TWEE MAANDEN MOEDER

 In Moederschap

Vandaag, op 5 juli 2016, is Morris twee maanden oud en ben ik dus precies twee maanden moeder. De afgelopen twee maanden zijn de meest intense, bijzondere en mooiste maanden geweest óóit geweest voor mij. Ik kan er op een of andere manier niet bij dat Morris alweer twee hele maanden bij ons is. Dat ik al twee maanden zijn moeder mag zijn en voor hem mag zorgen, voelt als een onwerkelijk gegeven. Vandaag wil ik jullie graag vertellen hoe ik de afgelopen twee maanden heb ervaren en hoe het met mij, en met ons, gaat.

2maandenmoeder

Vlak na Morris zijn geboorte vertelde ik jullie al dat ik er nog niet echt bij kon dat dat kleine ventje écht van mij is. Dat ik voor altijd voor hem zou mogen zorgen en dat hij altijd bij ons zou blijven. Nou, dat gevoel heb ik ergens nog steeds. Hoewel ik instinctief al vanaf het moment dat ik hem onder zijn okseltjes aanpakte en hem zelf op mijn borst legde een ontzettend sterk moedergevoel heb, en het moeder zijn me – al zeg ik het zelf – heel natuurlijk af gaat, ben ik nog steeds een soort van bang dat er morgen iemand aan de deur komt die hem weer op komt halen. Hoewel ik nog maar 22 ben, is mijn kinderwens altijd zó sterk geweest, dat ik amper durf te geloven dat ik nu echt moeder mag zijn. Ik vind het zoiets ‘groots’ dat ik het soms bijna niet kan bevatten. Het moederschap is zo allesomvattend, dat je het niet in een paar woorden kunt omschrijven. Ik had me er van te voren honderdduizend voorstellingen van gemaakt, maar de werkelijkheid overtreft ze allemaal. Als ik mezelf tegen Morris hoor praten – ‘doe jij lachen naar mama?’ – duurt het iedere keer weer even voor het besef binnenkomt dat ik nu inderdaad naast vrouw, echtgenote, dochter, zus en vriendin, vooral ook moeder ben. Een titel die altijd op de allereerste plaats zal komen en waar ik oneindig dankbaar voor ben.

Ik vind het vreemd dat het leven gewoon het leven blijft, terwijl onze wereld zo ingrijpend is veranderd. Ik bedoel, ik heb nog steeds een huishouden, we gaan nog steeds lekker naar het terras, gezellig naar de stad, samen boodschapjes halen, een hapje eten als we zin hebben en leuke dingen doen. Koen en ik doen nog steeds hetzelfde als voorheen, de katten zijn nog net zo als ze waren voor Morris er was en ons huis is precies zoals voor zijn geboorte. En toch is alles anders.

Het is zo tweeledig: ik ben nog steeds ik, maar ‘ik’ is sinds Morris er is ook een compleet ander mens. Tijdens mijn zwangerschap al voelde ik me heel anders – veel evenwichtiger – dan daarvoor, en sinds Morris’ geboorte is dat alleen maar meer geworden. Voordat ik in verwachting raakte was ik het stereotype emotioneel mens. Echt, ik jankte al bij het eerste beste tv-programma op televisie. Ik was dus ook voorbereid op een kraamweek vol kraamtranen en huilbuien. Die zijn er alleen allebei nooit gekomen. Op een of andere manier krijg ik er sinds Morris er is amper een traan uitgeperst. Ik voel zo veel, maar kan het niet zo goed uiten. Zal deels aan de hormonen liggen, en deels aan het feit dat een kind je gewoon écht in één klap volwassen maakt. Ik ben veel sterker dan ik ooit dacht dat ik zou kunnen zijn en dat is een grote verandering.

Toch ben ik ook nog steeds hetzelfde mens als ik altijd al was. Lach ik nog steeds om dezelfde flauwe grappen, ben ik nog steeds dezelfde flapuit als ik voor Morris’ geboorte was en heb ik nog steeds dezelfde gewoonten. Ik ga er alleen anders mee om. Ik had bijvoorbeeld verwacht dat ik heel melodramatisch zou kunnen doen over het feit dat hij zo hard groeit, en dat ik af en toe met heimwee zou terugdenken aan de tijd dat hij als een minibaby’tje hele dagen op mijn borst lag te slapen, en hoewel ik me inderdaad dagelijks verbaas over hoe snel de tijd gaat, geniet ik er juist van dat hij zich zo ontwikkelt. Ik vond dat minibaby’tje heerlijk, maar ik vind het kleine ventje wat hardop naar me lacht net zo geweldig. Ook was ik altijd al een controlfreak, en dat is helemaal niet veranderd. De eerste weken voelde ik de behoefte letterlijk álles bij te houden. Hoelang hij aan welke borst dronk, hoeveel poep- en plasluiers hij op een dag had, van hoelaat tot hoelaat hij precies zijn ogen sloot, hoeveel hij iedere week groeide en ga zo maar door: ik hield het allemaal met militaire precisie bij in een notitieboekje. Inmiddels zit het notitieboekje in Morris’ herinneringendoos voor later en probeer ik het iets los te laten, maar het ‘bij willen houden’ zit nou eenmaal in mijn aard. Iedere dinsdag sta ik dus op het consultatiebureau om hem te laten wegen, en eigenlijk vind ik dat wel prima zo. Het geeft me rust te weten hoe hij het doet op mijn borstvoeding. Wat dat betreft is wat ze zeggen over kinderen helemaal waar: vanaf het moment dat ze er zijn heb je, hoe goed het ook gaat, altijd zorgen.

IMG_2684

Ik had vooraf verwacht dat ik hem gemakkelijker af en toe even los zou kunnen laten. Dat ik even iets voor mezelf zou willen doen, en hem dan eventjes bij mama zou brengen. Maar dat kan ik nog niet. Ik wil bijvoorbeeld heel graag naar de kapper, maar ik ben er gewoon nog niet aan toe hem een paar uur te moeten missen. Niet omdat ik Morris niet aan anderen toevertrouw, maar gewoon omdat het nog niet goed voelt om bij hem weg te gaan. Ik weet dat er een keer een moment gaat komen dat dat moet, maar nu nog even niet. Ik ga ervan uit dat ik daar nog wel een beetje in groei en dat dat dan helemaal goedkomt. Voor nu houd ik hem gewoon nog even heel dicht bij me.

Ik weet dat er geen taboe op rust toe te geven dat het moederschap pittig is, maar ik vind het jammer dat het bijna een soort trend lijkt om heel hard en heel vaak te roepen hoe zwaar het moeder zijn wel niet is, en vooral ook dat moeders die zeggen dat ze het niet zwaar vinden zichzelf en de wereld voor de gek houden. Begrijp me niet verkeerd; er zijn ongetwijfeld moeders die het door ontelbaar verschillende omstandigheden écht heel zwaar hebben. Ik wil ook helemaal niet zeggen dat die overdrijven of zich aanstellen. Integendeel zelfs. Ik geloof heel goed dat het moederschap verschrikkelijk zwaar kan zijn en kan me daar alles bij voorstellen. Ik heb het alleen de afgelopen twee maanden niet zo ervaren, en wil ook niet zeggen dat dat wél zo is omdat dat zo lijkt te horen. Morris is vanaf het begin een ontzettend makkelijke baby. Het feit dat hij zelden huilt, groeit als kool en iedere nacht weer doorslaapt, heeft ons veel onzekerheid bespaard, en dat we al even een heel stabiel ritme hebben geeft heel veel rust. Ik vond de afgelopen twee maanden wel ontzettend intens en bij vlagen overweldigend. Vooral toen Koen na anderhalve week weer ging werken, weer drie avonden moest trainen en op zondag moest voetballen, overviel het gigantische verantwoordelijkheidsgevoel wat gepaard gaat met het krijgen van een kindje me een beetje. 24/7 bij je kind mogen zijn en ervoor morgen zorgen is geweldig, maar ik vond het vooral in het begin af en toe best heftig om dat 99% van de tijd alleen te moeten doen. Ik weet dat dat erbij hoort, maar ik vond dat af en toe best een beetje eenzaam en heb daar mijn draai even in moeten vinden.

Ik vind het moederschap tot nu toe vooral een aaneenschakeling van hoogtepunten. Het moment waarop hij zijn geboortepakje toch echt ontgroeid was, die keer dat hij me voor het eerst écht aankeek met die grote ogen van ‘m, zijn eerste lachje, de eerste keer dat hij zijn stemmetje gebruikte; de mijlpalen volgen elkaar in rap tempo op. Waar de eerste weken vooral bestonden uit aftasten, elkaar leren kennen en wennen aan de nieuwe situatie, kan ik nu zeggen dat we aardig op elkaar zijn ingespeeld en ik mijn kind echt wel ken. Ik herken zijn signalen en begrijp wat hij bedoelt, en kan daar ondertussen goed op inspelen. Dat voelt fijn en geeft zelfvertrouwen.

Hoe het leven met Morris zich zal ontwikkelen weet ik niet. Misschien blijft hij zo’n makkelijk kind, misschien is morgen alles ineens weer helemaal anders. Feit blijft dat we een heerlijke start hebben gehad samen, en die neemt niemand ons meer af. Die roze wolk was genieten, maar het ‘echte leven’ met een baby is minstens net zo leuk.

Hoe vonden jullie die eerste maanden met baby? Ik ben zoals altijd benieuwd naar jullie ervaringen. Laten we vooral begrip en respect hebben voor elkaars gevoelens. Er is weinig zó persoonlijk als het moederschap. Voor de liefhebbers: morgen komt het shoplogje met mijn aankopen van de afgelopen weken online! Bedankt voor het lezen! X

Recommended Posts
Showing 0 comments
  • 2momzs

    Mooi geschreven weer! Vind jou zo volwassen overkomen voor een 22-jarige! Ben inmiddels 4 maanden moeder en ervaar de afgelopen 4 maanden ook niet als heel zwaar of pittig. Natuurlijk heb je een dagje dat ze wat meer aandacht vergt, maar over het algemeen heb ik vind ik het reuze meevallen (en die van mij slaapt nog steeds niet door! Even in de nacht voeden en ik val zo weer in slaap). Moet er wel bij zeggen dat mijn zwangerschapsperiode ook niet als zwaar heb ervaren, geen last van kwaaltjes. Daarnaast denk ik ook dat baby’s moeders heel goed aanvoelen. Als je relaxed bent zal je baby dat aanvoelen en ook rustig zijn. Ook heel herkenbaar dat je nog niet toe bent om dingen voor jezelf te doen zoals de kapper. Moet ook echt naar de kapper maar ben gewoon liever met mijn kleine meisje. Toen ze net was genieten was ik ook een controlfreak, met apps bijhouden hoevaak ze had gegeten en geplast, doe dat pas een paar weekjes niet meer. Ze groeit goed en is over het algemeen heel vrolijk en heb nu pas het vertrouwen dat het wel goed gaat. Ben benieuwd naar je shoplog morgen! X

  • MARIJKE

    Wat mooi om te lezen dat het je zo goed afgaat! De liefde spat van het scherm uit jouw tekst. Denk inderdaad dat het van heel veel dingen kan afhangen of ‘het zwaar is’ met een baby. Onze meid huilde non-stop.. Af en toe een uurtje niet huilen en niemand die iets kon vinden. De eerste periode was voor ons daarom alles behalve relaxed 😉

  • Mil0u21 (instagram)

    Heel herkenbaar! Mijn dochtertje is nu 7 maanden. Ik ervaar nu wel dat ik het zo snel vind gaan en dat ik de babytijd nu al zo mis! Tuurlijk is het af en toe pittig! Maar oh wat is het moederschap mooi!! Iedereen heeft een bepaalde rol in het leven dat is bij mij toch ook zeker de moederrol!

  • Roos K

    Ik vond het af en toe wel pittig toen ik op mijn 22ste moeder werd. Ik moest wennen aan de enorme verantwoordelijkheid die het krijgen van een kind mee brengt. Ik kon enerzijds onwijs genieten en het was super bijzonder maar ook een eenzame tijd. Niemand om mij heen had kinderen. Zat ik alleen op mijn flatje, 4 hoog, met mijn kind. De oudste is 6 nu en ik heb het wel eens eerder gezegd : soms denk ik wel eens waarom moest ik nou zo nodig op mijn 22ste een kind? Opvoeden vind ik echt lastig. De eerste 3 jaar gaan nog prima maar als ze eenmaal een grote mond en een zeer duidelijk eigen mening krijgen en dat in combinatie met het sterke karakter van hun moeder. ….. dan vind ik dat best wel meer dan eens heel erg zwaar! Of als ze tegelijk ziek zijn. Of op vakantie gaan. …. weinig vakantie voor de ouders haha. Mijn oma zei me ooit eens een wijsheid : Hoe groter het kind Hoe groter de zorgen. Ik vond dat toen nogal dramatisch klinken maar ik ga nu steeds meer ervaren dat het waar is. Ach weet je…. ik zou ze ook echt nooit meer kunnen missen en ik ben hartstikke blij met ze alle drie. Understatement misschien 😉 het stomme is dat ik vaak verlang naar even een uurtje rust maar als dan de oudste twee een paar uurtjes weg zijn dan mis ik ze zo ontzettend!

  • Isa

    Je beschrijft het zo mooi. En ik kan me er echt in vinden. Fijn dat je het op zo’n positieve manier ervaart! Op 18 juli ben ook ik twee maanden moeder. Ik vind het fantastisch en tegelijk zo bijzonder om voor ons mannetje te mogen zorgen! Maar toen papa weer volop ging werken en de kraamhulp weg was, overviel het mij enorm! Het moederschap vind ik nu dan ook niet ‘zwaar’, maar soms zijn er nog steeds momenten dat het mij overvalt. Dan is het besef er even (nog) niet, zo lijkt. Dan komt er toch echt wel eens een traantje aan te pas! 😉

    Dat hij zo lekker groeit, daar geniet ik echt van. Terwijl ook ik dacht dat ik daar een heel drama van zou maken. De snelheid waarmee het soms gaat is even slikken, voor mij. Maar het is ook een geruststelling: weten dat je kind groeit en zich ontwikkelt.

    En daarmee tikken we ook hier het puntje van de (oneindige) drang om controle te willen hebben (en houden). Ik probeer het bijhouden van de voedingen, luiers en al het andere wat je maar bij kunt houden, nu sinds dag of twee te laten voor wat het is. Wel ga ook ik het liefst elke week even wegen inderdaad. Is voor mij (stiekem) toch een soort bevestiging!

    Enne, aangezien jij ook een heel makkelijke baby hebt zou ik zeggen: neem Morris lekker mee naar de kapper! Afgelopen vrijdag ook samen gegaan en het was heerlijk!

  • Mathiske

    Wat mooi geschreven weer! Ik ben nu bijna een jaar mama en voel nog steeds dat soort ongeloof.
    Wij hebben dat bijhouden van alles nog best lang gedaan, maar vooral omdat Emily niet zo heel erg een slaper is. Wij probeerde te ontdekken waar het aan zou kunnen liggen. En met de spruw, nog een keer spruw en oorontsteking vonden we het wel makkelijk om de medicijnen op te schrijven hoe vaak en hoe laat.

    Wat een super schattige foto van jullie en wat word ie al groot! Ik denk dat je Morris wel mee kunt nemen naar de kapper, als je dat wil. Ik ben benieuwd naar je shoplog!

  • Kim

    Heerlijk om zo van je kleintje te kunnen genieten.

    Ik ervaar het moederschap ook echt niet als zwaar. We hebben inmiddels twee heerlijke meisjes. Dacht van te voren dat een tweede weleens zwaarder kon worden. Maar het is me echt 100% meegevallen. gelukkig is de tweede net zo makkelijk als haar oudere zus. En alles gaat eigelijk zo vanzelf.

    Veel mensen zeiden telkens na ons eerste “makkelijke meisje” dat we maar moesten wachten, want de tweede zou vast wel heel anders zijn dan haar zus. Ze lijken kwa uiterlijk totaal niet op elkaar. En waar de eerste haar voeding altijd heel slecht dronk. Drinkt de tweede alles tot de laatste druppel op. Kwa slapen zijn het allebei lekkere slaapkoppen.

    Kortom is het iedere dag weer genieten met de meisjes.

  • Nicole Orriëns

    Leuk om te lezen hoe je het moederschap beleeft en wat het met je doet!

  • Jennifer

    Ik moest voor mijn gevoel ook echt even uit die babybubbel getrokken worden na een aantal weken. En dat ik na die weken ook ineens het gevoel had van “shit, de wereld is gewoon verder gegaan zonder mij” zegmaar. Maar nu achteraf ben ik echt BLIJ, intens blij, dat ik ZO genoten heb van die eerste weken met Melle en me daar zo op gefocust heb. Dat ik heb stil kunnen staan bij dit nieuwe leven. Ik besef nu des te meer dat mocht er een tweede komen het leven voor de eerste gewoon door blijft gaan. Die heeft straks zijn crèche, zijn dittes en dattes bezoekjes, ook zijn aandacht nodig en zijn dagritme en ga zo maar door. Die eerste weken ga je nooit meer zo meemaken als bij je eerste.

  • Anouk

    Heerlijk om zo te kunnen genieten he?! Had ik bij mijn eerste zoontje ook, van fijne zwangerschap en bevalling tot een tevreden ventje. Wat ‘zwaardere’ momenten zijn dan helemaal niet zo zwaar.
    Mijn tweede zwangerschap en bevalling waren weer goed te doen, maar zoonlief huilde, huilde en huilde. Dat maakte mij erg onzeker en ik kijk ook niet positief terug. Gelukkig is hij nu met 1.5 een heerlijk -klein nog steeds-ventje ook, een knuffelmannetje en ben ik maar wat blij en trots op mn zoontjes.
    Moeder zijn is inderdaad geweldig! (stiekem hoop ik ooit nog voor een derde keer dat prille begin mee te maken)

  • Lieke

    Heel mooi geschreven! Echt prachtig om te lezen hoe jij het ervaart en hoe het gaat! Fijn dat het zo goed gaat met jullie! Als ik dit zo lees, echt je bent een goede en lieve moeder :)! Niet dat ik daaraan twijfelde hoor 😉

  • Sabien

    Jouw blog is zo leuk en fijn om te lezen, op andere blogs wordt je soms wel eens bang gemaakt ‘het is allemaal zo zwaar en onderschat het niet’
    Ik heb altijd gedacht om jong moeder te worden, maar zoals het er nu naar uitziet zal ik 30/31 zijn als het ons gegeven is. Spannend, maar ik begin er steeds meer vertrouwen in te krijgen. Jullie komen over als een rustig en evenwichtig stel en dat heeft zeker zijn uitwerking op de kleine knappe Morris…

Contact Us

We're not around right now. But you can send us an email and we'll get back to you, asap.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search

error: Content is protected!