‘JE MOET WEL EEN EIGEN LEVEN HOUDEN HOOR!’
‘Je moet wel een eigen leven houden hoor, het is zó belangrijk om dingen apart van elkaar te blijven ondernemen’! Ik kan die zin echt met de allerbeste wil van de wereld niet meer horen, maar toch moet ik er met enige regelmaat aan geloven.
Koen en ik kennen elkaar aankomende zomer 8 jaar, zijn inmiddels 4 jaar bij elkaar, wonen 3,5 jaar samen waarvan dik 2,5 jaar in ons eigen appartement, zijn 8 maanden getrouwd en 22 weken in verwachting van Frummel. Wij hebben er, zoals anderen dat zo mooi verwoorden, al vanaf het begin van onze relatie ‘redelijk de gas op’. Na een half jaar verkering trekt Koen bij ons in. We willen op dat moment al graag gaan samenwonen, maar mijn oma komt te overlijden en voor mama is dat allemaal tegelijk een beetje te veel van het goede. Pap en mam stellen daarom voor dat Koen bij ons komt wonen, en waar dat voor een ander misschien een heel maf idee is, is het voor ons op dat moment een geweldige oplossing. De periode die volgt is heel bijzonder. Samenwonen met je gezin én je vriend is best een aparte gewaarwording, maar ook heel erg mooi en waardevol. Ik denk dat Koen daardoor een band met mijn ouders en broertje heeft die maar weinig mensen met hun schoonfamilie hebben, en dat koester ik ontzettend.
Afijn, vanaf het moment dat Koen bij ons intrekt verandert er, natuurlijk, vanalles. We hoeven onze agenda’s ineens niet meer naast elkaar te leggen om te plannen wanneer we waar en bij wie zijn, maar kruipen gewoon iedere avond naast elkaar in hetzelfde bed in hetzelfde huis. Bevalt ons hartstikke prima. Met name omdat Koen in die periode nog zes keer per week op het voetbalveld staat, is het fijn elkaar tussen school, werk en voetbal door ‘automatisch’ te kunnen zien. Al vrij snel komen we erachter dat wij er het gelukkigst van worden zo veel mogelijk samen te zijn. Waar we om ons heen zien dat stellen juist heel veel apart van elkaar ondernemen, hoeft dat van ons allebei niet zo meer. Alleen naar de kroeg op vrijdagavond? Na een week school en werk hebben wij daar allebei gewoon niet zo’n zin meer in, en gaan we tien keer liever even samen. Ook als we ons eigen appartementje betrekken blijft dat zo.
Ik geloof dat het ergens in die periode begint dat we vaak de opmerking krijgen dat we wel écht ons eigen leven moeten houden, en die dooddoener komt nog steeds met enige regelmaat voorbij. ‘Meid je bent nog zóóó jong, ga toch lekker op stap met je vriendinnen!’ Ik vind dat dus oprecht zo’n vreemde opmerking, want waarom? En voor wie? Omdat dat maatschappelijk gezien ‘hoort’? Omdat dat voor andere stellen goed werkt? Ik. Wil. Het. Niet. Ik hoef niet in m’n uppie naar de kroeg. Of op vakantie. Laat mij lekker een gezin stichten en kneuterige dingen doen. Word ik nou eenmaal blij van! Misschien scheelt het dat ik nooit een ‘vriendinnenmeisje’ ben geweest. Ik heb drie, vier vriendinnen waar ik héél blij mee ben en waarvan ik weet dat ze er áltijd voor me zijn, maar we lopen de deur niet bij mekaar plat en hangen al helemaal niet iedere vrijdag aan de bar. Gewoon omdat dat voor ons niet hoeft. Voor mij niet, maar voor hen ook niet. In plaats daarvan lunchen we of spreken we thuis af voor een theetje, en omdat de mannen het onderling ook goed met elkaar kunnen vinden gaan wíj nu op stap met ónze vrienden, in plaats van ík alleen met míjn vriendinnen. En dat vinden we allemaal hartstikke prima.
Tegenwoordig zijn we allebei de hele week aan het werk en traint Koen drie avonden in de week. Op de avonden dat hij wél vrij is kiezen wij ervoor om samen te zijn, en de zaterdag, onze enige vrije dag samen, is heilig. Die is voor ons. Ik ben zelf gestopt met voetballen, omdat ik precies moest trainen op die avonden dat Koen dat niet hoeft, en ik dat gewoon niet meer wilde. Ik kreeg toen vaak het verwijt niet voor mezelf te kiezen. In mijn beleving heb ik met die beslissing júist voor mezelf gekozen. Ik sta namelijk veel liever op zondag bij Koen langs de lijn, dan dat ik tegen heug en meug zelf ook nog een potje moet gaan voetballen omdat dat zo nodig hoort.
Wij kiezen er dus heel bewust voor juist zo veel mogelijk samen te doen. Veel van de vrienden die we vroeger hadden zijn inmiddels gezamenlijke vrienden, of met de tijd uit het zicht verdwenen. In plaats van iedere week in de kroeg te staan, gaan we nu vaker een hapje eten, gezellig borrelen, of hangen we gewoon met z’n allen thuis op de bank met een lekker hapje, een wijntje en op z’n tijd een oerdegelijk gezelschapsspel. Ik word daar gelukkig van, Koen wordt daar gelukkig van, en voor ons werkt dit zo. Vind ik het raar als stellen er juist voor kiezen wél veel apart van elkaar te ondernemen? Heb ik daar een oordeel over? Nee hoor. Helemaal niet. De een heeft veel tijd en ruimte voor zichzelf nodig, de ander juist helemaal niet. Volgens mij moet iedereen gewoon hartstikke doen waar ie zelf gelukkig van wordt. Het maken van keuzes op basis van je eigen geluk is in ieder geval áltijd beter dan het maken van keuzes op basis van de perceptie van de maatschappij. Dat dit voor ons werkt wil nog niet zeggen dat het dat voor een ander ook doet en vice versa. Beetje een gevalletje ‘leven en laten leven’ vind ik dit dus weer!
Hoe is dat bij jullie? Ondernemen jullie veel alleen, of juist helemaal niet? Ik ben benieuwd.
Bedankt voor het lezen! X
Wauw zo herkenbaar. Wij zijn ook vrij snel samen gaan wonen en wij vinden het ook heerlijk om de tijd die we samen wel hebben samen door te brengen. Mijn vriend sport ook behoorlijk fanatiek waardoor hij vaak weg is. Als we dan een avondje of dag samen hebben hoeven we niet zo nodig apart naar de kroeg. Doe mij/ons ook maar een avondje met vrienden en wat spelletjes, heerlijk en zo spreek je elkaar ook nog eens echt.
Wat leuk om die herkenning te lezen. Het is net alsof ik mezelf hoor praten! Dankjewel voor je reactie <3!
Ten eerste wat een leuke blog!
Dit komt me heel bekend voor. Mijn man en ik zijn ook met 21 jaar gaan samenwonen en ik ben getrouwd toen ik 20 was. Hiervoor heeft hij ook een jaartje bij mijn ouders gewoond. Ik kreeg ook vaak te horen pas erop hou je eigen leven. Maar inmiddels zijn we bijna 8 jaar samen en alweer bijna 2.5 jaar getrouwd. Wij zijn liever een avondje met z’n tweetjes of spreken af met vrienden dan dat we moeten gaan stappen of de kroeg in gaan. Gewoon doen waar jullie jezelf goed bij voelen
Inderdaad, dat is precies hoe ik er over denk; iederéén moet gewoon doen waar ie zich goed bij voelt! Dat is namelijk het allerbelangrijkste. Dankjewel voor je lieve reactie!
Leuk om te lezen.
Wij zijn juist het tegenovergestelde. Ondernemen veel dingen zonder elkaar en gaan ook best vaak zonder elkaar (1-2x p/j) zonder elkaar op vakantie. Jorgen op wintersport en naar Vegas (1x p2j) of Duitsland. Ikke op wintersport en naar de zon. De zomervakantie is wel voor ons samen (en straks voor ons gezin ❤️).
Inmiddels hebben al onze vrienden, het gezamenlijk eten herken ik wel – veel ‘stelletjes vrienden’ tegenwoordig. En omdat al Jorg z’n vrienden afgelopen jaar kinderen hebben gekregen zijn de vrijdagavond-mannenavondjes ook beperkt tot 1x p2mnd. We zien elkaar nu dus veel meer, maaaaarrr vinden het allebei heerlijk als we een avondje voor onszelf hebben. Zijn beide veel weg voor ons werk, dus die avondjes alleen hebben we nog zat! Leuke blog. Voor iedereen werkt het anders. En als het voor zowel jou als Koen zo werkt: dikke prima!
Moet wel zeggen dat ik om me heen relaties zie waarbij het voor de vrouw werkt om elkaar altijd te zien en voor de man juist niet. Ik vraag me wel af hoe duurzaam dat is. Ik denk wel dat je er hetzelfde in moet staan.
Dat laatste herken ik inderdaad wel hoor. Ik denk dat het vroeg of laat hoe dan ook opbreekt als je er allebei anders instaat. Gelukkig is dat hier niet het geval. Vorige week, met de feestdagen en oud & nieuw heb ik best een aantal keer aan Koen gevraagd of hij niet even naar de kroeg wilde met vrienden, maar op den duur begint hij zich dan oprecht te ergeren aan dat ik dat voorstel, omdat hij gewoon écht liever bij mij blijft. Dat vind ik dan natuurlijk stiekem ook wel weer heel erg lief. Haha. Wel heel erg leuk om jouw reactie te lezen. Ik vind het ook serieus heel gezellig klinken en kan me ook heel goed voorstellen dat je hier wel voor kiest, alleen bij ons heeft de situatie zich nooit zo voorgedaan. Denk dat het inderdaad het allerbelangrijkst is dat je het samen eens bent en dat het gewoon ‘werkt’! Thanks voor je persoonlijke reactie <3!
Echt een herkenbaar artikel! Wij zijn bijna 6 jaar bij elkaar, en ik krijg ook vaak de opmerking: ‘je bent nog zo jong, en je moet echt nog een verre reis maken voordat je ooit kinderen krijgt’. Inderdaad voor wie moet dat? Ik kan er juist zo van genieten om met z’n 2en te zijn, lekker kneuterig inderdaad. Ik ben trots op onze relatie, dat we een koophuis hebben en dag we ons eerste kindje verwachten in mei.
Goed omschreven!!
Precies wat je zegt: voor wie moet dat in hemelsnaam? Ik snap daar echt oprecht niks van. Ik zeg toch ook niet tegen mensen die heel veel aan het reizen zijn dat ze maar eens voor vastigheid moeten gaan? ieder z’n ding! Mooi om te horen dat jij er ook zo trots op bent, dat herken ik heel erg! Geniet van je zwangerschap!
Herkenbaar hoor, mensen denken soms dat je leven ophoudt als je gaat samenwonen ofzo…maar dat is juist niet zo! Wij zijn ook samen gaan wonen toen ik 21 was. Heerlijk, lekker ons eigen stekkie! Door ons werk zitten wij echt niet elke avond samen op de bank, ook hebben we verschillende hobby’s maar we proberen wel echt tijd voor elkaar te maken!
Dankjewel voor je reactie! Inderdaad precies wat je zegt; ik vind het juist zó fijn om samen te wonen en veel samen te ondernemen; heb echt niet het gevoel dat ik iets mis of gemist heb in het verleden. Leuk dat jij dat ook zo ervaart!
Juist fijn toch als je zo’n goede band met je partner hebt? Wij hebben een beetje van allebei. We doen veel samen en zijn ook graag samen, maar ik vind het ook al heerlijk om alleen al in dezelfde ruimte te zijn, door bijvoorbeeld zelf een film te kijken terwijl hij achter de computer zit. Verder heb ik wel momenten dat ik graag iets voor mijzelf doe, zwemmen of met vriendinnen afspreken bijvoorbeeld. Wij hebben dus zo onze eigen dingen maar doen ook veel samen.
Oeps, wat een late reactie van mij! Het wel in dezelfde ruimte zijn, maar allebei iets anders doen herken ik! Ik lees veel blogjes, boeken en tijdschriften terwijl Koen bijvoorbeeld sport kijkt, en ondanks dat we dan uren geen woord tegen elkaar zeggen vind ik dat wel heel fijn!
Wat een fijn stuk om te lezen! Ik en mijn vriend zijn nu ook al bijna 4 jaar samen, wonen praktisch samen (officieel nog niet, eerst trouwen) en ik krijg zo vaak van mensen om mij heen te horen dat het allemaal te snel gaat of dat ik nog moet genieten van het jong zijn. Ik geniet door vaak bij mijn vriend te zijn en lekker samen op de bank te hangen, samen uit te slapen en gewoon fijn samen boodschappen te doen of andere kneuterige dingen!
Hoe ga jij om met reacties die je krijgt op het jong samenwonen, trouwen en zwanger raken? Ik merk dat ik af en toe best het gevoel heb dat ik me moet verdedigen, terwijl dat eigenlijk helemaal niet nodig is
Dankjewel voor je reactie Marlies! Dat herken ik heel erg: ‘genieten van het jong zijn’. Wat houdt dat dan precies in? En kunnen we niet heel goed voor onszelf bepalen waar wij van genieten? Dat gevoel van me moeten verdedigen heb ik ook zó vaak gehad, en nog! Toen we gingen samenwonen viel het nog enigszins mee, maar dat trouwen en zwanger raken waren, en zijn, toch echt wel twee shocking dingen. Ik weet nog dat ik op de voetbalclub was, net na ons trouwen, en iemand daar tegen me zei; ‘ik mag toch aannemen dat je wel nog een flinke poos wacht met het krijgen van kinderen he?’, terwijl wij het juist al aan het proberen waren. Toen stond ik behoorlijk met m’n bek vol tanden ook. Tegenwoordig reageer ik heel vaak door heel simpel te zeggen ‘ieder z’n ding!’ Wij hebben hier heel bewust voor gekozen, zoals een ander dat misschien voor andere dingen doet. Probeer er maar gewoon lekker boven te staan en te kiezen voor je eigen geluk! Dat is namelijk het állerbelangrijkste!