, toen ik hem aan wilde leggen, en wat ik ook probeerde: hij dronk niet. Ik werd daar op dat moment heel erg verdrietig van, maar ontdooide wat melk uit de diepvries en hield mezelf voor dat het misschien een eenmalig iets zou zijn. De volgende ochtend leek dat inderdaad het geval, want hij dronk gewoon weer uit de borst en ook die avond wilde hij weer gewoon een voeding zoals altijd voor het slapen gaan. Dus. Case closed, dacht ik. Tot het een paar dagen later, in de week van oma’s overlijden, weer zo was. Hij wilde niet, en hoe hard ik ook mijn best deed, er werd niet aan de borst gedronken.

Ik ging slapen met het gevoel dat het de volgende ochtend vast weer zo zou zijn als de week ervoor. Alleen was dat dus niet zo. Hij wilde weer niet. En die avond ook niet. En een paar dagen later nog steeds niet. En na een week was hij er nog steeds klaar mee. ‘No more boobie for me mom’. En vanaf dat moment geef ik geen borstvoeding meer. Het is klaar. Man wat heb ik dit erg gevonden. Echt hoor, ik wilde dat jaar zó graag halen en voelde me zó rot over het feit dat hij gewoon écht niet meer wilde. Ik heb letterlijk alles geprobeerd, maar het mocht niet baten. Dus nu is het goed. Het is oké zo. Ik vind het nog steeds erg jammer en had graag het eerste jaar volgemaakt, maar het is niet anders. Ik heb mijn best gedaan. Ik heb onze zoon negen maanden borstvoeding kunnen geven. Ik heb maanden aan stuk hyperlactatie en dus CONTINU stuwing gehad, ik heb twee keer borstontsteking gehad, antibiotica geslikt, en wel duizend zoogcompressen versleten. Ik heb er alles aan gedaan om het goed voor hem te doen, en dat geeft me een fijn gevoel. Ik heb zelf nooit de beslissing hoeven maken om ermee te stoppen. Morris vond het negen maanden uitstekend, maar daarna was het mooi geweest. En dat vind ik ergens ook wel weer prachtig. Mijn kind besluit gewoon zelf dat het klaar is met  de borstvoeding, en nu krijgt hij ‘s ochtends en ‘s avonds een fles.

Ik heb vanaf Morris’ geboorte tot de laatste dag dat hij borstvoeding kreeg iedere eerste en laatste voeding zelf gegeven. Dat wil dus ook zeggen dat ik hem iedere avond van de eerste negen maanden van zijn leven zelf in bed heb gelegd. Zonder uitzondering. Serieus! Dat vind en vond ik superfijn, ik ben blij dat ik het zo heb kunnen doen, maar ik vind het ook heel fijn dat dat nu allemaal ietsje minder spastisch is. Het is sindsdien pas twee keer voorgekomen dat ik hem niet zelf naar bed heb gebracht, maar ook toen kwam het goed en het is ook wel eens goed voor mij om de controle een béétje uit handen te geven. Dus dat. Nieuwe situatie. Van borstvoeding naar flesvoeding! Als ik erop terugkijk had het ik het niet anders willen doen.

Ik hoop het voor de baby in mijn buik ook zo te kunnen doen. Die nonchalante houding van eerder heb ik niet meer; ik durf hardop te zeggen dat ik écht heel erg hoop dat de borstvoeding gaat lukken, en dat ik daar ook echt wel alles voor ga doen. Nog een half jaar.. Dan gaan we het weer zien! Voor nu kijk ik dankbaar terug op dat het met Morris gegaan is zoals het ging. Dat zijn dierbare herinneringen.

Ik ben benieuwd: hoe vonden jullie het om te stoppen met borstvoeding, als je borstvoeding gegeven hebt? Opnieuw even mijn standaard disclaimertje; ik realiseer me dat borstvoeding geven niet voor iedereen vanzelfsprekend is, en ik ben blij dat het ons wel gelukt is. Uiteraard zijn er ook moeders die er bewust voor kiezen geen borstvoeding te geven, en ook dat is in mijn ogen helemaal goed. Ik heb helemaal niets tegen kunstvoeding, integendeel zelfs, want wát een geniale uitvinding is dat voor iedereen die daar baat bij heeft (waaronder wij nu!), dus laten we elkaar vooral niet veroordelen maar in elkaars waarde laten en er vanuit gaan dat iedere moeder het belang van haar kind voorop heeft staan.

Bedankt voor het lezen!