GENDER DISAPPOINTMENT
Ik heb de afgelopen drie jaar twee kinderen gekregen. Twee geweldige kinderen, die ons de allermooiste start in het ouderschap éver hebben gegeven. Twee kinderen die mijn hele wereld zijn, waar ik voor door het vuur ga en die ‘houden van’ een compleet nieuwe betekenis hebben gegeven. Mijn twee kinderen. Mijn alles. Mijn allermooiste jongens. Jongens ja. Want dat zijn het. Twee jongens. ‘En dat is toch net effe niet waar je op hoopt.’ Dat is wat me de afgelopen jaren regelmatig werd gezegd. Al tijdens het prilste begin van de zwangerschap van Benjamin merkte ik dat het een soort van de bedoeling was dat wij na een zoon een dochter zouden krijgen. Of dat we daar op zijn minst heel erg op zouden moeten hopen. Dat onze voorkeur daar duidelijk naar uit zou gaan. Ik merkte dat dat het geijkte is: als je er een van het ene geslacht hebt, moet er een van het andere geslacht achteraan. Alsof je ze zo bestelt. Ik vind het een interessant onderwerp. Vandaag mijn kijk op gender disappointment. Was ik teleurgesteld toen ik erachter kwam dat Benjamin een jongen is? En hoe zit dat met een derde kind?
Ik vergeet die reactie – die ik overigens verwijderde omdat ik hem op dat moment zo intens ongepast vond dat ik er niet naar kon kijken – nooit meer. Ik postte, vol trots, een foto van Morris op Instagram waarmee we bekend maakten dat hij een broertje zou krijgen. Dat we binnen afzienbare tijd twee zoons zouden hebben. Iemand reageerde daarop: ‘best leuk, maar het was toch veel leuker geweest als dit een meisje was geweest!’ Mijn nekharen gingen overeind staan. Ik gooide de reactie eruit, besloot er verder niet te veel over na te denken en het hele voorval te parkeren. Dat hielp in deze situatie specifiek prima, maar ik kwam er al gauw achter dat dat de laatste opmerking over dit redelijk gevoelige onderwerp niet zou zijn. Ik werd er eigenlijk zelf vooral een beetje verdrietig van, want hoezo? Wat was er mis met nog een jongen? Wat zou daar dan precies ‘jammer’ aan zijn? Ik heb altijd gedacht dat ik twee jongens zou krijgen. Ik weet niet waarom; gewoon een gevoel. Dat bleek te kloppen, en daar was ik blij om. Ik had bij de tweede compleet nul voorkeur voor geslacht. Een meisje leek me leuk, een jongen leek me ook leuk. Het één leek me niet leuker dan het ander, en ik had ook niet het gevoel dat het een meisje zou moeten zijn zodat we maar alvast van allebei de smaken eentje zouden hebben, zoals ze dat dan zeggen. Ik was er niet op die manier mee bezig en eigenlijk vanaf het begin overtuigd van dat onze tweede baby een broertje voor Morris zou zijn.
Tot een paar maanden geleden kreeg ik bij iedere Q&A de vraag: had je niet liever een meisje gehad? Hoop je voor je volgende kindje op een meisje? Heel lang heb ik er überhaupt weinig van begrepen, en vond ik het zelfs een beetje irritant want ‘wat is er mis met mijn twee jongens?!’ maar zoals die vrouwen hun gevoel op mijn projecteerden, deed ik met mijn onbegrip in principe hetzelfde. Inmiddels weet ik van het bestaan van gender disappointment en kijk ik daar iets genuanceerder naar. Gender disappointment betekent letterlijk vertaalt natuurlijk teleurstelling over het geslacht van je (ongeboren) baby, en er zijn heel veel vrouwen die daar in meer of mindere mate last van hebben.
Dat is niet iets waar je voor kiest en kan redelijk extreme vormen aannemen, die echt veel verder gaan dan ‘goh ‘n meisje was ook leuk geweest’. Ouders Van Nu omschrijft het als volgt: Gender disappointment heet dat in het Engels, oftewel: de teleurstelling van ouders omdat hun baby niet het gewenste geslacht heeft. Vaak is het even slikken en dóór, maar er zijn ouders die hier echt intens verdrietig over zijn en zelfs door een rouwproces gaan. Dit heeft te maken met de zogenaamde gezinswens: het ideale beeld dat ouders in spe hebben van hun toekomstige gezin. Bijvoorbeeld de wens om een zoon én dochter te krijgen, minstens vier kinderen of twee kinderen en dan vlak na elkaar. De kans dat zo’n gezinswens daadwerkelijk uitkomt, is natuurlijk hartstikke klein. Niet alleen moet je maar afwachten of het je überhaupt lukt om één, laat staan meerdere kinderen te krijgen, de kans dat je dan ook nog eens een baby krijgt van het gewenste geslacht is niet al te groot. Om precies te zijn: 52% kans op een jongen en 48% kans op een meisje. Toch doet deze wetenschap niets af aan de teleurstelling die veel ouders voelen als hun droom niet uitkomt. Vooral moeders hebben last van gender disappointment. Hierbij spelen die verdomde hormonen, die je toch al flink labiel kunnen maken tijdens de zwangerschap, een grote rol. Gelukkig gaat het in de meeste gevallen snel over en herpakt de aanstaande moeder zich na een paar keer hard huilen. Andere vrouwen doen hier wat langer over, maar weten het na een aantal weken een plek te geven. Hoe jammer ze het ook blijven vinden. Een kleine groep raakt daadwerkelijk in een crisis. Zo erg dat ze zelfs abortus overwegen of hopen op een miskraam. De hele zwangerschap kan ze verder gestolen worden: zo is er niets aan.’
Ik ben me er inmiddels dus van bewust dat er vrouwen zijn die een heel grote voorkeur hebben voor, in veel gevallen, een dochter. Dat is niet altijd iets waar ze zelf voor kiezen. Soms ís dat gewoon, en hebben ze daar vervolgens maar mee te dealen. Geen gemakkelijke opgave en ook geen kwestie van stel-je-niet-aan. Ik herken daar zelf niets in, en ook dat is oké, maar ik merk dat ik wel moeite heb met de projectie. Ik vind het oprecht ergerlijk dat er heel vaak gedaan wordt alsof het ondenkbaar is dat je als vrouw blij bent met alleen maar jongens. Koen en ik hopen ooit nog een derde baby te krijgen, maar dan gaan we voor een kind. Niet voor specifiek een zoon, of een dochter. Ik denk persoonlijk dat dat ook niet de motivatie zou moeten zijn om een kindje op de wereld te zetten. Sommige dingen heb je – gelukkig! – nou eenmaal niet voor het kiezen. Vooral na de miskramen en de toestanden van vorige zomer vind ik geslacht echt het minst belangrijke van álles. Zo niet relevant. Als het maar blijft zitten. Lang genoeg in mijn buik blijft om daarbuiten ook te kunnen leven. Alweer: een derde zoon zou ik heel leuk vinden, een meisje zou ik ook heel leuk vinden. Maar dat ‘ken’ ik niet. Ik weet niet hoe het is om een dochter te hebben. Voor nu voelt dat ook niet als een gemis. Als ze allemaal zo zouden zijn als Morris en Benjamin zou ik een heel elftal jongens willen, maar zo werkt gewoon niet. En dat is goed. Het komt zoals het komt. Opmerkingen als: ‘je gaat zeker door tot je een meisje hebt’ of ‘het zou leuker zijn geweest als je al een dochter had gehad’ vind ik vooral vervelend omdat ze me het gevoel geven dat twee jongens hebben minder is, terwijl ik dat zelf niet zo voel.
Alsof je het hoogst haalbare – een ‘koningskoppel’ – gemist hebt en je daarom 1-0 achter staat. Dat geeft me zo’n nare bijsmaak. Vooral als ik dan naar mijn jongens kijk. Hoe kan dat nou ooit te min zijn? Zij zijn voor mij toch het aller- aller hoogst haalbare? Om de mensjes die ze zijn; niet om het geslacht dat ze hebben. Inderdaad, misschien is de dynamiek in ons gezin anders dan in een huishouden met alleen maar meisjes, maar ook dan wil geslacht niet alles zeggen. Het enige wat ik wél eens zeg, als het écht over geslacht van en baby gaat, is dat het me later als ze volwassen zijn anders lijkt, in de zin van dat mijn zoons kunnen zelf nooit zwanger zullen worden, en schoondochters met dat soort dingen over het algemeen toch sneller naar hun eigen moeder zullen gaan. Ik denk dat je positie als moeder van zoons in zo’n situatie anders is dan bij een dochter. Maar verder? Als ik zie hoe Robin met mama omgaat heb ik goede hoop dat de band die ik met de jongens zal hebben niet onder zal doen voor die van een moeder en een dochter. Dat is iets wat we voor een deel ook zelf in de hand hebben.
Het internet vertelt mij bovendien dat dit een heel veel voorkomend fenomeen is, én dat er nog steeds taboe op heerst. Dat laatste kan ik me voorstellen, en ik realiseer me dat ik dat met mijn reactie misschien zelfs wel een beetje in de hand werk, terwijl dat eigenlijk mijn bedoeling helemaal niet is. Het feit dat ík het niet zo ervaar, wil niet zeggen dat ik vind dat het er niet mag zijn. Ik geloof niet dat iemand er bewust voor kiest teleurgesteld te zijn in het geslacht van hun baby en ik vind vooral ook dat er juist ruimte moet zijn om daar wél over te praten. Dat er acceptatie moet zijn in alle gevallen, en begrip ook. Vooroordelen zijn er al genoeg.
Had jij voorkeur voor het geslacht van je kind(eren)? Ben heel benieuwd hoe dit bij jullie is! Laten we in ieder geval respectvol naar elkaar zijn in de reacties<3. Ik bedank je in ieder geval voor het lezen en wens je voor straks een heel fijn weekend toe!
Ik ken een paar mensen die heel erg graag een dochter wilde hebben, maar alleen maar jongens kreeg. Haar beeld van een dochter was helemaal geromantiseerd. Ik denk dat dat het bij veel vrouwen is.. Ze dromen van een klein meisje die met Barbies speelt, van roze houdt en altijd lief is. Maar meisjes kunnen ook van in bomen klimmen en voetbal gaan houden.Ik kreeg die opmerkingen ook, maar de tweede werd bij mij wel een meisje. Vroeger droomde ik wel van een dochter, toen kreeg ik een zoon en zag ik pas hoe leuk dat is. Jongens zijn ook gewoon zo geweldig. Ik kan ook echt genieten van al die stoere dingen
Voor dat ik voor de eerste keer moeder werd droomde ik altijd over een dochter, het leek mij geweldig om een dochter te krijgen. Ik werd zwanger en alles in mij zei ‘het is een jongen’ en inderdaad het was een jongen. Ik moest 1 dag even omschakelen en was direct blij met ons mannetje wat in mijn buik groeide. Vorig jaar maart zwanger geworden van de 2de. Iedereen zei ooh een meisje dat zou leuk zijn zeg. En ik dacht alleen maar ik weet niet hoe dat is om een dochter te hebben, en straks heeft mijn zoon niks met zijn ‘zusje’. Ik zei meerdere keren dat ik het voor mijn zoon veel leuker zou vinden als hij een broertje kreeg. Ik kom zelf uit een gezin van 3 en heb dus 2 zussen. De band die ik met hun heb gun ik mijn zoontje ook !
Uiteindelijk bij de echo duidelijk een meisje. En ik moest weer omschackelen. Ik ben super trots op mijn kindjes. Mijn zoon is dol op zijn kleine zusje. En ze zijn allebei gezond en gelukkig Wat wil je als mama nog meer !
Ergens snap ik wel dat het een ideaal beeld is tegenwoordig om van beide geslachten 1 te hebben. Maar dat ik uberhaupt zwanger ben geworden van de 2de vorig jaar is al een wonder opzich. Veel operaties gehad in 2017 en begin 2018 zelfs toen ik 4 en 15 weken zwanger was. Het geslacht maakte niks meer uit. Als het maar in mijn buik bleef en we ons gezin van 3 naar 4 konden maken was voor mij het aller belangrijkste.
Goed dat je dit deelt
Ik had vroeger altijd de hoop om inderdaad van allebei 1 te mogen krijgen. Dus toen ik zwanger was van de 1e dacht ik nu maakt het niet uit en bij de volgende komt er wat meer ‘druk’ op te staan. Maar sinds ik mijn zoontje heb is die voorkeur helemaal verdwenen. Misschien omdat je, als je eenmaal moeder bent, voelt dat de liefde voor je kind sowieso onvoorwaardelijk is, wat het geslacht ook mag zijn. En denk nu (weer zwanger) stiekem zelfs dat nog een jongetje misschien leuker is, maar puur voor mijn zoontje om echt een maatje te hebben. Al hoeft dat natuurlijk niet en kan het met een meid net zo goed leuk gaan. Zou verder niet teleurgesteld zijn als het nu een meisje blijkt te zijn, maar wel even omschakelen omdat mijn gevoel weer zo hard Team blauw roept 🙂
Hier ook gezegend met 2 hele lieve en leuke jongens! En nee, ik had zelf totaal geen voorkeur. Het is hoe het is en daar ben ik hartstikke gelukkig mee!❤
Geen echte voorkeur. Ik dacht de eerste keer wel: een meisje zou zo leuk zijn. Werd het een jongen. De tweede keer dacht ik: ah leuk, nog zo’n knul erbij. Werd het een meisje. Allebei hartstikke leuk. Wat ik dan weer heb is dat mensen zeggen ‘je bent in ieder geval klaar nu, met een zoon én een dochter’. Zucht. Het is een lastig gebeuren idd. Gevoel mag er prima zijn, maar hou het lekker bij jezelf 🙂
Bij mijn eerste zwangerschap had ik wel echt een voorkeur voor een meisje. Zag mezelf ook als een meisjes mama Toen we hoorden dat er een jongetje in mijn buik woonde dacht ik Ooh ja dat kan ook.Maar toen werd het allerliefste jongetje van de hele wereld geboren. En was ik op slag verliefd. Bij mijn tweede zwangerschap was de voorkeur er ook, maar veel minder. Vond eigenlijk stiekem voor mijn zoontje een broertje wel heel leuk. En was er ook helemaal van overtuigd dat ik weer een mannelijke huurder in mijn buik had. Ik was ook helemaal verbaasd toen we hoorde dat het toch echt een meisje was. De verloskundige moest er zelfs om lachen. Moet zeggen dat ik daarna wel behoorlijk ben los gegaan met roze en jurkjes. En nu heb ik gewoon 2 geweldige kinderen! Die mogen zijn wie ze zijn en waar ze gelukkig van worden. En of dat nou een roze glitterjurk is of een voetbalpakje I don’t care!!
Oh verschrikkelijk vind ik dat ! Ik heb ook al een zoontje (bijna net zo oud als Benjamin) en nu ik terug zwanger ben vraagt letterlijk IEDEREEN … nu hoop je toch op een meisje hé ?! ♀️ Alsof het inderdaad zo moet zijn dat je beide hebt… en of ik dit überhaupt te kiezen heb. Na alles wat we meengemaakt hebben , ben ik hartstikke blij als we een kindje krijgen. PUNT. Als dan alles ook nog eens goed mag verlopen tijdens de zwangerschap, niet weer een miskraam, een normale bevalling en gezond kindje … dat wil ik! En dat is ook wat ik de mensen van antwoord dien. Ik word er zowaar een pitbull van als ik die vraag weer krijg. Tuurlijk vind ik een meisje leuk, net zoals de meeste vrouwen kijk je dan wat uit naar al die leuke prulletjes en kleedjes. Maaaarrr hoe stoer zijn 2 boys ! Een echte boymom vind ik even leuk. Een lekkere broederband , samen ravotten , oneindig veel mama-liefde.. toch ook prachtig!
Ach, ik probeer er minder en minder op te reageren. Maar door je artikeltje te lezen valt het me op dat het me toch ook “hoog” zit .
Negeren die handel. Mensen weten vaak niet beter zeker ….
Ik vind je alvast een onwijs gave boy -mom! You rock that tittle
Voordat ik de eerste keer moeder werd “wilde” ik heel graag een meisje. Toen ik eenmaal zwanger was maakte me dat echt helemaal niks meer uit. We kregen een zoon. Een zoon met een “afwijking” (omphalocele oftewel open buikje). Hartstikke tijdelijk en rond zijn vierde jaar wordt hij geopereerd. Toen werd ik nog een keer zwanger. Heel veel reacties van, oh nu wil je zeker wel een meisje. Alsof je daar überhaupt maar iets over te willen hebt. En nee, ik wilde geen meisje, ik wilde ook geen jongen. Ik wilde graag een gezond kindje. Want dat is gewoon het allerbelangrijkste. We kregen trouwens een gezond meisje.
Precies hetzelfde. In verwachting van een tweede en iedereen zei “je hoopt zeker een meisje” (De eerste is een jongen). Het maakt mij totaal NIET uit. Het is een jongen… Daarna werd er opgemerkt: “je gaat zeker door tot je een meisje hebt!?” Echt, wtf ….
Ik denk dat we met elkaar gewoon iets meer het wonder van nieuw leven in moeten zien. Als je de ontwikkeling de eerste weken bekijkt is het sowieso een heel groot wonder dat er, in de meeste gevallen, een gezond kindje wordt geboren. En een jongen of een meisje maakt het iets uit? Ik had bij de eerste twee totaal geen voorkeur. Bij de derde dacht ik goh, een meisje zou wel heel erg leuk zijn. Het was een jongen! En gezond! Het allerbelangrijkste wat mij betreft! Ik ben er niet teleurgesteld of verdrietig over geweest. En ik heb echt helemaal nooit meer gedacht eigenlijk had ik misschien liever toch een meisje gehad. Het is een jongen, en dat is goed! Helemaal goed zelfs! Het stukje wat je plaatst uit de ouders van nu bezorgd me echt een knoop in mn maag! Zo erg om te lezen. Een abortus om het geslacht?! Ik kan er niet bij. Zelfs niet een heel klein beetje als ik mn uiterste best doe! Wat gebeurt er met deze ouders als ze echt een teleurstelling te verwerken krijgen in dit leven?
Wij wilden het geslacht niet weten, het was zo leuk om na de bevalling te horen wat het geslacht van ons kindje was…… wij kregen een zoon!
Bij de eerste echo van de tweede zwangerschap kregen wij te horen dat het hartje niet meer klopte.
Ook wij krijgen heel vaak de vraag of wij een voorkeur hebben bij een volgende zwangerschap en dat hebben wij zeker; wij willen heeeeel graag een kloppende hartje!
Of de bekende ” je bent nu gelijk klaar ” wanneer je een jongen en meisje hebt. Vreselijk! Een gezond en goed verloop is veel belangrijker.
Vanaf het moment dat ik van de eerste zwanger was hoopte ik op een dochter.. Toen dat een jongen bleek heb ik daaraan moeten wennen.. Toen hij na een zwangerschap van iets meer dan 29 weken geboren werd was ik bovenal bijzonder trots op dat sterke kleine mannetje.. Na weer een lang traject werd ik nogmaals zwanger.. Vanaf het allereerste moment wist ik zeker dat er weer een jongetje onder mijn hart groeide♡ En ik kreeg gelijk.. 2 jongens waren er, broertjes en mijn 2 grootste schatten ever.. Toen kwam de wens voor nog een kindje, niet persé een dochter of zoon maar nog een kindje van ons samen.. Ondertussen ben ik 26 weken zwanger van ons derde mannetje, ja weer een jongen.. Ik geloof niet dat ik bij de vorige zwangerschappen zo vaak gehoord heb dat het toch wel jammer was, weer een jongen, of dat we nu nog door gingen voor een meisje.. Ons gezin is compleet na de geboorte van dit mannetje.. En waar ik me bij de eerste nog druk maakte om het geslacht heeft dat plaats gemaakt voor de angst van nog een vroeg geboorte.. Ik reageer nu vaak zo als mensen los gaan over de wens voor een dochter bij mij, dan zeg ik gewoon, ik wil vooral een gezond kindje dat lang genoeg in mijn buik mag wonen voor de best mogelijke start ♡ Dat is uiteindelijk het enige dat telt en onze drie mannetjes, dat voelt nu alsof het altijd zo heeft moeten zijn♡
Hier van een stille mee lezer toch even een berichtje :-). Tijdens de zwangerschap van mijn derde dochter erg vaak te horen gekregen: “wat zielig voor je man , weer een meisje” en je had zeker nu op een jongetje gehoopt? Maar, precies zoals jij beschrijft, je weet niet hoe het is, een kindje van t andere geslacht, dus ik miste geen jongetje in ons gezin. Ik was alleen maar bijzonder blij dat er nog zo’n geweldig dametje van ons samen bij mocht komen. En tuurlijk had ik een klein jongetje ook geweldig gevonden! Nu hoop ik op een vierde en wederom geen voorkeur. Mooi artikel, goed geschreven!
Hierop aansluitend; mijn man roept al vanaf het begin van de zwangerschap (ons eerste kindje) dat hij dacht dat het een meisje wordt (klopt ook). Meerdere mensen hebben aan mij gevraagd of hij dat zei om de teleurstelling als het geen jongen zou zijn minder groot te maken? Huh, wát?
Mooi geschreven. Bij ons is het derde meisje op komst. We zijn er dolgelukkig mee, ondanks veel reacties uit de omgeving die het zielig vinden voor mijn vriend of vinden dat je bij drie kinderen toch echt beide geslachten vertegenwoordigd hoort te hebben, want anders is het toch wel heel jammer. Heel jammer??? Ik kan me niks mooiers wensen dan drie gezonde meiden. Bij alledrie dacht ik dat het meisjes waren. Of dat echt een voorkeur was, weet ik niet. Denk wel dat ik had moeten schakelen als een avn de meiden een jongen was, maar dan was ze echt niet minder gewenst geweest.
Ik hoop dat jullie, op jullie moment, een gezond kindje kunnen toevoegen aan jullie mooie gezin. Heel veel geluk samen!
Bizar hoe mensen hun ideeën op jou projecteren en dan ook zonder gêne dat soort dingen zeggen. Vaak zich van geen kwaad bewust. Kortzichtigheid ten top.
Maarrr ik had toch zelf ook wel een voorkeur. Hoopte altijd ooit een zoon te krijgen, omdat ik zelf jaren op voetbal zat en van ‘jongens dingen’ hield. Maar ook omdat ik op mijn werk met kinderen de jongens vaak ook gewoon wat leuker vond haha Toen ik in verwachting van Morris was en hoorde dat hij een jongen was, voelde het alsof het zo moest zijn. Al weet ik zeker dat ik net zo gelukkig met een meisje was geweest. Toen ik in verwachting van de 2e was, ging ik er ergens vanuit dat er weer een jongen kwam. Toch voelde ik rond de echo al dat dit anders was en toen we zagen dat het een meisje was, zat ik direct op een roze wolk. De blijdschap was net zo intens als de 1e keer. Ik ben zo ongelooflijk trots op mijn twee koters. Liefde in de puurste vorm. 2 totaal verschillende persoontjes, maar dat had ook zo kunnen zijn met 2 jongens of meisjes. Morris is een ‘typische jongen’ en Indie een echt meisje, stoer en gek op popjes en jurkjes. Wij zijn compleet met onze twee kinderen en ik ben stiekem ontzettend blij met het mogen meemaken van beide, met alles wat daar nu en in de toekomst bij hoort ❤️
Aan het begin van mijn zwangerschap was ik er van overtuigd dat ik een jongen zou krijgen. Ik had totaal geen voorkeur. Maar op een dag werd ik wakker en wist ik dat het een meisje was. Dat bleek ook zo te zijn. Het allerliefste en leukste meisje wat er maar bestaat 🙂 Nu we over een paar maanden voor een tweede kindje willen gaan heb ik wel een lichte voorkeur voor een meisje. Aan de ene kant maakt het me echt geen bal uit, want als het maar gezond is etc. Maar aan de andere kant… Ooh wat lijken twee meiden me leuk! Een collega heeft drie meiden en dat lijkt me zo ontzettend gezellig. Terwijl ik rationeel gezien heus wel weet dat een gemixt gezin net zo gezellig is en dat een gezin met alleen met meiden niet betekent dat het dan per definitie alleen maar leuk is. Misschien vechten ze elkaar dan wel de tent uit. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat als we een zoon zouden krijgen ik daar ook héél gelukkig mee zou zijn. Sterker nog, waarschijnlijk denk ik dan iets als ‘what was I thinking, het hebben van allebei is het leukste wat er bestaat!’.
Hoi Michelle, fijn artikel! Hier een mama van 2 mannekes en er is geen trotsere. Als wij aan de buitenwereld vertelde dat we bij beide zwangerschappen hoopten op een jongen werden we ook een beetje gek aangekeken. Echt zo van, huh? Zelfs bij mijn 2e zwangerschap schreeuwde ik vanaf dag 1 ik hoop stiekem op een jongen. Een broertje voor Milan. Dat ze samen die ijzersterke band mogen opbouwen. Niet dat broer en zus dat niet kunnen, maar uit ervaringen in de omgeving ervaar ík dat zo. Ik heb mezelf nu eenmaal nooit zo gezien als mama die omgaat met dramaqueen gedrag en staartjes maken en unicorns tekenen. Maar dat wordt raar gevonden, dus ik zeg vaak wijs maar niets meer. Nu wilde ik wel even reageren . Gezondheid gaat gewoon voorop.
Wij hebben 3 meiden, 1 echte jongensmeid, klimt in bomen, zit op voetbal, heeft niks met rokjes etc. 1 echt meisje-meisje, houdt van tutten, rokjes, glitter en van nummer 3 weten we het nog niks maar het zou me niks verbazen als die in d’r tutu op rugby gaat .
Maar inderdaad hoe vaak wij de vraag krijgen of we doorgaan tot er een knul komt. Ik antwoord steevast ‘nee hoor, we gaan voor een dames elftal, die doen het tegenwoordig veel beter dan de mannen’. Zijn ze gelijk stil. Mensen weten gewoon niet wat ze moeten zeggen dus dan zeggen ze domme clichés.
Toen ik aan (vroeger) kinderen dacht had ik altijd het beeld van een dochter in mijn hoofd. Toen ik eenmaal zwanger was had ik heel erg het gevoel dat ik zwanger was van een meisje en eenmaal bij de echo bleek het een jongen te zijn. Ik moest daar echt even aan wennen, het beeld dat ik altijd in mijn hoofd had (deels onbewust) was dat ik een meisje zou krijgen…. geen idee waarom maar dat ging echt vanzelf bij mij. Misschien ook omdat bijna alleen maar tantes, nichten en (schoon)zussen heb? Ook zijn mijn ouders uit elkaar en heb ik daardoor echt een hele goede band met mijn moeder. Eentje die ik voor mijn gevoel nooit met mijn zoon zal kunnen krijgen, maar is dat ook zo? Ik heb dat voorbeeld niet dus ik kan dat helemaal niet denken maar toch doe ik dat..
Nu ben ik al 9 maanden mama van het allerliefste en leukste jongentje ever en is hij echt het allerbeste wat mij is overkomen.
Maar ik zal eerlijk zijn, bij mij blijft het gevoel wel hangen van hoe zou het zijn als ik ook een dochter zou hebben. Ik kan in sommige buien ook best jaloers zijn op mama’s met een meisje, maar waarom? Ik heb geen idee. Ik vind het ook behoorlijk irritant van mijzelf maar ik kan het niet uitschakelen. En gelukkig wordt dat gevoel ook steeds minder.
Ik vind het ook echt een interessant onderwerp want ik kan me dus niet voorstellen dat je geen voorkeur hebt terwijl dat natuurlijk ook bestaat. Ik vind het echt een goed artikel en ik ben blij dat hier ook eens over geschreven wordt. Geniet van je prachtige kinderen en hopelijk in de toekomst een derde kindje! Liefs xxx
Ik had altijd een bepaald plaatje in mijn hoofd, 2 dochters en dan, als nakomertje (want ik wil liever niet 3 kindjes kort op elkaar, om verschillende redenen, ALS het ons gegund is) een zoontje die dan een echt mama’s kindje word en tot op het bot verwend door de 3 mama’s die hij dan zou hebben haha.. ons 1e kindje is een meisje en na 10m diende nr 2 zich aan ..ik was dan ook ZO verrast toen ik bij de geboorte ineens een jongetje in mijn handen had! De bevalling is gefilmd en ik roep vol emotie “een jongetje, een jongetje.. we hebben een zoontje” om vervolgens in tranen (VAN VREUGDE JA) uittebarsten. Dat beeld in mijn hoofd kloptte dus niet, dáár moest ik wel even aan wennen, dat wel! Maar het feit dat wij beide keren het geslacht niet wilden weten getuigd voor mijzelf al genoeg dat het ons niks uitmaakt wie we ontmoeten bij de geboorte.
Totaal geen voorkeur. Zeker als je geen kinderen kan krijgen, en je na 8 jaar keihard vechten en knokken eindelijk zwanger bent.
Toen wij dus ook hoorde dat wij een Zoon kregen en hij helemaal gezond is, was ik de meest gelukkige vrouw op aarde.
Wij zullen (helaas) nooit een tweede kindje krijgen, en nooit heb ik ooit het gevoel gehad dat ik dan dus ook geen dochter zou kunnen krijgen/hebben. Mees is ons allergrootste wonderkindje!
Door onze situatie, kan ik er vrij slecht tegen dat er dus werkelijk vrouwen zijn die ‘voorkeur’ hebben.
Ik ben van mening dat je een kindje wil om het hebben van een kindje en al het geluk wat daar bij komt kijken, niet om het geslacht.
Helemaal mee eens! Wij na 5 jaar bikkelen eindelijk zwanger. Behandelingen, onderzoeken, onzekerheid en ontelbare teleurstellingen. Iets wat je niemand toewenst. Als je dan na al die jaren een wondertje in je buik hebt, je bent eindelijk zwanger, dan stellen mensen toch van die absurde vragen.. Ik ben zwanger! Eindelijk! Wij waren op een punt aangekomen waarvan we dachten dit lukt ons niet meer. Als je dan hoort dat je een zoon krijgt ben je ZO ZO gelukkig! En dan die vragen of je niet liever een meisje had gehad, en of ik het wel leuk vind want jongens zijn zo druk etc etc. Pardon!? Ik kan er persoonlijk heel erg boos om worden. Hoe durf je dat te vragen/zeggen!? Ik ben zwanger!! Ik heb een voorkeur voor een gezond kindje, dat lijkt mij toch veel belangrijker dan het geslacht…
Hier 2x na een intensief ivf project zwanger geworden. Nu zwanger van tweede zoon. Moest ik even slikken? Ja! Niet omdat ik geen tweede jonge wil want ik vind het heerlijk. Maar de gedachte dat ik Nooit een dochter krijg omdat een3de zwangerschap helaas niet mogelijk is, dat moest ik even verwerken. Helaas snappen mensen dat niet en denken ze meteen dat je niet blij bent met je zwangerschap. Het is een toekomst beeld wat je los moet laten en dat is soms lastig.
Oh vrouw wat beschrijf je dit weer mooi. Ook wil ik je bedanken voor een interessant onderwerp om me eens in te verdiepen. Ik studeer pedagogische wetenschappen en bij mij komt de vraag meteen opborrelen wat deze disappointment voor een invloed heeft op de opvoeding van dat kind (of de andere kinderen in het gezien). Leuk onderwerp voor mijn bachelorthesis van volgend jaar!
Liefs!
Mooi artikel! Als je me vroeger gevraagd zou hebben of ik een voorkeur had, zou ik ‘een jongen’ gezegd hebben. Maar toen ik zwanger was, was ik er vrij snel van overtuigd dat we een meisje zouden krijgen. Wat was ik dan ook in de wolken dat mijn gevoel klopte! Moest het toch een jongen geworden zijn, zou ik even hebben moeten slikken, maar dan vooral omdat mijn gevoel zo verkeerd zou gezeten hebben en ik in mijn hoofd me al een leven met een dochter had ingebeeld :). Maar uiteindelijk is het allerbelangrijkste: een gezond kindje. En jongens kunnen ook zacht zijn en meisjes stoer. Ze zijn wie ze zijn en dat is helemaal oké 🙂
Ik ben het volledig met je eens! Ik heb een dochter van bijna 2 jaar en een zoontje van (op de kop af) 1 maand en iedereen zegt ook: oh, een koningspaar! Dat is echt de ultieme wens van iedere ouder!
Ik kan ook niet anders dan een beetje schaapachtig kijken.
Het maakte mij niet uit of ik 2 zoons, 2 dochters of 1 zoon en 1 dochter zou krijgen, zolang ze maar gezond, gelukkig en blije kids zijn.
Alles zit erop en eraan en dat is waar het mij om gaat!
Ik heb dus wel geslachts teleurstelling gehad.
Ik ben zo nuchter en zo stabiel persoon dat ik schrok van mezelf. Het overkomt je gewoon.
Toen er na de eerste jongen een tweede kwam had ik het wel even zwaar. Het is helemaal goed gekomen hoor 😉
Ik ben zo gek op mijn twee jongens.
Toch bleef er iets knagen, en dat meisje dan? Het meisje dat in mijn hart leefde maar er niet was..
Toen heb ik het meisjesdieet gevolgd, maar wel met in m’n achterhoofd, Nòg een jongen is ook goed.
Ik ben nu 27 weken zwanger van een meisje.
Toen ik net zwanger was van ons kindje kon ik me niet voorstellen dat het een jongetje zou zijn. Ik kom zelf uit een gezin met 1 jongen en 4 meiden, het was voor mij bijna logisch dat ik dus ook een meisje zou krijgen. Ik wist simpelweg weinig van jongetjes. Toen we bij de geslachtsecho hoorde dat het een jongetje werd vond ik dat zó leuk! En nog steeds, ik vind het fantastisch. En ik had het net zo fantastisch gevonden als het een meisje was geweest. Mijn man zei pas; als er nog eens een kindje mag komen, hoef ik het geslacht van te voren niet te weten, wat het maakt echt niets uit. Het is je kind en daar houd je het allermeest van, of het nou een jongetje of een meisje is!
Totaal geen voorkeur. Wist bij beide pas na de geboorte wat het geslacht was. Eerst een dochter. Daarna een zoon. Juist omdat het geslacht mij helemaal niets uitmaakte had ik er tijdens de zwangerschappen geen behoefte aan om het al te weten. Wij gingen voor een verrassing en hoopten vooral op gezonde kindjes.
Het is een mooi onderwerp en bijzonder dat iedereen dit zo anders ervaart. Ik had bij de eerste sterke voorkeur voor een jongen en bij de tweede voor een meisje. En JA, dat mag ik gewoon uitspreken. Ik zeg daar namelijk helemaal niet mee dat ik : a. Minder van kindje zou houden als het andere geslacht zou hebben en b. ook niet dat ik liever niet wil dat het gezond zou zijn. Daarnaast was ik ook nog steeds gewoon heel dankbaar dat het ons gegund was. Het één staat echt gewoon los van het ander. Dit onderwerp is vaak zo beladen maar het was enkel en alleen mijn gevoel. Uiteindelijk blijft er maar 1 ding over: een super trotse mama die dol is op haar kids en dat is het allerbelangrijkste
Na 3 dochters, was ik in verwachting van een zoontje.
Mijn ” teleurstelling” was enorm groot, ik had zo op een meisje gehoopt. Meer omdat ik mezelf echt als meisjes mama zag, en na 3 meiden gewoon geen idee had hoe het met een jongen zou gaan. Het was meer de onzekerheid dan dat ik er niet blij mee was.
Toen die eenmaal geboren was, heb ik m niet meer losgelaten en nog is het een mamas jongen en ik ben dol op hem! En voel me zeker wel schuldig dat ik dacht dat ik dit niet kon een jongentje.
Nu weer zwanger en hoop nog steeds op een meisje, al zou ik nu een jongetje ook helemaal geweldig vinden!
Ik heb een zoontje van 3 en een dochter van 1. Eerlijk, ik wist niet van het bestaan van de term ‘koningskoppel’ totdat ik beviel van onze dochter. Bij onze zoon wisten we het geslacht van de baby niet. Bij onze dochter wel. Wat ik dacht toen het geslacht bij de echo genoemd werd? Ik was verbaasd en tegelijk verrast. Misschien had ik ook gerekend op een jongen omdat ik er al een had. Ergens dacht ik dat alle kleertjes dan niet opnieuw gebruikt konden worden (want beide kids zijn in maart/april geboren). Maar meteen wist ik ook dat ik kon gaan shoppen voor een meisje, en dat is toch ook leuk?
En als ik naar jouw gezin kijk? Volgens mij hebben die twee prachtige mannetjes het niet beter kunnen treffen samen. Nu al de beste vrienden en ze staan nog maar aan het begin van hun leven.
Dus ook hier was er geen voorkeur, totaal geen gedachten over een koningskoppel en zeker geen teleurstelling toen we achter het geslacht van onze jongste kwamen.
We hebben twee mooie, gezonde kinderen en dat is wat telt!
Hier gezegend met een zoon en een dochter, wat wij vooral nu krijgen is; goh leuk dan ben je meteen klaar. Uuuuhhhh mag ik dat even zelf bepalen aub???
Ik ben zwanger van ons tweede meisje en kreeg zelfs van mensen die dicht bij me staan de opmerking of ik het niet jammer vond. Zeker omdat ik nooit zou ervaren hoe het is om de liefde van een zoon te voelen. Alsof ik deze liefde niet van mijn dochters krijg?! Ik denk dat mensen allang blij mogen zijn dat ze überhaupt zwanger mogen raken en een (hopelijk) gezond kindje op deze wereld mogen zetten. Hoeveel mensen hebben de wens maar is het gewoon niet gegund?! Ik ben er reuze trots op dat ik straks 2 gezonde mooie meiden heb!
Mooi artikel. Ik ben momenteel zwanger van ons eerste kindje en heb vroeger altijd gedacht: ik wil een dochter. Meer omdat ikzelf altijd een tuttebel was (en ben :P) en altijd in de weer was met Barbie’s en poppen. Als ik eerlijk ben heb ik zeker nog een lichte voorkeur voor een meisje, maar zodra die gedachte in me opkomt wil ik die het liefst zo snel mogelijk van me afschudden. Dat ik uberhaupt zwanger ben, dat mijn lichaam het kan en mag dragen is al een wonder op zich. Ik hoop dat mijn lichaam vooral een gezond kind ter wereld mag brengen, ongeacht wat het geslacht is. 20 juni weten we wat het wordt en soms ben ik inderdaad bang voor die teleurstelling . Maar aan de andere kant: oh wat houd ik al van dit kleine schatje dat nog veilig bij me zit!!
Ik had een lichte voorkeur voor een meisje. Hebben we ook gekregen.. maar het is niet zo dat ik ‘teleurgesteld’ zou zijn als het een jongetje was geweest. Ik zie om me heen dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is en dat mensen er alles voor over zouden hebben om een kindje te krijgen, wat maakt meisje of jongen dan uit.. had het er ook eens met mn moeder over. Mn vader (wij zijn met 3 meiden) kreeg toen mn zusje werd geboren de opmerking: wat jammer he.. weer een meisje. Te idioot voor woorden!
Wij hebben 3 jongens en bij onze jongste was het ook gelijk, nu hopen op een meisje!!! Nee, wij wensen een gezond kindje en welk geslacht dat maakt ons niet uit. Ik heb zelf ook diverse miskramen doorgemaakt en dan ben je inderdaad erg blij als het allemaal goed verloopt, met een geslacht ben je dan niet bezig.
Al moet ik wel zeggen bij de eerste blik op de echo, dachten ze dat het een meisje was, dus wij dachten dat zou leuk zijn bij de 2 mannen, maar nu achteraf ben ik erg blij met mijn boys. Het is nu al een 3eenheid. (1/3/4,5y)
Ik heb 5 kinderen, waarvan de oudste 2 jongens zijn. Mega leuk, nooit voorkeur gehad, voelde me super stoer met 2 jongens… De derde is een meisje en ik moet zeggen dat dat zoveel bij mij losmaakte. Ik had wederom geen voorkeur, maar toen de echoscopist vertelde dat we een meisje zouden krijgen maakte mijn hart een enorme sprong! Had dit niet verwacht… Ze is nu 14 en een mega stoer kind, voetbalt in de selectie en is totaal geen meisje-meisje… (Ik trouwens ook niet dus dat scheelt…). De twee jongsten zijn ook meisjes, dus compleet tegen mijn verwachting in overheersen de dames hier in huis… Het maakt inderdaad niks uit, ik heb meerdere miskramen achter de rug, en het is echt zo dat een gezond kind het grootste geschenk is! Tóch ben ik stiekem wel blij dat ik allebei de geslachten heb gekregen…
Ik heb een zoon en een dochter.. dat was voor mijzelf ook geen verrassing bij de echo.. maar wat had ik een moeite met de reactie van mensen om me heen.. oh wat gaaaaaf een jongen en een meid… ik klapte daar vaak (lekker hormonaal) boven op… zouden 2 jongens niet goed zijn dan?? Waarom vraagt altijd iedereen wat t geslacht is.. en dan reageren met.. oh leuk!! Alsof t abdere geslacht niet leuk is.
Ook wij hebben te maken gehad met een miskraam.. dan maakt het je allemaal niet meer uit hoor… ik prijs me heel gelukkig met mijn 2 gezonde kinderen!!
Absoluut geen voorkeur! 1 gezond jongetje rondlopen van bijna 2 jaar en 1 jongetje zit al 30 weken veilig in mijn buik. ❤ kan niet wachten tot ze elkaar ontmoeten.
Hier een moeder van 2 kindjes, jongen én een meisje. Kreeg tijdens mijn zwangerschap ook vaak te horen “jullie zullen wel blij zijn dat het een meisje is!” Nee, ik was blij dat alle echo’s goed waren én dat ik uiteindelijk een gezond kindje op de wereld heb mogen zetten. Uiteraard is een meisje super leuk, maar een jongen net zo goed, als het een jongen was geweest hadden wij ook maar 2 kindjes gewild. Ik ken die teleurstelling -gelukkig- niet 🙂
Onze tweede is een meisje en iedereen was helemaal blij, terwijl ik altijd dacht twee jongens te krijgen. Of nouja krijgen, je snapt wat ik bedoel. En tot op de dag van vandaag (ze is ondertussen bijna 6) krijgen we opmerkingen over hoeveel geluk we hebben. Oke dan?! Nooit iets van begrepen. Wij zijn gelukkig met twee gezonde kinderen ongeacht jongen of meisje.
Ik herken dit zooooo!wij krijgen nu een 2e mannetje en daar zijn we heel heel heel blij mee .. met de combinatie test hadden we een kans van 1 op 83 en gelukkig is na veel onderzoek alles helemaal goed en gezond!en dan noggg vragen mensen o dan komt er zeker nog wel een 3e? Ga je nu door tot een meisje? Een meisje was ook wel heel leuk geweest … die opmerkingen!bahhhh bah mensen praten als een kip zonder kop!
Liefs
Ja pff echt heel vervelend. Hier ook een jongensmama. Altijd het idee gekregen dat mensen sowieso jongens minder leuk vinden en al helemaal bij de tweede. Zoveel mensen die gezegd hebben, nou ja nog een jongen is ook wel leuk. Alsof het een teleurstelling was. Dan krijg je idd het gevoel of je niet blij mag zijn en ging ik zelf aan mezelf twijfelen toen ik wel blij was. Herken het wat je zegt dat je als enige wel eens denkt van ja met trouwen was anders en dat je hoopt een goede band te hebben met je zoons. Al denk ik dat dit meer aan het kind ligt dan aan het geslacht. Ik maak graag kleertjes als hobby, dat is het enige waarbij ik soms denk dat een meisje daarvoor leuker was (jurkjes, rokjes), maar aan de andere kant dat maakt me creatiever voor mijn mannen.
Helaas was het ons niet gegeven om kinderen te krijgen maar het had mij niet uitgemaakt meisje of jongen allebei super welkom. Mensen zijn soms zo hard en naar in reacties en gooien er maar wat uit. Toen onze kinderwens niet vervuld werd was het “nou dan neem je toch een adoptiekindje” toen dat ook niet kon kwam de spreekwoordelijke hond voorbij…..niks mis mee hoor maar op zulke momenten is het beter om niets te zeggen.
Ik herken dit zo!!!
Ik ook heb die vraag al zooooo vaak gekregen, ik heb 2 prachtige jongens en ben er zo mega trots op
Ik zou niet anders willen, mijn leven mijn alles.
Dit is zo waar, ik herken dit met mijn 2 zoons
Moet er wel om lachen ook dat ze het idd gewoon zo zeggen, door voor de 3e haha vreselijk vind ik dat! Wel leuk om te lezen dat het overal hetzelfde is
Zo herkenbaar!
Ik ben 2 maanden geleden bevallen van onze 2de dochter en ook hier verschillende opmerkingen gehad over dat een jongen wel leuker geweest was.
Nee.
Een dochter is leuk, dat weet ik al want dat ‘ken’ ik. Een zoon was ook heel leuk geweest want dat was anders geweest.
Hier tot nu toe ook nog zeker geen voorkeur bij een eventueel derde kindje.
Wij hebben een ‘koningskoppel’ heel erg leuk maar nooit uitgesproken als grote wens. We wilden een kindje en de eerste bleek een zoon. Super blij. Tweede keer: meisje. Super blij. Maar blij omdat we een kind zouden krijgen, om ernaar uit te kijken. Niet vanwege een voorkeur voor het geslacht. Vraag me af of ik met dergelijke vragen (ga je door tot je een meisje krijgt) om had kunnen gaan. Ik vind het kortzichtig om het überhaupt aan iemand te vragen, projectie of geen projectie. En nu zijn we ‘klaar’ met kinderen en komt alsnog de vraag naar een derde. Zucht…
Wij hebben in januari een zoon mogen krijgen, want zo zie ik het. Met een dochter hadden we net zo gelukkig geweest hoor! Ik krijg nu al, onze zoon is tenslotte al 4 maanden , de vraag of we ook nog voor een meisje gaan., zo raar vind ik dat ook..
Hier in verwachting van een 2e dochter, ooit had ik de voorkeur voor een jongen en meisje en nu krijg ik nog een dochter en ik ben er werkelijk dolblij mee. Uiteraard had ik mijn man een zoon gegund, maar twee gezonde dochters is ook prachtig! Jammer genoeg krijg ik nu al de vraag of we voor een 3e gaan ( terwijl ik nog in verwachting ben) omdat twee dochters blijkbaar niet goed genoeg is, iets wat ik zeer vervelend en ongepast vind. Mijn man en ik hebben er geen problemen mee en zijn dankbaar, dus ik snap niet zo goed waarom andere mensen hier wel problemen mee hebben.
Absoluut een voorkeur voor een meisje.. wilde het daarom ook weten, als het een jongen was geweest had ik even moeten wennen en weet ik zeker dat ik strontjaloers zou zijn op de aanstaande mama’s in de prenatal die wél bij de meisjeskleren konden shoppen… nu stond ik bij die meidenkleren en dacht alleen maar.. wat fijn dat ik hier mag staan..
Ja tuurlijk, een gezond kind staat bovenaan, met stip! Maar als je gras in de tuin legt wil je ook dat het groen is.. dat is iets vanzelfsprekend (dat gezond op 1 staat he..)
Toch blijf ik ervan overtuigd dat 99% van alle moeders graag een dochter zou willen en dat als je al een zoon hebt die wens echt wel daar is, dat je erover fantaseert hoe het zou zijn en dat er echt wel 1 moment in de zwangerschap is geweest dat je denkt.. he.. een meisje zou toch wel leuk zijn geweest.. dus wat iedereen ook zegt, ik geloof het niet.. als moeder heb je altijd de stille wens voor een dochter, misschien zit hij heel diep verstopt, maar ik weet 99% zeker dat deze er is..
Voor een 2e maakt het ons trouwens oprecht niet uit.. 2 meiden is superleuk en met een jongen erbij heb ik van allebei 1 en dat is natuurlijk ook geweldig..
De eerste keer had ik ook absoluut de voorkeur voor een meisje. Wilde ook zo snel mogelijk het geslacht weten en ik vond het geweldig, een dochter.
Na mijn dochter hebben wij nog twee zoons gekregen, die beide keren had ik ook absoluut geen voorkeur, mijn meisje had ik al. Klinkt stom maar zo voelde ik dat oprecht.
Onze derde zoon is heel ziek geweest en heeft lang in het ziekenhuis gelegen, moet eerlijk zeggen dat ik er nu wel anders tegenaan kijk. Toch ben ik ontzettend blij dat ik een dochter heb, niet omdat mijn jongens niet leuk zijn, maar net zoals mijn man een andere band heeft met de jongens, heb ik dat ook met mijn dochter. Het is anders, beide leuk, maar echt anders.
Dag Lieke, heb jij het gevoel dat je dochtertje iets ‘mist’ omdat de 2 jongste jongetjes zijn en misschien closer zijn doordat ze hetzelfde geslacht hebben?
Sorry hoor maar wat een onzin. Spreek alsjeblieft voor jezelf en laat opmerkingen zoals ‘ik weet zeker dat… ‘ en ‘99% van de moeders… ‘ achterwege want je kunt voor geen enkele andere ouder spreken. Alleen voor jezelf en jouw eigen voorkeur voor het hebben van een dochter, wat ik overigens prima vind want het is jouw wens, jouw voorkeur. Maar praten voor een ander, laat staan voor 99% van de moeders?! Wat een stemmingmakerij.
Dan ben ik die 1% van alle moeders die graag een zoon had willen krijgen. Ik vind mannen over het algemeen veel leuker dan vrouwen, kan ook veel beter omgaan met mannen vind vrouwen toch snel wat krengerig en jaloers onder elkaar dat zie ik bij mannen totaal niet. Nou ik kreeg dus een dochter (wist het ook niet van te voren) toen ze op mijn buik werd gelegd was ik een zoon vergeten en was ik superblij met mijn gezond kind. Maar waar ik heel veel moeite mee heb gehad was de vraag wanneer er een 2e kwam, nou dus niet mijn man en ik hebben besloten wat het ook zou worden we het bij een kind zouden laten. Nou het commentaar was verschrikkelijk, of het niet lukte of onze relatie niet goed was enz. enz. Nee hoor alles was goed had er misschien nog 5 kunnen krijgen. Maar een kind is prima wat ons betreft. Wij zijn gelukkig met z’n 3tjes!
Dit is heel herkenbaar Katja.. wij hebben er nu 1 en we zijn niet actief aan het proberen voor een 2e.. niemand die gelooft dat je “niet actief kunt proberen” want als je geen voorbehoedmiddel gebruikt ben je automatisch alleen maar bezig met zwanger worden… nou.. serieus niet dus! Tuurlijk denk je richting het einde van de maand wel eens “goh, zou het”? Maar als we met z’n 3en lijven is dat ook prima.. dat is ook not done.. 1 kind.. 1 is geen.. ze groeien op zonder broer of zus dat is zielig.. ze hebben later niemand.. wat een onzin! Ik ben enigskind en heb niets gemist of ben wat tekort gekomen, mijn man heeft 1 broer en daar heeft hij geen contact mee omdat het niet klikt.. puur geluk hebben of het later nog allemaal zo leuk is als nu.. 1 is helemaal prima hoor.. en 2.. 2 ook..
Bij onze 1e was ik überhaupt al blij dat ik zwanger was na al die jaren en het maakte me echt niet uit. Dat was dus een zoon, bij onze 2e was bij de echo mijn schoonmoeder mee die elk moment kon overlijden en toen hoorde we dat het een meisje was. Mijn man heeft toen ook haar naam verteld en we hebben haar vernoemd naar mijn schoonmoeder , dat weet ze dus ook nog , een week later is ze overleden. Het maakte me echt niks uit maar dit moment was wel heel bijzonder ❤️.
Ik vind het oprecht heel lastig als mensen zo zeggen/denken… Ik ben gezegend met 2 heerlijke meiden in mijn armen en een kindje in mijn hart. Kinderen heb je niet op bestelling, je hoopt ze te kunnen krijgen en dat ze blijven zitten en gezond en wel ter wereld komen. Een jongen of een meisje heeft voor mij nooit uitgemaakt❤️
Wat speciaal ❤️
@ myrthe
Ik ben mama van een meisje en nu een jongetje in mijn buik. Veel mensen zeggen nu tegen ons “nou van allebei 1 dan ben je meteen klaar”. Uhhhh hallo?! Wie zegt dat? Waar staat dat? Toen ik zwanger was van mijn dochter zei iedereen “nou die heb je al binnen”. Zelf zie ik dat niet zo. Ik dacht dat het een jongen zou worden… en nu bij de tweede hoopte ik het stiekem. Ik vind het vreemd dat een meisje “alles” zou moeten zijn. Het gaat ons vooral om een gezond en gelukkig kind!
Het enige wat ik dacht: als het maar gezond is. Dat is allemaal niet zo vanzelfsprekend. En ik was al ontzettend blij dat het zwanger raken snel lukte. Want ook dat is niet vanzelfsprekend.
Gelukkig een gezonde zoon van 20 maanden die ons leven verrijkt. Gezondheid en liefde, dat is toch alles in het leven!
Mooi artikel. Zelf kreeg ik eerst een meisje en daar ging eerlijk gezegd mijn voorkeur ook echt naar uit. Bij mijn 2de kindje werd het duidelijk dat het een jongetje werd en moest ik heel even knop omdraaien. Niet omdat ik een jongetje minder leuk vind, maar omdat ik al lang een verlangen had naar die zussenband die ik zelf heb mogen ervaren. Maar ik had al snel door dat een jongetje helemaal geweldig was en vind het fantastisch! Nu zwanger van een derde kindje – het wordt opnieuw een jongetje. Hoewel dit opnieuw heel erg welkom is, voel ik me toch ook slecht bij de gedachte dat mijn meisje nooit een zussenband zal mogen ervaren… mijn zoontje is veel socialer en had daar m.i. minder behoefte aan. Dus hier is de gender disappointment echt wel aanwezig, niet voor mezelf daarom, maar wel omdat ik bang ben dat het ergens een gemis zal zijn vr mijn dochtertje en de 2 jongste hetzelfde geslacht zullen hebben en ze daardoor misschien een betere band zullen opbouwen. Ik weet dat dit voor veel mensen onnozel overkomt maar ik worstel hier momenteel heel erg mee…