Onze kinderwens

Al zolang ik me kan heugen is het mijn allergrootste droom om mama te worden. Als kind schreef ik in ieder vriendenboekje bij ‘wat ik later worden wil’ dat dat toch echt wel juf en moeder zou moeten zijn. De ambitie juf te zijn liet ik geloof ik al in de loop van mijn basisschooltijd varen. Die om jong moeder te worden bleef, en werd met de jaren alleen maar sterker. Toen ik op het VWO op mijn twaalfde mijn allereerste vriendje kreeg, was ik er heilig van overtuigd dat dat ook maar meteen, huppakee, de vader van mijn kinderen zou moeten zijn. Ik bleef maarliefst vier jaar in die waan. Aan die verkering kwam 10 dagen na mijn 17e verjaardag definitief een einde en óh wat was ik verdrietig. Alsof de wereld verging, maar dan nog net een tandje erger, zeg maar. Ontroostbaar. Letterlijk ziek van verdriet. Daar gingen al mijn toekomstplannen.

In het jaar dat volgde besloot ik dat het ‘m niet ging worden. Mannen waren leuk voor even, maar niet voor het leven, dus jong moeder worden zat er niet in; daar was ik inmiddels wel over uit. Ik besloot Rechten te gaan studeren en diehard carrieretijger te worden, maar ook dát plan viel in duigen toen bleek dat ik het hele plaatje van advocaat zijn eigenlijk veel leuker had gevonden dan de inhoud ervan zelf. Precies op het moment dat ik stopte met mijn studie, kwamen Koen en ik elkaar weer tegen. We kenden elkaar op dat moment al bijna 4 jaar. Binnen een maand waren we onafscheidelijk, binnen een half jaar trok hij bij mijn ouders in, na een jaar woonden we samen en bijna 3,5 jaar later zijn we getrouwd. Vanaf het moment dat we elkaar weer tegen kwamen wisten we allebei dat het oké was zo. Op een of andere manier was dat in ons geval dus écht zo; het voelde voor ons allebei alsof het zo moest zijn. Al vanaf het moment dat we ons eerste huisje betrokken begon het bij mij heel sterk te kriebelen. Vooral toen bevriende stellen één voor een hun eerste kindje kregen zat ik af en toe jankend op de bank. Inderdaad, nog maar 20 jaar en midden in een studie, maar oh wat verlangde ik naar een kindje van onszelf. We spraken met elkaar af te wachten tot we getrouwd zouden zijn, allebei een vaste baan- en een huis gekocht zouden hebben.

Op 1 mei 2015 zijn we getrouwd, daarover zal ik later nog wel een artikeltje tikken mocht er interesse in zijn, en twee weken later als we impulsief met Hemelvaart naar Parijs rijden, besluiten we daar het gewoon te gaan proberen. Ter plekke gooien we mijn laatste strip in de prullenbak en daar begint ons grote avontuur. We zijn dan allebei vooral héél erg onzeker, bang dat het ons misschien wel niet gegeven zal zijn, en kunnen het al vanaf het begin niet loslaten. Ik download meteen zo’n stomme app die zogenaamd aangeeft wanneer je ovulatie is (blijkt later bij mij helemaal niet te kloppen), en we houden alles precies bij. Drie maanden lang ben ik intens teleurgesteld als ik niet zwanger blijk te zijn. Ik word compleet irrationeel, vergeet dat drie maanden nog helemaal niet lang is, en ga erg aan mezelf twijfelen. Besluiten dat je samen graag een kindje wilt is één ding, maar het vervolgens ook echt proberen samen is weer wat héél anders. Ik vind het stom om te zeggen, schaam me er misschien zelfs een beetje voor dat ik het niet gewoon los kan laten, maar ik ervaar het proces van zwanger worden als iets psychisch heel zwaars. Die wens is zo sterk, zie dat dan nog maar eens los te laten.. Gelukkig zal al gauw blijken dat het voor ons vrij snel allemaal goedkomt.

Hoe voelde voor jullie dat proces van besluiten dat je een kindje wilt samen, tot het daadwerkelijk in verwachting zijn?