MORRIS IS TWEE JAAR!

Lieve kleine grote Morris,

Ik heb je het eerste jaar van je leven iedere maand een brief geschreven in jouw boekje, maar het afgelopen jaar deed ik dat iets minder gestructureerd. Ik vond dit een mooie gelegenheid om het wél weer eens te doen. Het is vandaag 5 mei 2018 en jij bent jarig! Je wordt twee jaar. Ik kan nauwelijks geloven dat het al twee jaar geleden is dat jij geboren werd. Dat ik jou, samen met papa, thuis, in ons eerste appartementje, op de wereld zette. Onze eerste baby. Onze zoon. Wat was je gewenst en wat waren we blij dat je er eindelijk was. We hadden een geweldige start, papa en mama zaten door jou op een kneiter van een roze – of blauwe – wolk en ons eerste jaar met z’n drieën was min of meer perfect. We verhuisden, we kwamen erachter dat je een broertje zou krijgen en jij ontwikkelde je van kleine minibaby tot gezellige dreumes. Ik zei vaak:  wat er ook op ons pad komt en wat er ook verandert; dit eerste jaar pakt niemand ons meer af. Veranderen deed het alleen niet.

Dat eerste jaar had ik nooit, maar dan ook echt nooit kunnen vermoeden, dat ik het tweede jaar nog zóveel leuker zou vinden, want vriendje wat ben je gegroeid. Ik dacht altijd dat ik een echte ‘baby-moeder’ zou zijn, maar het tegendeel is waar. Hoe heerlijk ik die eerste tijd ook vind, ik vond het afgelopen jaar met jou intens genieten. De interactie, de gesprekjes, zien hoe je letterlijk iedere dag leert. Tellen, kleuren – blauw is by far je lievelings – en zinnetjes van ondertussen vijf of zes woordjes achter elkaar. Als je papa gaapt zeg je ‘papa moe, papa naar bedje toe’, en als ik je ‘s ochtends uit bed kom halen is het standaard: ‘mammie en Morris samen grote bed?’ Je zingt liedjes – ‘ie ie ie a a a stond erbij keek ernaar’ is op het moment favoriet, en je laat me iedere dag een paar keer heel hard lachen om de hilarische dingen die je af en toe uitkraamt. Bovendien ben je de liefste grote broer die ik me kan bedenken. Je bent maar 16 maanden ouder dan Benjamin, maar écht zijn grote broer. Je ontfermt je over hem, geeft hem hapjes van jouw eten, wilt hem het liefst de hele dag vasthouden en knuffelen en je gaat nergens naartoe zonder hem. Je vindt het allemaal snel goed, maar wel altijd ‘baby Ben ook mee’.

Qua karakter ben je een beetje een mixje van papa en mama. Je kunt heel driftig worden als het even niet gaat zoals jij bedacht hebt, je hebt een sterke eigen mening en wil ‘s ochtends het liefst zelf bedenken wat je die dag aan gaat trekken. We doen vaak een compromis: ik pak twee paar schoenen en dan mag jij zeggen welke je wilt. Bovenal ben je een intens lief, rustig, en gevoelig kind. Als wij onze stem tegen elkaar verheffen ga jij met een boekje in een hoek zitten, maar als we knuffelen en jij dat ziet wil je meeknuffelen en straal je van oor tot oor. Je snapt veel meer dan wij soms beseffen. Je bent het liefste de hele dag buiten om te voetballen en de plantjes water te geven tot ze geen water meer kunnen zien, maar je bent net zo weg van je auto’tjes en gaat ook heel graag een hele poos op de bank zitten met een boek of een puzzel. In je eigen wereldje. Je houdt van vaste routines, doet veel dingen volgens jouw eigen ritueel en je bent een denkertje. Je onthoudt alles, en als ik je in je ogen kijk zie ik mezelf. Dat maakt me soms ook wel een beetje ongerust.. Ik hoop dat het later wat kalmer in jouw mooie hoofdje zal zijn dan dat het vaak in dat van je moeder is.

Oh Morrisje wat zijn wij trots op jou. Je maakte ons twee jaar geleden papa en mama, en sindsdien vooral iedere dag zo gelukkig dat jij bij ons bent. Ik kan je niet eens zeggen hoe je ons leven verrijkt hebt. En dat van de mensen om ons heen! Je opa’s en oma’s, je bonus opa en oma waar je iedere week een dag gaat spelen, en ál je ooms en tantes: iedereen is stapelgek op jou. Je bent gewoon écht heel leuk gezelschap. Op maandag en donderdag kunnen we niet de hele dag samen zijn omdat mama moet werken, en ik mis je al als je er heel even niet bent. Ik houd jou het liefste altijd dicht bij me en loslaten valt me niet mee. Gelukkig hoeft dat ook nog niet. Afgelopen week waren we een beetje verdrietig, maar je wist ons steeds opnieuw op te vrolijken. Even knuffelen, kusjes voor mama, en vooral heel veel dansen en spelen zoals je dat altijd doet. We hebben een heel bijzondere band, jij en ik. We zijn twee handen op één buik en voelen elkaar heel goed aan. Misschien omdat we zo op elkaar lijken en ik zo veel van mij in jou herken. Ik hoop dat het een heel mooi jaar voor jou wordt schatje, waarin je nog veel meer gaat leren maar waarin je vooral ook blijft zoals je bent. Mijn lieve kleine mensje. Jij maakt de wereld in je uppie een beetje mooier.

Ik hou meer van jou dan je ooit zult weten.

Dikke kus,

mama