TWEE KINDJES ONDER DE TWEE – #1

Gisteren was Benjamin zes weken oud, en daarmee de kraamtijd dan toch echt voorbij. Het afsluiten van de kraamweek is altijd een dingetje, maar ik vind het afsluiten van de hele kraamperiode toch ook wel meedoen om de prijzen hoor. Dat mijn kleine minibaby gewoon alweer zes weken bij ons is vind ik ergens onvoorstelbaar, want HOE DAN?! maar anderzijds lijkt het ook alsof het nooit anders is geweest. Ik kan er maar niet over uit hoe de tijd voorbij vliegt sinds Benjamin er is. Dat vond ik na de geboorte van Morris al, maar nu lijkt er al helemaal geen lagere versnelling dan de zesde te zijn! De eerste zes weken als mama van twee kindjes onder de twee zitten erop, en ik heb de afgelopen weken heel veel vragen gekregen over hoe het met ons gaat, hoe ik het ervaar om twee kindjes onder anderhalf jaar te hebben en hoe het tot nu toe bevalt, en het leek me leuk jullie bij te praten! Ik heb als voornemen eens in de zoveel tijd een ‘twee onder de twee’-update te plaatsen, omdat het vast en zeker niet forever hetzelfde zal blijven! Als je hoort over twee kindjes relatief snel na elkaar zijn er vaak twee kampen: aan de ene kant ‘je doet het er even bij’, en aan de andere ‘de omschakeling van één naar twee is groter dan van geen naar één’. Onder welke ik me schaar lees je vandaag!

Laat ik beginnen te vertellen hoe het met Benjamin gaat! Dat kleine minimensje wat ik zes weken geleden op de wereld zette is inmiddels echt al niet zo mini meer. Hij heeft het geluidjes maken uitgevonden, lacht héél erg veel, weegt zomaar ineens al vijf kilo, en blijkt, net als zijn grote broer, een ritmekind te zijn. Hij krijgt overdag vijf voedingen, altijd op dezelfde tijden, slaapt ‘s nachts na zijn voeding van 23:00 uur door tot de volgende ochtend minimaal 7:00 uur, en is erg tevreden. Hij huilt erg weinig, maar als hij honger heeft en ik hem net even te lang laat wachten zullen we dat weten ook. Dan komt er ineens héél veel geluid uit dat kleine lijfje! Sinds deze week zien we dat Benjamin wat meer wakker is en hij dan gerust een poosje alert om zich heen gaat liggen koekeloeren. Alsof we langzaam al iets meer contact met hem kunnen maken. In die zin is het verschil met zes weken geleden zó groot!

Benjamin slaapt nog bij ons op de slaapkamer, in zijn wiegje naast ons bed. Ik ben er nog zó niet aan toe om hem op zijn eigen kamertje te leggen, dus voorlopig laten we het mooi op deze manier. Lekker dicht bij me. In dat zelfde wiegje doet hij ook zijn ochtendslaapje van meestal ongeveer drie uur. ‘s Middags slaapt hij in zijn ledikant op zijn eigen kamer, als Morris ook zijn middagdut doet. Hij valt over het algemeen altijd zelf in slaap, in zowel zijn wiegje als zijn ledikantje. Dat gaat echt heel goed! Aan het eind van de middag als ik ga koken hangt hij vaak lekker bij me in de draagdoek en dat vind ik fijn. Hij heeft dan meestal zijn onrustige uurtje en vindt niks anders fijn dan in de doek hangen. Ik heb die doek de afgelopen weken al meer gebruikt dan met Morris alles bij elkaar! Dat is denk ik een groot verschil tussen één of twee kindjes.. Toen Morris er net was had ik alle tijd om met hem op de bank te gaan zitten als hij mamahonger had, maar met twee kindjes is dat gewoon geen doen. Dan is de draagdoek dus echt een uitkomst. Benjamin tevreden, ik tevreden + twee handen vrij om eten te maken, wasjes te draaien, te stofzuigen en dweilen óf met Morris te lezen, puzzelen en met Toet Toet te spelen als hij ook behoefte heeft aan aandacht van z’n mama.

Dat is meteen ook de grootste uitdaging van het moederschap denk ik; je aandacht verdelen tussen je kinderen. Tot op heden lukt het voor mijn gevoel aardig. Als Benjamin in de ochtend die ruk van drie uur maakt ben ik alleen met Morris beneden, en is het eigenlijk net zoals voorheen. ‘s Middags slaapt Morris langer dan Benjamin doet en is het dus precies omgekeerd. Voor nu voelt dat wel als een fijne balans. De eerste twee weken was Koen thuis én liepen er de hele dag wel mensen in en uit, waardoor Morris sowieso aan aandacht geen gebrek had, maar toen het ‘normale’ leven daarna weer begon vond ik dat eigenlijk ook wel heel erg fijn. Ik doe heel erg mijn best om Morris ook de aandacht te geven die hij verdient. Ik breng hem ‘s avonds altijd naar bed net zoals voorheen, en betrek hem bij de verzorging van Benjamin zo veel ik kan. Luiertjes halen, verschonen, vieze luiers weggooien, Benjamin samen in bad doen; hij wil mama maar al te graag helpen. Daarbij gaat hij ook iedere week even met mama op pad en ook regelmatig een paar uurtjes naar Joke en Harald en dat is fijn voor hem: even de onverdeelde aandacht. Ik mis hem overigens al als hij een uur niet bij me is! Iedereen die hem een beetje kent zal kunnen beamen dat hij echt heel gezellig is om om je heen te hebben. Het is vooral erg leuk om te zien hoe gek Morris op zijn kleine broertje is. Echt waar, er zijn oprecht momenten dat ik wel kan janken van geluk. ‘BEN’ is ‘s ochtends het eerste wat hij zegt als ik hem uit bed ga halen, en als ik Benjamin na zijn ochtenddut meeneem naar beneden wordt hij bedolven onder de kusjes en knuffels. Daar geniet ik intens van.

De eerste weken na de bevalling merkte ik aan mezelf dat ik heel erg behoefte had aan thuis. Ik had weinig zin om mensen te zien en vooral heel erg veel behoefte aan rust en tijd met de jongens. Normaal gesproken ben ik echt een gezelligheidsdier en vind ik het heerlijk als we mensen over de vloer hebben, maar nu had ik daar geen zin in en vond ik het zelfs vaak lastig als er drukte in huis was. Dat zal wel iets hormonaals geweest zijn, want inmiddels is dat minder en heb ik weer zin om op pad te gaan en dingen te ondernemen. Ik blijf het overigens ook echt heel fijn vinden om gewoon thuis te zijn met de boys, maar dat is ook wel de aard van het beestje..

Op de vraag hoe het bevalt met twee kindjes onder de twee kan ik eigenlijk héél kort antwoorden: ik vind het geweldig. Ik ben heel bewust bezig met genieten van de jongens en van de tijd die ik met ze door mag brengen, en ik sta daar nu véél meer bij stil dan toen Morris kleiner was. Misschien omdat ik nu weet hoe snel het allemaal gaat. Ik geniet van de dagen met z’n drieën en voel een soort rust in mijn lijf die ik eerder niet kende. Ik hoef niet zo nodig continu de hort op, maar vind het heerlijk om het huis schoon te hebben, ervoor te zorgen dat de was gestreken in de kast hangt en ‘s middags al te beginnen met koken zodat we als Koen thuis komt lekker op ons gemak kunnen eten zonder stress voor het spitsuur. Het is oerdegelijk en momlife in optima forma, maar echt, dit mag van mij nog wel even duren zo. Ik lees vaak online terug dat het moederschap zwaar IS. Alsof het een feitelijk gegeven is waar je niet omheen kunt. Ik ben het daar zo niet mee eens en vind het jammer dat dat soort stellingen weinig ruimte laat voor andere ervaring en interpretatie. Ik denk dat het moederschap hard werken is. Dat zeker. Hele dagen in je joggingpak Netflix kijken is er niet bij. En het moederschap kán bij tijd en wijlen pittig zijn – vorige week had ik zelf zware migraine, een dreumes met twee doorkomende hoektanden en een baby die maar bleef spugen: toen stond ik ook echt niet te juichen hoor, no worries – maar over het algemeen ervaar ik het echt wel als een feestje en voel ik me vooral een geluksvogel dat ik dit zo mee mag maken. Ik schaar mezelf dus onder de mama’s die over een tweede zeggen dat je het er even bij doet, al vind ik dat persoonlijk wel een tikkie kort door de bocht geformuleerd want het is toch weer een mensje extra om voor te zorgen, maar ik vond de omschakeling van geen kinderen naar één kind echt wel pittiger dan de overgang van één naar twee. Misschien juist wel omdat ze snel na elkaar zijn geboren voelt het alsof ik er nog middenin zit. Dat hele ‘wennen’ aan de zorg voor een baby’tje slaan we naar mijn idee over, en dat maakt het allemaal net wat gemakkelijker!

Het is bizar hoeveel de jongens op elkaar lijken, en hoewel we het eigenlijk proberen niet te doen sluipt het er toch in dat je af en toe vergelijkt. Als je babyfotootjes naast elkaar legt, is het net of we Morris zijn ogen, neus en mondje in een ander koppie hebben geplakt. Morris z’n hoofdje was hartstikke rond, Benjamin heeft een langer en smaller koppie, dus wat dat betreft ziet het er toch weer anders uit. Benjamin weegt iedere keer bijna op de gram af hetzelfde als zijn grote broer woog toen hij even oud was, en Benjamin zijn ritme nu is exact gelijk aan dat van Morris op hetzelfde moment. We hebben tijdens mijn zwangerschap steeds gezegd dat we niet moesten hopen op nog zo’n baby’tje als Morris, omdat dat niet realistisch zou zijn.. Die woorden hebben we inmiddels lang en breed teruggenomen. Blijkbaar kan dus ook een tweede kindje een gemakkelijke baby zijn, en kun je als ouders ook twee keer vet geluk hebben!

Zes weken mama van twee kinderen! Ik vind het vooral bizar hoe ons leven hetzelfde is gebleven, terwijl het toch ook zo wezenlijk veranderd is. Ik ben benieuwd hoe de komende periode zal zijn. Jullie gaan het ongetwijfeld zien!

Als jij twee – of meer – kindjes hebt: hoe vond jij die overgang? Ik ben benieuwd hoe anderen dit ervaren hebben.

Bedankt voor het lezen!